Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czyste chamstwo poszukiwane. By mieć odwagę
powiedzieć: Ty gruba babo! Nie żryj tyle!!

teorię o ludziach dzielących się na kijkowych i marchewkowych? Ja jestem skrajnie marchewkowa.Gdyby ktoś próbował "potrząsnąć mną" w sposób o jakim piszesz czyli otwarcie poinformował,że jestem w jego mniemaniu spaślakiem i pora coś z tym zrobić jedyne co mogłabym zrobić to zaplanować samobójstwo przez...zajedzenie.Wystarczająco dobijająca była samoświadomość.Bo ja ją miałam.Od samego początku.Widziałam ,wiedziałam i czułam ,że tyję błyskawicznie.Wstydziłam się (i do dziś się wstydzę) jeść tzw pyszności publicznie bo czuję się wówczas obserwowana takim wzrokiem o jakim piszesz-zszokowanym i pogardliwym.Wszystko czego potrzebowałam ,żeby schudnąć to wiara ,że jest to możliwe.I choć zgadzam się z Tobą ,że tyje się jedząc za dużo to jednak w moim przypadku coś ten nadmierny apetyt wywoływało.I potrzebowałam pomocy.Musiałam zrozumieć co się dzieje i uwierzyć ,że dam radę poradzić sobie z tym.Gazety i reklamy obiecywały schudnięcie o 3-5-10 kg.A co z resztą? Czy warto starać się o tych 10 kg skoro muszę schudnąć ponad 50????Potrzebowałam serdecznej troski i wsparcia.Oraz akceptacji mimo wszystko.Upokorzeń miałam po kokardę.Każdy poranek,każde wyjście z domu,każde spojrzenie w lustro było upokorzeniem. Ale wiem dokładnie o czym piszesz-o udawaniu ,że wszystko jest ok.o udawaniu,że ktoś stara się schudnąć,o tzw krygowaniu i zawracaniu głowy wszystkim w okół.o pieprzeniu bez sensu o dietach których i tak się nie stosuje.Nauczyłam się już bezwzględności wobec takiej postawy.Chcesz schudnąć to kwa mać weź i schudnij i koniec.Nie chcesz to nie chudnij. Wiem,że kiedyś to ja raziłam czyjeś uczucia estetyczne-pewnie teraz też rażę bo skóra nie taka itp-we mnie widok klasycznego grubasa wcinającego "zakazane" budzi teraz ambiwalentne uczucia-przypomina mi mnie sprzed lat ale głównie wzbudza współczucie.Czasem wydaje mi się,że umiem na pierwszy rzut oka rozpoznać czy to osoba rokująca czy zatwardzialec.Do rokującej mam ochotę podejść,przytulić i powiedzieć,że to jest właściwy moment,żeby się ratować i ,że to możliwe.Nierokujące olewam.Elegancko byłoby użyć słowa tolerancja.Ale ja olewam.Spaliłam się tu na vitalii na niby rokujących.cdn.

twoje wpisy, zawsze dają dużo materiału do przemyśleń :-) Przeważnie staram się je odnieść do siebie samej, porównać ze swoim życiowym doświadczeniem. Gdy przeczytałam ten wpis, to przypomniałam sobie, że ja również kiedyś tak się objadałam, jak opisane dziewczyny. Umawiałyśmy się z koleżanką - która podobnie jak ja miała sporą nadwagę, i zjadałyśmy zupę, danie główne i jeszcze deser, a biorąc pod uwagę, że bywałyśmy w lokalach, w których porcje były bardzo duże, naprawdę było to duże przegięcie pod względem ilości. Po takim posiłku wytaczałyśmy się z tego lokalu, bo inaczej tego nie można nazwać. Ale miałyśmy na tyle szczerości wobec siebie, że wiedziałyśmy, że to przez takie zachowania tyjemy, tylko po prostu nie umiałyśmy, a może nie chciałyśmy tego zmienić. Te czasy mam za sobą, obie mamy, po prostu kiedyś tam, w którymś momencie doszło do nas, do mnie, że to szkodzi, a jeżeli chodzi o przyjemność z jedzenia, to jest o wiele większa, gdy delektuję się nim w sposób umiarkowany. Dzisiaj wygląda to kompletnie inaczej. Zgadzam się z Tobą, że bardzo dużo osób z nadwagą/otyłością sama sobie zapracowała na swój problem i w dodatku nie umieją się przyznać szczerze przed sobą, że są autorkami swojego problemu. Mam za to pewne wątpliwości w związku z tym, czy takim osobom mówić "brutalnie" co i jak, czy nie. Mam bardzo mieszane uczucia, zauważyłam, że mój punkt widzenia zmienia się zależnie od liczby zrzuconych kilogramów. Gdy mam więcej na wadze, jestem bardziej wyrozumiała, gdy mam mniej - to i wyrozumiałość mi spada - tak jak napisała jedna z koleżanek niżej. Na pewno mogę uczciwie powiedzieć, że za moje problemy wagowe odpowiadam ja i tylko ja. Pozdrawiam!

