Temat: Wasze dzieci a obce psy

A wystarczy od małego pokarmić psa z  ręki, podchodzić kiedy je i dokładać mu lepszego jedzenia, wkładać jedzenia po trochu i podchodzić i dokładać w trakcie, wymieniać mu kawałek chleba na komendę na kawałek mięska - i voila, mamy psa, który cieszy się, kiedy ktoś podchodzi do miski kiedy je.
I nie trzeba ani zastraszać i wyrywać miski siłą, żeby wiedział kto tu rządzi, ani bać się podejść w czasie jego posiłku. I ćwiczyć to samo z psem od szczeniaka z dziećmi - a ryzyko, że nawet jak dzieciak przypadkiem podejdzie do psa przy jedzeniu, to zostanie ugryziony, będzie niemal zerowe, bo psu do głowy nie przyjdzie, że ktoś mu coś zabiera, tylko pomyśli, że dzieciak jak zwykle dorzuci coś dobrego.

Ale niektórzy wolą wyrywać miskę siłą i lać za warczenie, czym nakłaniają psa do jeszcze agresywniejszego pilnowania miski, szczególnie przed słabszymi (dziećmi), albo w ogóle olać temat i omijać psa jak je.

> A wystarczy od małego pokarmić psa z  ręki,
> podchodzić kiedy je i dokładać mu lepszego
> jedzenia, wkładać jedzenia po trochu i podchodzić
> i dokładać w trakcie, wymieniać mu kawałek chleba
> na komendę na kawałek mięska - i voila, mamy psa,
> który cieszy się, kiedy ktoś podchodzi do miski
> kiedy je.I nie trzeba ani zastraszać i wyrywać
> miski siłą, żeby wiedział kto tu rządzi, ani bać
> się podejść w czasie jego posiłku. I ćwiczyć to
> samo z psem od szczeniaka z dziećmi - a ryzyko, że
> nawet jak dzieciak przypadkiem podejdzie do psa
> przy jedzeniu, to zostanie ugryziony, będzie
> niemal zerowe, bo psu do głowy nie przyjdzie, że
> ktoś mu coś zabiera, tylko pomyśli, że dzieciak
> jak zwykle dorzuci coś dobrego.Ale niektórzy wolą
> wyrywać miskę siłą i lać za warczenie, czym
> nakłaniają psa do jeszcze agresywniejszego
> pilnowania miski, szczególnie przed słabszymi
> (dziećmi), albo w ogóle olać temat i omijać psa
> jak je.
i o to właśnie chodzi. 

osobiscie uwazam,ze nie ma potrzeby ruszac jedzacego psa...

U mnie jest tak,ze suka dostaje swoje jedzenie, zjada i odchodzi. W tym czasie nikt jej nie przeszkadza,nie rusza.

 

Szcerze powiem,ze po namysle moge przyznac,ze o wiele bardziej lubie psy od dzieci (mowie o jakis tam obcych dzieciach,czy dzieciach sasiadow, moje uwielbiam ponad wszytsko na tym swiecei ;P).

Cale zycie je mialaa.. I chcialabym dalej. Ale w najblizszym czasie napewno sie nie zdecyduje, wlasnie ze wzgledu na moja corke i jej bezpieczenstwo. A po drugie ytakie 2 letniemaluchy traktuja zwierzeta jak maskotki, tula, nosza za szyje..... Wiec pieskowi tez odpuszcze meczarni ;-)

Ja sama nie mam dzieci, ale jestem opiekunką, więc że tak powiem - znam sprawę :P
Sama uwielbiam psy, mam 4, z czego trzy są ogromne (2 wilczarze i jeden owczarek niemiecki) + małe coś, co być może jest wydrą, a psa tylko udaje. Są to cudowne zwierzaki, wszystkie łagodne jak baranki. Są cudowne i łagodne, ale nie wiem, co by się działo, gdyby nie było mnie akurat w pobliżu.
Pracuję w rodzinach, w których zwierzaki są w domu. I razem z rodzicami "moich" maluchów pracuję nad tym, żeby chłopaki wiedzieli, jak mają się odnosić do innych zwierząt, których nie znają. Wiadomo - ze swoim psem najczęściej można robić dosłownie wszystko - szarpać, machać, drapać, szturchać, włazić itepe itede. Przykładem mój młodszy brat, który naszego pierwszego psa (wyżlicę) traktował jak poduchę, a gdy był całkiem malutki, to gryzł jej uszy (a ona biedna nawet się nie krzywiła tylko patrzyła na nas zmęczonym wzrokiem). Ale co innego psy sąsiadów, znajomych czy zupełnie obce albo bezdomne. Dlatego uczymy Stasia i Harry'ego (imiona moich mężczyzn ;pp), jak się odnosić do zwierzaków spotkanych najczęściej na dworze. I tu są dwa problemy:
1. Bo tak, oczywiście, są ludzie, którzy zachowują się jak Ty - tj. trzymają swojego stwora na smyczy wśród dzieci i wiedzą, czy można do niego podejść i go pogłaskać, czy można się z nim bawić. Ale są też osoby totalnie nieodpowiedzialne, które puszczają psy wolno i nie zwracają uwagi, gdzie psy biegną i czy dookoła są np. przedszkolaki czy młodsze dzieci (Harry niedawno skończył 2 lata, Staś ma niecałe 3). Dlatego kiedy jestem z młodymi na spacerze to muszę bardzo uważać. Moje chłopaki wiedzą, że nie wolno podchodzić do obcych zwierzaków samemu, nie wolno podbiegać itede. Ale to dzieci, czasem zapominają albo tak im się podoba pies, że najchętniej by go zjedli. A właściciele, przykro mówić, mają to kompletnie gdzieś.
2. Są psy "dzikie", bezdomne i takie "pozornie niczyje" - bez smyczy, bez kagańca (chociaż metalowym kagańcem pies może porządną krzywdę zrobić), które biegają wolno i nie ma kogo poprosić, żeby je zabrał.

