Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
U psychologa

Córeczka mojego kolegi ma rok i trzy miesiące i jeszcze nie chodzi samodzielnie. Lekarz pierwszego kontaktu zasugerował Jackowi, żeby udał się w tej sprawie z dzieckiem do psychologa. Ponieważ facet jest doświadczonym człowiekiem, ale niedoświadczonym rodzicem, dał się zwariować i poszedł.

Młoda pani psycholog nagłym ruchem rozsypała przed dzieckiem koraliki:

- No, pobaw się, Kotku - zachęca, widząc, że mała odruchowo cofnęła się w ramiona ojca i nie zamierza wychylić nosa z bezpiecznej kryjówki.

Jacek usiłuje zainteresować córkę koralikami, ale bezskutecznie. Pani wyrokuje:

- Oj niedobrze, niedobrze. Już powinna chwytać małe przedmioty zgiętym kciukiem i palcem wskazującym.

- Widocznie nie jest zainteresowana - Jacek broni honoru rodziny. - Mała widzi koraliki po raz pierwszy w życiu! Przecież we wszystkich książkach piszą, by chować przed niemowlętami małe przedmioty. To o niczym nie świadczy! -  naburmusza się po męsku.

Psycholog  uśmiecha się ironicznie. Kolega zaciska zęby.

Dziecko zaczyna się ciekawie rozglądać po gabinecie. Pani, tym razem łagodnie, stawia przed dziewczynką szklankę z wodą. Do szklanki wkłada łyżeczkę. Dziecko dotyka łyżeczki palcem.

- Nie miesza - stwierdza pani z odcieniem satysfakcji.

- Nie miesza, no i co z tego?

- Powinna mieszać - rzuca stanowczo.

- Jak to powinna!?

- Dzieci w tym wieku posługują się łyżeczką. Zwykle mieszają.

- Dzieci w tym wieku uczą się przez naśladowanie, prawda? - Jacek jest wściekły i logiczny.

- Prawda.

- Ani żona, ani ja nie mieszamy, bo w ogóle nie słodzimy napojów. Skąd niby córka miała się tego nauczyć?

Pani psycholog nerwowo mruga oczami.

- Czy pan jest zawsze taki ... - gryzie się w język i zmienia temat. - Pozwoli pan, że zmienię temat: czy był pan już kiedyś u psychologa?

- Z małą?

- Niekoniecznie ...