jak widzę grubasa jak zamawia trzy albo cztery kanapy w macdonaldzie a ja skubię sałatkę to nie mam już ochoty jeść. Siedzę i patrzę i uwierzyć nie mogę. Wtedy myślę, że taki grubas na sali to antyreklama dla restauracji. Ale i tak nie wstanę i nie powiem. Całe życie mi mówili, że jestem grubas, że męża nie znajdę, że pracy nie dostanę... a ja miałam 16 lat i burzę hormonów na karku, zawstydzali mnie przy stole, przy gościach mówiąc głośno, że mi już wystarczy, że ciastka nie są dla mnie itd. Wpędzili w kompleksy, których nie jestem w stanie zwalczyć nawet teraz, gdy waga jest właściwa, a odchudzam się, bo nie potrafię inaczej. A ja nawet nie byłam otyła. Miałam nadwagę, jakieś 10 kilo. A traktowali mnie jak trędowatą. W zwracaniu uwagi też trzeba być mądrym.

nie uważam, że należy w sposób otwarty i publiczny napiętnować czyjeś niedoskonałości. To byłoby raczej chamstwo. Natomiast jestem całym sercem za podaniem pomocnej dłoni, gdy ktoś chce sobie pomóc, ale jeszcze nie potrafi, albo jest zbyt słaby w charakterze.

Mam mieszane uczucia czytając to co napisałaś

mam wątpliwości...prawie połowę swojego życia mam problemy z wagą...mimo, że o otyłość się tylko ocierałam, nigdy nie przekroczyłam tej granicy (na szczęście), ale szczerze mówiąc nie zgadzam się z notką, dobra po części się zgadzam...ale jako osoba z nadwagą nigdy nie brałam śniadanka do szkoły - bo się wstydziłam ewentualnego wzroku szczupłych koleżanek, jak brałam były to marchewki, albo tekturki, ze znajomymi nie chodziłam do knajp pojeść...zamawiałam coś do picia (oczywiście bez cukru) i jakoś dziwnie czuję, że właśnie tym zachowaniem mam problemy z regularnością jedzenia i z ciągłą nadwagą i samoakceptacją?...i dodam jeszcze, że mimo że wcinałam tylko te marchewy..to spojrzenia szczupłych zawsze paliły żywym ogniem....i mimo, że popelniałam/popełniam milion błędów dietetycznych to nie czuję się dobrze z tym, że nie mam odwagi zjeść big milka publicznie...teraz wiem, że zasadnie...a to przykre.... Co za różnica czy otyli będą jedli publicznie, czy zaszyją się w 4 ścianach? Nie będą razić cudzego poczucia estetyki?

Hmm przeczytalam...czasem potakiwalam....sama jestem grubasem,chociaz teraz chudszym 79,ale swego czasu dopuscilam sie do 148....jak sie czulam? jak potwor...moj przypadek to inny,bo jadlam po kryjomu.U grobasow psychika jest chora...tak naprawde sa samotni,a pozywienie jest dla nich przyjacielem...Co mi pomoglo? niestety nie wstrzas..bo uwagi powodowaly,ze czulam sie zerem i dalej jadlam-tak jak alkoholik pije itp nalogi.Poprostu zrozumienie,ze dalsze obrzarstwo spowoduje szybka smierc...ze tak sie nie da dalej zyc...Otylosc olbrzymia to naprawde choroba duszy...to ucieczka ,ktos powie ,ze potrzeba silnej woli samozaparcia hmm Potrzeba chciec i to jak wyjscie na wojne...trzeba uzmyslowic sobie,ze bedzie cholernie ciezko ale nagroda bedzie sukces....Pozdrawiam...Hmm z tym podejsciem do ludzi i daniem mu tzw wstrzasu hmm nie wiem...ja uwazam ,ze nie...bo podejdziesz do cmuna i powiesz mu nie cpaj,do alkoholika -nie pij....itp...Mozna podjesc i podac wizytowke dietetyka Pozdrawiam

Dziękuję, Jolu. Opamiętam się. Pozdrawiam.

masz, choć dla niektórych ( dla mnie przede wszystkim) boląca, fakt otyłość jest okropna i trzeba znaleźć własną mocną motywację, aby się jej pozbyć, ale to , że sie komuś powie wprost lub samym wzrokiem , ze jest gruby nie zawsze pomoże...., choć może być pewnym kopniakiem. Ja juz tak często słyszę to gadanie (najczęściej od mamy, że aż mi się słuchać nie chce i mnie to denerwuje zamiast pomóc). Ale tak jak piszesz o jedzących grubasach na mieście, jest mi tak głupio za mój tłuszcz, że na mieście rzadko zdarza się, że kupuję coś do jedzenia, od czasu do czasu tylko loda, a jak już muszę coś innego, to wybieram sałatki (które tez uwielbiam- szkoda tylko, że słodycze bardziej). i mimo tego, że staram się ruszać (bo rowerek, inne ćwiczonka) to moje podżeranie wieczorne jest okropne, owszem nie cały bochenek chleba (jak to pisałaś), ale jednak coś tam prawie zawsze wrzucę do brzucha... Ale cieszę się, że to napisałaś, bo łatwiej przyjąć boląca prawdę od kogoś nieznajomego niż od rodzinki, może taki kopniak ustny bardziej mnie zmotywuje (tylko, czy na długo????)

