Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kasiula67

27.05 piątek,

kolejna kłótnia, J. za każdym razem gdy chce się nade mną pognębić i obwiniać za to, że mu w ppracy nie idzie to wymyśla różne takie. w zasadzie odkąd syn poszedł do szkoły i ustaliliśmy, że to on do zaprowadza,a  ja odbieram, to ciągle słyszę, że on chciałby do pracy na 6 rano jeździć, ale przeze mnie nie może, więc pracuje do wieczora. Ja mu tłumacze, że gdyby tak było, to od ponad roku tak by pracował, a nie akurat odkąd syn poszedł do szkoły. Oczywiście twierdzi, że ja nie mam racji. 

Syn u dziadków na długi weekend, piątek, niestety trzeba iść do roboty. Jest przed godz 8, a on nadal śpi. Więc pytam, czy na 6 to on tylko wtedy, kiedy chce mi głupio podogadywać? No i kłótnia. Że ja się czepiam itp itd. Standardowo kłótnia, on po cichu dogaduje mi tak, że mi w pięty idzie, a ja daje się sprowokować i krzyczę.

Cisza. Ja już w kuchni, jest przed godz 9. Jem śniadanie, on nagle przychodzi do przedpokoju, cofa się do kuchni, propokuje kolejną kłótnię, że przeze mnie nie jest w pracy i przeze mnie nie zarabia i długi też przeze mnie. Znów prowokuje do kłótni i idzie do łóżka. Coś mi nie gra. Ide do przedpokoju a tam... na brzegu szafki leży telefon. Podnosze patrze a tam... włączony dyktafon.

Ręcę mi opadły, on wyleciał z łóżka, wyrwał mi telefon i co/.... Oczywiście twierdzi, żę wcale nie kładł go tam w tajemnicy, tylko specjalnie go położył, żebym go znalazła żebym potem mogłą zobaczć siebie jak się na nigo wydzieram. 

Ciekawe ile razy już tak było, że specjalnie mnie prowokował, a potem jak ja zaczełam krzyczeć na niego, on nagle mikł. Ciekawe ile takich nagrań on już posiada.

Boje sie teraz odezwać we własnym domu. \boje się jego i tego co on jeszcze jest w stanie wymyśleć.

Boje się, pomóżcie...

wczoraj wieczór, nagle J. pyta jakie mam plany na jutro. Odpowiadam, że chce spędzić dzień dziecka z dzieckiem - jak każdy prawdziwy rodzic. Pytam, czy on też. Dowiaduje się, że on nie wie, bo ma dużo pracy, raczej nie.

Dziś, ok 15. dzwoni J. Ze po lekcjach odbiera syna i jedzie z nim do swojej mamy bo do niego dzwoniła. Oniemiałam. Wczoraj twierdził, że czasu nie będzie miał, ale nagle, z resztą standardowo jak zawsze, gdy dzwoni jego mama, on cudownym zrządzeniem losu, czas ma.

Ustalamy, że wrócą na 17, bo jest dzień dziecka i chcę go spędzić z dzieckiem.

Dzwoni o 16,45. Ucieszona odbieram, bo pewnie przemyślał i chce spędzić też ten dzień ze mną i synem. Okazuje się, że dopiero wyjeżdża z warsztatu i jedzie po syna.

Proszę go, żeby przyjechał do domu, a do mamy pojechał jutro albo innym razem. Rozłącza się. Dzwonie ponownie - odbiera po którymś razie, ale daje telefon dziecku. Wiadomo, z dzieckiem inaczej porozmawiam, niż z nim. Błagam go, żeby przywiózł syna do domu, bo ten wyjątkowy dzień chcę spędzić z dzieckiem. rozłącza się.

Jest 17,20 - nie odbiera ode mnie telefonów, pojechał do matki.

Dlaczego nie mogę spędzić dnia dziecka ze swoim dzieckiem? 