Dlatego staram się nauczyć moje maluchy, żeby zawsze pytały najpierw mnie, czy mogą pobawić się z psem. Jak będą starsi, to będę ich uczyć, że można też spytać właściciela psa, ale trzeba najpierw stanąć odpowiednio daleko i wtedy pytać. Staś jest trochę cykor i boi się obcych psów, kiedy do niego podbiegają. Tzn. najpierw się strasznie jara, jak widzi psa i radosć jest ogromna. Ale jak pies się zbliża, to Staś traci odwagę;P I w tej chwili dla mnie to błogosławieństwo, bo młody szybko biega - jakby mi nawiał do obcego psa, to mogłabym nie zdążyć go złapać. Na osiedlu, gdzie mieszka, jest masa psów. Dlatego dużo czasu poświęcam temu, żeby Staś pytał i nie podbiegał. Tak samo Harry, które uwielbia wszystko, co łazi. Z nieodpowiedzialnymi właścicielami się nie wygra, trzeba pilnować swojego malucha. A są rodzice, którzy tego niestety nie robią.

Nigdy nie straszę dzieci psem, bo to głupie i odbiera im radość z kontaktów ze zwierzakiem. Moje wilczarze, to na pierwszy rzut oka ogromne bestie, ale są łagodne i delikatne. Byłam z jednym z nich na warsztatach, gdzie jest około 150rga dzieci, w różnym wieku. Niektóre nie sięgały Borkowi (tak się wabi) do brody. Podbiegały do niego z krzykiem, wrzaskiem, grupami i głaskały. Dlatego nigdy nie spuszczałam go tam ze smyczy (bo jest duży i mógłby kogoś przewrócić próbując się do niego przytulić ;p). Ale wiem, że do niego można podchodzić stadami i on nawet nie kłapnie. Kiedy jest zmęczony, to "daje mi znać" i wtedy wiem, że już nie wolno pozwolić go dotykać. Myślę, że każdy dobry właściciel zna swojego psa na tyle, żeby wiedzieć, kto i kiedy może się z nim bawić.

No i druga rzecz - nie, nie pozwoliłabym małęmu dziecku samemu wyprowadzać psa, nawet jamniczka czy yorka. Bo co innego, kiedy bawią się razem na własnym podwórku, a co innego np. za blokiem. Mogę pozwolić Stasiowi trzymać małą Fantę (jego mały kundelek) na smyczy, ale ja też ją wtedy trzymam. No chyba, że jesteśmy sami np. na dużej łące, daleko od drogi. Nie rozumiem, jak można pozwolić dziecku wychodzić samemu z psem, nawet małym. Bo co, jeśli pies wbiegnie na drogę? Albo poleci za kotem, albo zaatakuje go inny pies albo, albo, albo... Mój brat ma w tej chwili 10 lat, a z wilczarzami nie pójdzie sam. Co innego z tą małą wydrą, ale sam z dużym psem - ooo nie ;p

PS. I zgadzam się z Satoko - trzeba wychować psa w ten sposób, żeby właściciel mógł mu wszystko w każdej chwili zabrać - w tym również jedzenie. Wszystkie moje psy są tak przyzwyczajone, że mogę do nich podchodzić, wkładać im łapy do misek i nie mają prawa warknąć. Pies musi (ale MUSI) wiedzieć, kto jest w domu szefem. Tak samo ja mogę usiąść w psim legowisku, a pies w moim (tzn na łóżku ;p) nie.

a nie cholera, myślałam, że to pogrubione to Satoko mówi, przepraszam :P

> bardziej
> opłakane skutki widzę raczej w zbytniej ufności -
> dają się głaskać, potem biorą żarcie od obcych,
> ktoś tu nawet na vitalii pisał kiedyś, że zabrali
> mu psa spod sklepu - jakby był bardziej nieufny,
> to by nie poszedł/broniłby się.