... być może głębiej wsadzę kij w mrowisko i jeszcze nim pomerdam wesoło, ale wg mnie obżeranie to taki sam nałóg jak alkoholizm. tyle tylko, że trudniejszy w opanowaniu. jeśli bez alkoholu da się żyć, to trudno żyć bez jedzenia... i zgadzam się również z każdą literką stwierdzenia: "(...) otyłej osobie potrzebny jest wstrząs. Że musi zrozumieć, że jest gruba. Że nikt jej nie pomoże być normalna poza nią samą." Sądzę, że każdy, kto się odchudza, taki wstrząs przeżył. Z jakiegoś powodu tu jest, założył pamiętnik odchudzania, liczy kalorie, dużo ćwiczyć albo czyni inne zabiegi, żeby zmniejszyć swoja wagę, czyż nie?

ja to rozumiem, bo jak tylko uda mi się schudnąć, to na widok jedzącej otyłej osoby, nie dosyć, że patrzę na nią z obrzydzeniem, to chcę natychmiast jej powiedzieć co sądzę o niej i jej jedzeniu i "krzywdzie " którą sobie wyrządza. I myślę ja mogłam to ty wstrętny grubasie też możesz. Mój punkt widzenia zmienia sie oczywiście po tym jak dopada mnie jojo i wracam do wagi poprzedniej, albo wyższej, wtedy dołączam do grona żrących drożdówki i lody i nie ma żadnych argumentów. Czy mamy prawo mówić innym to co o nich sądzimy i jak ich oceniamy, nie znając nawet powodów, często psychicznych które nimi kierują, uważam, że nie, wolność mojego słowa kończy się tam gdzie zaczyna sie wolność innej osoby. Co innego powiedziec prawdę zaprzyjaźnionej, bliskiej osobie, przykład cioci. Ciekawy temat i nasz stosunek do siebie i innych. Pozdrawiam.

Ja nie mam takich myśli jak widzę obżerających się grubasów. Ich wygląd może budzić moją niechęć, ale jakoś fakt, że nadal wpierdalają mnie nie rusza. Nie obchodzi mnie to, naprawdę. Nie odczuwam chęci powiedzenia im, że czas skończyć to obżarstwo. Być może dlatego, że sama lubię się obżerać do czasu do czasu. Po prostu wiem, że to przyjemne i nie potrafię ich za to potępiać. A poza tym jakoś nie mam w zwyczaju dawać ludziom rad, nawet jeśli by im to mogło pomóc. Zresztą, tekst "nie żryj tyle" brzmi dla mnie trochę "wyniośle", a nie widzę powodu dla którego miałabym się uważać za kogoś lepszego od tego grubasa. To, że lepiej wyglądam nie oznacza, że czuję się uprzywilejowana mówić im, że nie powinni jeść i to w takiej formie. I nie mam na uwadze ich uczuć, tego czy mogę ich zranić etc., tylko po prostu głupio bym się czuła stawiając siebie wyżej tylko dlatego, że mniej ważę. Nie wiem, może wolałabym usiąść i z nimi dłużej porozmawiać o tym, ale tak jak już napisałam - w zasadzie nie interesuje mnie to, że wpierdalają.

A ja też uważam , że nos w sos. Ktoś ze słabszą psyche może sie wiuchnąć na sznurze, i ja sie pytam - po co mam sobie obciążać podświadomość kimś kogo nie znam z powodu jego osobistego fatu????, moje zdanie jest takie ,że każdy jest kowalem swego losu i wara mi do tego. Co ma byc to będzie .natomiast gdy ktoś taki juz widzi swój problem wyciąga ręce po pomoc, to zmienia sie sytuacja diametralnie. Sama nagonką nie zmienimy Świata! IMHO .Pozdrówka

Zaraz sie te zraco-dietkjace oburza. Zaraz polynie fala "jak sie nie podba to nie patrz", zaraz odezwa sie broncy wylanego luszczu, gubych dzieci, i koszykow sklepowych zapchanych chrupkami, ale nikt nie spojrzy zaraz w lutro. A szkoda.

... to co Cie to obchodzi? Skad ta wewnetrzna potrzeba uszczesliwiania innych na sile? None of your f-ing business, jak mowia lokalni. Naprawde, to nie Twoja sprawa. Czy bylabys zadowolona gdyby Tobie ludzie mowili jak masz sie ubierac, czesac, odzywac, zachowywac, itd? Kazdy jest kowalem swojego losu, jak sobie poscielesz tak sie wyspisz, live and let live! <br> Pozrdo spod klonowego liscia!

kurcze. bardzo dobra, mądra notatka.