On w ogóle ostatnimy tygodniami nie spędza z nami czasu. Siedzi nawet w weekendy w warsztacie i dobrze się bawi. Olał całkowicie rodzine. ALee dlaczego zrobił mi takie świństwo?

Błagam pomóżcie, bo nie mam już sił. Tak bardzo chciałabym rozwodu ale tak bardzo się boję. Po tym, jak odwalił taką akcję, jak dzisiaj, wiem że jest zdolny do wszystkiego. Boje się,. Żyję tylko dla tego dziecka, nie mam innego celu i sensu życia. Poświęciłam wszystko dla syna. Dlaczego mój mąż mi to robi? Dlaczego ja tak bardzo boje się od niego odejść? Czy ja już jestem skazana na takie życie?

Tak się teraz zastanawiam, kiedy jest zdrada? Kiedy żona może poczuć się zdradzona przez męża. Czy musi dojść do kontaktu seksualnego czy wystarczy flirt?

Ostatnio M. zaczął się dziwnie zachowywać, chodzi po domu z telefonem schowanym w bluzie, albo na noc chowa telefon tak abym przez przypadek do niego nie mogłą zajrzeć. Owszem robię świństwo bo czasami mu go przeglądałam, w sumie to nie wiem czemu. Teraz on nie odstępuje telefonu an krok. Dziwne... Aż w końcu kiedyś jaak on spał przez przypadek zobaczyłam gdzie go schował. Siłą woli wziełam go i w wielkiej tajemnicy zaczęłam przeglądać. Ico? i szok. On zaczął flirtować ze swoją wielką pierwszą miłością. Myślałąm, że serce mi pęknie. Mimo, że między nami w  ogóle się nie układa, to zabolało mnie bardzo. No właśnie - ale czy on nie JUŻ zdradza? Czy ja wyolbrzymiam?

Czy jeśli on pisze do niej rano "dzień dobry, jak się spało" chwilkę po tym, jak ja go budzę a on do mnie mówi "odpier.... się, ja chce jeszcze troche pospać" - to czy to jest fer?

Czy jeśli ja pojechałam do dziadków zawieżć syna na ferie, on nawet nie zapytał czy dojechaliśmy, jak się jechało, tym bardziej, że jechałąm autem, któe przez długi czas stało, a zaczął padać śnieg. Nie zapytał, czy dojechaliśmy już na miejsce, nie zainteresował się nami, a jej (W TYM SAMYM CZASIE) wysłał sms, pytając czy szczęśliwie na miejsce dojechała. Czy to już jest zdrada?

Czy jeśli on non stop zaczepia ją na fejsie, notorycznie używając gry słów, flirtując z nią, to ja już jestem zdradzana?

Czy jeśli wczoraj rozmawialiśmy przez 2 godziny, po czym standardowo pokłóciliśmy się i poszliśmy spać, każde do swoich pokojów, a on znów zaczął do niej pisać, pisząc dwuznaczne teksty - to czy ja zostałam zdradzona?

Mam jeden wielki mętlik w głowie.

Dlaczego nie potrafię odejść? Dlaczego nie umiem zawalczyć o siebie? Gdyby nie syn, nie byłoby mnie tu już, bo brak mi sił do tego popie.... życia :(

Czasami mam serdecznie dość. Taki dzień jak dzisiaj dobija mnie podwójnie:(

Marzeniem jest rozwód... tak - rozwód. Nie mam już siły poświęcać swojego życia dla dziecka. Po prostu nie mam już siły. Przyzwyczaiłam M. do tego, że jestem i że może pozwolić sobie na dużo. Ale teraz jak zwracam mu uwagę, że źle się do mnie odzywa, że mnie obraża, że się nade mną znęca po raz kolejny szantażując, dowalając, obrażając to on stwierdza, że mi na głowę padło. A ja,,, ja po prostu przejrzałam na oczy. On mnie obraża na każdym kroku, kiedyś, kiedy jeszcze byłam w nim zakochana po uszy albo tego w ogóle nie widziałam, alboon aż tak się nei zachowywał. A teraz... Na każdym kroku mi dowala, jakby jego złośliwość wobec mnie dawała mu satysfakcję. Nie mam już sił :(((

