Temat: Przedszkolak... I problemy z tym związane..

Musicie to przeczekać, lepiej dla malutkiej jeśli będzie socjalizowała się. Możecie ew rozważyć mniejszy wymiar czasowy. I koniecznie z nią rozmawiaj i wytłumacz co to przedszkole, co ma robić, że jej nie zostawiasz, itp

Myślę, że dużą rolę odgrywa tu pani przedszkolanka. W przedszkolu mojego synka też były dzieci, które tak płakały. Ale uważam, że jeśli przedszkolanka jest dobrze wykwalifikowana i ma doświadczenie to powinna sobie poradzić i odwrócić uwagę dziecka od tęsknoty do rodzica. Bynajmniej ta w naszym przedszkolu to potrafiła.

Każda matka przez to przechodzi - ja w wieku 3-4 lat poszłam do przedszkola i też na początku sporo płakałam ale po jakimś czasie się przyzwyczaiłam.
Każde dziecko ciężko przeżywa rozstanie z rodzicami. Ale jak się zaprzyjaźni z dziećmi to z radością będzie chodziła do przedszkola :)

Trzeba przeczekać i już.

Ja też to w tym roku przerabiałam:(
A to mojego synka brzuszek bolał, a to coś innego była masakra na początku. U mnie doszło jednak jeszcze autobus :/ bo moje dziecko jeździ do przedszkola 11 km autobusem szkolnym ( spokojnie mają tam opiekunkę ). To może trwało 2 tyg. góra ja postawiłam na swoim i dzień w dzień szłam na przystanek z takim uśmiechem a w myśli sobie nawrzucałam co to ja za matka jestem. Nie możesz sobie pozwolić aby dziecko tobą kierowało musisz być konsekwentna, bo ja dziecko zauważy że można Tobą manipulować będziesz miała prze rypane a pamiętaj szkoła jeszcze czeka. Podsumując może i jestem wyrodną matką ale moje dziecko teraz wraca z przedszkola  z wielkim uśmiechem i sam wstaje bo kazał sobie budzik nastawić.
 Oj a ile ja łez wylałam ale nigdy przy synku, przy nim zawsze jestem dumna z niego że jest przedszkolakiem i mówię mu o tym .
Zapomniałam napisać że Synek ma przedszkole od 7:15 - 15:00

przyzwyczai się, każde dziecko ma swoje tempo. To jest dopiero początek, mój młodszy prawie 5 latek do tej pory czasami stroi fochy przy przyjściu, rozryczy się, ale nie można ustępować bo wtedy dziecko zacznie to wykorzystywać. Tylko, że on jest wyjątkowo oporny. Do żłobka chodził ponad 1,5 roku (od ukończenia 2 lat) i nie przyzwyczaił się w ogóle. W przedszkolu pierwsze tygodnie to był koszmar, wielki płacz, odmowa brania udziału w zabawach dzieci itp. Potem się odmieniło, uwielbia ciocie w przedszkolu i wiem, że żadna krzywda mu się tam nie dzieje. Starszy syn też miał kryzys.

Jako przedszkolanka pracująca z 3 i 4 latkami powiem Ci tak:  nie rozklejaj się, dziecko musi widzieć, że przedszkole jest ok a Twoje łzy pokazują coś zupełnie odwrotnego. Będzie dobrze! Nie rezygnuj bo za rok prawdopodobnie będzie to samo, mała będzie wiedziała, że płacz spowoduje zabranie do domu. Lepiej przechodzić to teraz niż w obowiązkowej zerówce. A poza tym... dzieciaki w przedszkolu tak wspaniale się rozwijają! Moje 3 latki od września zrobiły takie postępy, że rodzice są w szoku :)

oo znam to z autopsji,bo mam dwóch synków.Straszy  super się zaaklimatyzował w nowym środowisku przedszkolnym,ale młodszy niestety już nie.....rozmawiałam z synkiem  i tłumaczyłam , że każdy z nas ma SWOJĄ PRACĘ: JA W SZKOLE, A SYNUŚ W PRZEDSZKOLU.

Założyliśmy miesiączny kalendarz :MAMA I MARUŚ(narysowany) na brystolu , kiedy  KAŻDY Z NAS  poszedł do swojej pracy to był uśmiech :))jak nie to :( smutna buzia,potem liczyliśmy kto m awięcej buziek-nagroda wyjście na basen i autka,po pół roku dziecka nie trzeba było zachęcać.....Moja Droga!nie rozczulaj się,wiem że serce się kraje....ale pomyśl zostaje pod fachową opieką,zawsze zaznacz że po obiedzie i spanku przyjdziesz NAPEWNO po nią,fajnie by było  gdyby narysowała ci obrazek itd.;)))Powodzenia!

przeciez nie dzieje sie jej tam zadna krzywda. wiadomo ze z mama najlepiej ale cale zycie nie bedziecie razem, trzeba wkoncu odciac pepowine

Widać, że bardzo jesteście związane i Twoja tęsknota jest taka sama jak córci. Nie wiem co poradzić, ale myślę, że jej przejdzie za jakiś krótki czas. Może tłumaczyć, może zaciekawiać zabawą, innymi dziećmi, odciągać ją (tzn jakaś ciocia od płaczu, a koncentrować dziecko na innych rzeczach. Może chwalić też, że taka dzielna, taka duża i że ładnie się bawiła.. 

Jestem pedagogiem, na studiach opiekowałam się dzieciakami (kiedy zaczynałam dziewczynka miała 2,5 roku, chłopczyk 1 miesiąc)- początki były bardzo ciężkie. Gdy ich mama wychodziła do pracy dziewczynka bardzo płakała, później się uspokajała, potem znów płakała bardzo za mamą (często na przykład krzyczała i płakała na placu zabaw), kiedyś z płaczu tak się zanosiła, że prawie się udusiła... Ja jako niania dawałam z siebie wszystko, wkładałam całe swoje serce, w końcu wszystko minęło i odwróciło się- mała płakała kiedy to ja wychodziłam ;) Teraz mimo, że u nich nie pracuję, co więcej, nie mieszkam w Polsce, dziewczynka cały czas o mnie pamięta i mnie wspomina. Jak tylko jestem w kraju, to odwiedzam "moje" dzieciaki, a dziś jestem z nimi umówiona na skype :):)