Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przełamałam się, zgoliłam futro, wyszłam i miałam
innych gdzieś :D

Hej ! 

Dziś bardziej pozytywnie. Zanim dojdę do setna sprawy muszę ją uprzedzić, krótką, opowiastką z życia wziętą. 

Budzę się rano, patrzę do okna i kurde.. błękitne niebo, słońce już o 8 rano. Będzie upał. No ale cóż... Ubieram t-shirt i portki na dupę i wio z psem. Ciepło, ciepło. Idę sobie i co widzę.. Kobietę 130 kg jak nic. (Od razu powiem, że nie chcę tutaj nikogo urazić, nie chodzi tutaj głównie o wagę tej kobiety ale o jej brak świadomości jak wygląda). To, że tyle ważyła by mnie nie zdziwiło. Sama nie jestem szkieletem (nawet grubokościstym ) ale.. To pobiło wszystko. Miała ubraną tunikę o 4 rozmiary za małą i.. i tyle! Nic poza tym.. Rozumiem, że jest upał, że może szła nad wodę ale no bez przesady. Wszystkie osoby powinny być świadome swojego ciała, jak prezentują się w danym ciuszku ale osoby grube, otyłe, mające kilka kilogramów nadwagi zwłaszcza ! Wyglądała jak baleron ciasno owinięty sznurkiem (sznurek to strój kąpielowy) i zapakowany hermetycznie w folię. I wtedy powiedziałam sobie nie! To ja się kiszę w spodniach a ona... Zdjęłam portki (już w domu), zgoliłam futro z nóg, ubrałam spódniczkę nad kolanko i jazda do biedronki na zakupy a później na spacer z psem. Ubrałam kieckę pierwszy raz od jakiś 2 lat.. Jesteście ze mnie dumne ? Powiedzcie, że jesteście . A tak poza tym to nogi mam białe jak kreda..