Najgorsze jest to, że nie mam też w sobie takiej siły żeby się spakować i odejść. Bo to niestety nie jest takie proste. On oficjalnie ma mieszkanie, ma samochody, mamusia jak będzie trzeba przeleje mu kasę i będzie ustawiony. A ja? Ja nie mam nic, nawet pracy oficjalnei nei mam:( Jaki sąd da mi dziecko? Bo to że będzie walka o dziecko to jest oczywiste:((

Pani T. działa na mnie jak płachta na byka. WE pracy znęca się nade mną do tego stopnia, że gdyby nie było takich problemó z szukaniem nowej to bez zastanowienia bym się zwolniła:( a sama w sobie praca jest nawet nawet, jak każda inna. Ostatnio naskarżyła na mnie szefowej. Po złości, szczęście w nieszczęściu, żę szefowao wszystkim mi pomogłą, a dziewczyny staneły po mojej stronie. Ale nawet M. nie mogę o tym powiedzieć, bo znowu powie, że jestem przeiwko niej nastawiona. Bo on jej broni, zupełnie nei wiem dlaczego, bo jeszcze nie tak dawno sam był zły na nią. Zapewne jego też nabuntowała przeciwko mnie:(

Rozwód i zacząć życie na nowo. Wielkie marzenie, ogromne, ale chyba narazie nieosiągalne. On jest zbyt złośliwy, psychicznie zdesperowany będzie skłonny do wielu nieobliczalnych rzeczy. Skoro już teraz potrafi do dziecka powiedzieć, że mam jest głupia, że mam jest chora psychicznie, że mama chce odejść bo ma inego wujka. Czy normlany facet tak się zachowuje???

Mam dość, dziecko tylko i wyłącznie trzyma mnie przy życiu. Niestety nie mam też wsparcia ze strony rodziców, a siostra też zapewne niby chciałaby pomoć, zle jak trzeba to chowa głowę w piasek.

Boże daj mi siłe...

wróciłam na vitalię i wcale nei dlatego, że po raz sto pięćdziesiąty piąty odchudzam się. Po prostu z potrzeby pisania i wyżalenia się, tak po prostu. Jak byłam nastolatką pisałam pamiętnik, dzisiaj dużo łatwiej pisać klawiaturą niż długopisem, więc... piszę...

Czy wy też macie czasami uczucie, że już nic dobrego wam się nie przydarzy? że przegrałyście swoje życie?

Ja jestem dopiero chwile po 30, a czuje się totalnie wyopalona i przegrana... Nie jestem szczęśliwa i mogę to otwarcie powiedzieć. Nie mam też w sobie tyl siły by coś zmienić...

Dzis po raz kolejny Pan J. sprawił mi baaardzo duża przykrość. Dzwoniłam, upewniałam się, czy wróci wcześniej, dowiedziałam się, że będzie dopiero poznym wieczorem. Spędziłam więc dzień dziecka sama z dzieckiem. Sama poświęciłam mu cały swój czas mimo okropnego przeziębienia i oczywiście portfel:) a ten nagle wpadł do domu w porze kolacji i zabrał dziecko do swojej mamy. Bo zadzwoniła, że ma prezent... i oczywiście trzeba wszystko rzucic i sie dostosowac... nie ważne, że plany był zupelnie inne, że dziecko w trakcie kolacji zaraz idzie spać... najwazniejsze ze mamusia zadzwonila i ma byc tu i teraz... a on, oczywiscie sie temu poddaje...

zapewne nie do konca dobrze mnie zrozumiecie, ale kazdego dnia bede wprowadzac was w temat, mojej niechęci do Pani T., moje upadającego małżeństwa i męża który psychicznie zgnębił mnie tak, ze nie umiem podniesc sie i boje sie....

nie mam już siły, czuje się samotna, porzucona,