Wiesz, wydaje mi się, że łatwiej upilnować zbyt łagodnego psa przed kradzieżą niż wytłumaczyć się z sytuacji, że piesek rozwalił komuś rękę, bo jest nieufny... I po pierwsze po jakie licho zostawiać psa pod sklepem? Kusić los, żeby podeszło dziecko, pogłaskało i stała mu się krzywda "bo pies nie pozwolił się ukraść"?

> pies [duży] powinien bronić właściciela. a w
> jaki sposób ma odgonić od siebie natrętne dziecko?
> pokaże zęby, a dzieciak wsadzi łapę w te zęby, no
> co to ma pies zrobić?

Ja wychodzę z założenia, że od bronienia się jestem przede wszystkim ja. Pies to tylko pies, i tak nie ma żadnej gwarancji, że mnie obroni. Podobnie natrętne dziecko powinien uspokoić rodzic albo właściciel psa - a nie stać i czekać aż pies przejdzie do pokazywania zębów i gryzienia. Wg mnie za dużo "obowiązków" składasz na psa, i to rzeczy które wiążą się z agresją...

(...)

> ktoś tu nawet na vitalii pisał kiedyś, że zabrali
> mu psa spod sklepu - jakby był bardziej nieufny,
> to by nie poszedł/broniłby się.
odpowiedzialny właściciel psa pod sklepem nie zostawia, ot tak na wszelki wypadek, zeby mu psa nikt nie ukradł, nie skopał, nie został pogryziony przez innego psa, czy też nikogo nie pogryzł.

>  ja jestem zdecydowana
> - jak się pies bez powodu rzuca na ludzi, którzy
> nawet na niego uwagi nie zwracają, to coś jest z
> nim nie tak.
no przed chwilą stwierdziłaś, ze pies sam ocenia zagrożenie. a więc sobie ocenił, ze osoba, która w szybkim tempie biegnie prosto na niego mu zagraża. pies nie wie, ze dana osoba tak sobie biega, nie wie też, ze ta osoba zmieni kierunek, zeby na niego nie wpaść.
>jak ktoś na niego skecze, ciągnie go
> za sierść, włosy, ogon, i cholera wie co jeszcze,
> to wtedy zrozumiałe, że może czuć zagrożenie.
a od czego jest przewodnik? chyba od tego, zeby tą skaczącą, ciągnącą istotę zabrać od psa, tak zeby pies nie musiał się bronić.

> tylko co ma zrobić? odejść?
tak, ma odejść. a nie rzucać się z zębami na dziecko.

>przykładowa
> sytuacja:wyprowadzasz psa, spotykasz koleżankę z
> dzieckiem, gadacie sobie, a dziecko psu dokucza,
> pies się odsuwa, ty go przywołujesz do porządku,
> żeby nie szarpał smyczą, bo rozmawiacie, nie?
nie. mówię koleżance, zeby uspokoiła dziecko, bo nie życzę sobie, żeby mojemu psu dokuczało. pies jest nauczony, ze jak mu dziecko się za bardzo narzuca, albo nie ma ochoty na głaskanie to się odsuwa. i nie daje mu korekty na to, czego go sama nauczyłam.

>więc
> pies nie może się odsuwać, bo mu właściciel nie
> pozwala, więc co ma zrobić? dla ciebie to dziecko
> mogło być po prostu szkrabem, który się chce
> bawić, a dla psa irytującym intruzem, który
> narusza jego spokój.
już wyżej napisałam. pozwalam się psu odsunąć a dziecko stopuje. znam mojego psa i widzę, kiedy dziecko moze się z nim bawić, a kiedy on tego nie chce i reaguje. nie dopuszczam do sytuacji kiedy pies pokazuje zęby.

> pies [duży] powinien bronić właściciela.
niby czemu? pies to ma być towarzysz i przyjaciel, a nie obrońca.

>a w
> jaki sposób ma odgonić od siebie natrętne dziecko?
pies nie odgania od siebie natrętnego dziecka. pies się odsuwa a właściciel stopuje dziecko.

> pokaże zęby, a dzieciak wsadzi łapę w te zęby, no
> co to ma pies zrobić?
właściciel ma nie dopuścić do takiej sytuacji.

> od dzieci, dorosły raczej nie
> musi być odizolowany, bo wie, żeby się z łapami
> nie pchać. natomiast dziecko nie zawsze to wie,
> więc my, dorośli, powinniśmy się o to zatroszczyć
> i trzymać dzieci oddzielnie jak pies je.
skoro dziecko nie zawsze to wie, to pies powinien to wiedzieć. dlatego mój jest nauczony, ze nie rzuca się na nikogo, kto koło michy przechodzi i dotyka, nawet przez przypadek, jedzącego psa.


> pojęcia jakie to szkółki i jak się nazywali
> treserzy, chłopak mieszka pod olsztynem, a
> koleżanka pod rzeszowem xd
ale Ty masz wpisane miasto Warszawa, więc myślałam ze i stamtąd masz chłopaka i koleżankę. jak nie znasz żadnych  konkretów to się nie ustosunkuje do tej wypowiedzi, bo to że "ktoś tam gdzieś tam tak powiedział" to dla mnie nie argument, sorry;)