Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Gdy zabraknie wroga... a poza tym TO dotknęło nas
osobiście

To nie był mój wybór, ale to był mój, nasz prezydent. Często przyczyna wstydu i zażenowania, zwłaszcza na arenie międzynarodowej. Rzadko był powodem do dumy. Ale był mój własny!

My mieliśmy prawo opowiadać kolejne dowcipy o bliźniakach, o urodzie żony, o kocie brata. Ale wściekaliśmy się, gdy niemcy robili swiszenrufy o nosie prezydenckim. Nam było wolno, bo był masz. A obcym wara!

W sobotę razem z Panem i Władcą odpoczywaliśmy po piątkowej cudnej imprezie. Lekki kac. Śniadanie dla wnuka, gdy synek pobiegł na poranny angielski. Trochę chwiejne nogi. Trochę posypiania, gdy wnuk klockami się zajął.

Dzwonek domofonu. Wchodzi synek. Od drzwi pyta, że czy wiemy, że samolot Kaczyńskiego miał awarię. (Wciąż mam wyrzuty sumienia, choć to kretyńskie. Ale pierwszą leniwą myślą było, że z tych zajęć przyniósł nowy dowcip o Kaczkach.)

Ale syn mówi, że nie. Że w samochodzie radio mówiło o awarii.

Włączyłam laptopa mężowego. Przez czas, gdy synek parkował i wjeżdżał windą i gdy się nagrzewał laptop - awaria zmieniła się w katastrofę.

A 20 minut później w tivi pokazali leżące luzem między drzewami i do góry nogami - koła samolotu.

Dzień już nie był taki sam.

Gdy umiera przyjaciel, czujemy rozpacz, żal, tęsknimy za głosem, dłońmi, uśmiechem. Mamy prawo właśnie to czuć. Ale co zrobić, co czuć - gdy umiera nieprzyjaciel, konkurent czy wróg??? Z kim się będę w myśli spierała? Komu będziemy wytykali my, małżeństwo politologów, kretyństwa i błędy polityczne? Do kogo w tivi Pan i Władca będzie warczał i pluł jadem? A gdzie nasza satysfakcja z czekającej go przegranej w nadchodzących wyborach? Zabrano nam obiekt dowcipów! Przecież nie przegraliśmy naszego dyskursu!!!

Z kim będziemy walczyć mentalnie, emocjonalnie, intelektualnie? Przecież nie przegraliśmy !!!!! - to gdzie ten nasz wróg? Odszedł? Jak śmiał? Przecież mieliśmy wygrać!!!

NIE TAK mieliśmy wygrać! Bo nie wygraliśmy... wygranym jest tylko podły los. I jak teraz powiedzieć nieżyjącemu, że jakoś tam zasłużył na mój szacunek? Gdy żył, takie słowa by przez gardło nie przeszły. A teraz został piekący wstyd. NIE TAK miało być! Wróg, przeciwnik, powinien zostać pognębiony... a nie zniknąć z naszej rzeczywistości.

Rozkleiłam się nocą sobotnio-niedzielną. Siedziałam w kuchni i gorące łzy mi ciekły na książkę i do drinka. Cholera, przecież ja nawet nie lubiłam tego faceta!

W niedzielne południe wsiadłam na rower. 25 kilometrów na Wirażową. To takie miejsce, jedno z trzech, skąd można obserwować startujące i lądujące na Okęciu samoloty. Zawsze jest tam kilku rowerzystów, parę samochodów, mniej i bardziej zaawansowani spotterzy, obserwatorzy i miłośnicy machin latających. Dziś w tym miejscu stało ponad 400 osób. Sporo z radiolefonami z podsłuchem wieży kontrolnej. 2 minuty po 15 spłynęła cisza na ten tłum. A potem na pas spłynęła niebiesko-szara casa. Jak lekki ciemny obłok, co oderwał się od zwału chmurek na północnym niebie. Patrzyłam mocno. By oczy zapamiętały.

Przejechałam rowerem prawie całą drogę, którą półtorej godziny później jechał kondukt. Setki, tysiące ludzi. Znicze, kwiaty, żałobne ubrania. Bez przepychanek, nawet, gdy ciasno. Uprzejmi, uczynni policjanci. Nietrąbiące samochody. Nierzeczywistość.

Minęłam Krakowskie Przedmieście i bezmyślnie jechałam przed siebie, dopóki mi nogi nie zaczęły piszczeć z bólu. Ponad 60 km za mną.

Ból fizyczny, niestety, nie zagłusza bólu duszy.

... a przecież nawet nie lubiłam tego faceta! Nie cierpię jego opcji politycznych, afiliacji moralnych. Pomysłów gospodarczych, pomysłów na transformację społeczną, odnowę moralną. Nie....

Więc czemu mnie tak trafiło ?????

Dopisek z ostatniej chwili.

Piątkowa impreza to spotkanie ludzi z kilku roczników z wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych. Przyszliśmy na wydział w czasach zmiany i wciąż się jakoś razem trzymamy. Spotkania co rok. Albo co dwa. Niektóre huczne, na 200 osób. Wczoraj kameralnie, było tylko 28 osób. Jedna z koleżanek wyszła wcześniej, bo rano jej mąż miał wyjechać. Nie wyjechał. Wyleciał. Jest 35 na liście odprawionych pasażerów Tupolewa. Nie wrócił.