Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
nie miałam ochoty wyjść na trening ,dlatego
wyszłam :)

Kolejny mega ciężki dzień w pracy. Opuszczając biuro po prostu dosnułam się do domu. Mega wyczerpana ,z kiepskim humorem ,zmarznięta. Zwinęłam się w kulkę na kanapie ,pogłaskałam psa i najchetniej to w ogóle prysznic ,piżamka i po prostu sen. 15 minut walczyłam ze sobą ,żeby się jednak ruszyć i iść pobiegać. Obiecałam sobie ,że chociaż 3 km i już otrzymuję medal.

U mnie sypie snieg non stop ,więc pojęcie odśnieżone chodniki to bardzo alternatywne określenie. No ,ale to już niebardzo była wymówka bo w końcu mam moje mercedecy :) Bez większego przekonania jednak ubrałam wszelkie elementy mojej zbroi ,suerhiper buty, kominiarę itp. I tak jak zawsze - jak tylko zaczełam rozgrzewke pod klatką to wstąpiły we mnie super moce. Padający śnieg wywołał radość ,a wiatr co najwyżej śmiech - że będzie mi omiatał twarz. Ruszyłam nadal z planem leciutkich 3 km. Łydki szybko się odezwały ,ale po niespełna 10 minutach mięśnie przywykły do wysiłku i praktycznie przestałam je czuć. Po obiecanych 3 km już wiedziałam ,że to stanowczo za mało. Ostatecznie wyszło 6 km. Teraz kiedy warunki pogodowe są jakie są bieganie mnie już naprawde dumą napawa. A nawet jeśli nie tak całkiem ,to przynajmniej całkowicie pozbyłam się uczucia wstydu. Bo mam świadomość ,że dla większość ludzi wyjście z domu już jest mega osiagnięciem ,a ja robnię znacznie więcej:))))

Dziś znowu siłownia. W pracy się też burze śnieżne rozszalały. Samopoczucie przez to troszke słabsze ,ale wszystko co robię po pracy daje mega moc :)

Pozdrawiam Was serdecznie zapracowana po uszy!