Temat: Wątpliwości, pomocy.... :(

Ja bym do takiego partnera po prostu nie miała szacunku. A bez tego to uważam, że się normalnego związku/małżeństwa nie da stworzyć. Jeżeli masz podobne odczucia, to ja bym się w to nie pchała. I to nie chodzi o to, że każdy musi być przebojowy, wygadany, super asertywny i mieć wyrobione zdanie na każdy temat. Ale jest moim zdaniem różnica między byciem spokojnym, małomównym i szukającym kompromisu, a byciem przezroczystym, nijakim i typem wiecznej życiowej ofiary. No i nie wiem, nie wyobrażam sobie mieć dziecka z taką osobą. Że np. ja na wychowawczym, a mąż parę miesięcy robi za darmo i się nie upomni o swoje własne pieniądze. Albo że ja bym chciała podjąć jakąś złą decyzję dotyczącą dziecka (np. co do wyboru szkoły, albo w skrajnym przypadku sposobu leczenia gdyby dziecko było chore), on by wiedział, że lepiej by było zrobić inaczej, ale położyłby uszy po sobie i machnął ręką. Co innego jak się wie, że to machanie ręką się ogranicza do tego, że facetowi wszystko jedno jakiego koloru się kupi dywan, albo gdzie się pojedzie na wakacje. Ale jak się nie ma pewności, że byłby zaangażowany w podejmowanie naprawdę ważnych decyzji i jego motywacją by było, żeby było jak najlepiej, a nie żeby się go nie czepiali, to ja sobie życia z taką niepewnością i przeświadczeniem, że tak naprawdę nie mogę na kimś polegać, sobie nie wyobrażam. 

Ja uważam, że masz fajnego faceta i popełnisz błąd zostawiając go. Rozmawiać można się nauczyć. Ja swojego nauczyłam mówić o problemach.

widzisz - sama piszesz ze nie znasz autorki, ale nie znajac jego to jemu wspolczujesz. A dokladnie tak jak on zachowywal sie tez moj maz - dobry czlowiek z ktorym przezylam 20 lat. Przeszlismy dokladnie taka sama sytuacje z jego praca tyle ze kupe lat przed pandemia. jego szef przestal placic, mydlil oczy pracownikom a ci mu wierzyli. Doszlo do tego ze nie mial dla nich pracy i obiecywal ze to tylko przestoj i on ta prace im da. Moj jemu swiecie wierzyl i czekal, ja na poczatku go wspieralam, bo nie jestem z tych jazgoczacych i wiedzac jak ciezko pracowal tez uznalam ze przyda mu sie troche wolnego. Ale po pierwsze to bylo wolne bezplatne  a majac rodzine dlugo tak sie nie najedzie nie majac kokosow a po drugie jego wiara byla bezsensowna , co zauwazylam po kilku tygodniach - on tak tkwil pol roku. W koncu sama znalazlam mu prace w innej firmie i tak tkwil tam do jej upadlosci, teraz radzi sobie szybciej, zrozumial ze ja w miedzy czasie odeszlam i musi sam brac w swoje rece swoje zycie.

masz bardzo uzasadnione obawy, znasz go juz tyle lat i dopiero teraz przed faktem slubu zrozumialas ze w zasadzie to bez sensu - ja takiemu przemysleniu nie dalam szansy, tak jak ktos wyzej pisal ,skoro data slubu stoi to i tak sie pobierzecie - z niecheci do problemow i obgadywania - a to wasze zycie. Ja zrobilam ten blad, ciagnelam ten wozek 20 lat i sie rypnal , w koncu nie dalam rady jak w sytuacji smiertelnych chorob obu corek wszystko , doslownie wszystko musialam zalatwiac sama. 

madziutek, opisalas to idealnie, ja nie zaluje swoich 20 lat w takim zwiazku, jednak tez nie zaluje ze podjelam w koncu decyzje zakonczenia tego.

uczniowie bywaja rozni, moze twoj uczn byl z tych zdolnych a tylko leniwych , gorzej jak trafi sie uczen nie zdolny do niektorych kompetencji.

Jest różnica między małomównością, a brakiem komunikacji. Ja uważam że sytuacja w której partner mówi, chce porozmawiać o tym co się z nim/w nim dzieje, albo o kwestiach związku, a druga strona to ściana, od której wszystko się odbija to jest zwyczajnie bierna agresja. 

Serio komunikacja to podstawa związku, choć może się tak nie wydawać, jak ona jest nawet przeciętnie ok, mam wrażenie że część osób komentujących nie spotkało na swojej drodze tych osób które serio robią z siebie ścianę w sytuacji problemu i nie ma żadnej, ale to żadnej komunikacji.

To jest tak potworne uczucie bezsilności i opuszczenia, że dziękuję bardzo.

Do tego dorzućmy to, że to nie jest tak że on nie gada, ale zwyczajnie to taki charakter i jest zadowolony z decyzji partnerki i tego jak jest,  tylko NIE GADA a w głowie hoduje pretensje. 

Na które partnerka nic nie może poradzić, bo on nie raczy ich wypowiedzieć, tylko sobie je perwersyjnie hoduje. To chyba trochę nie fair. 

I wiecie, on jest dorosły, odpowiedzialny za szukanie przestrzeni dla wyrażenia siebie. Więc jak można pisać że dla świętego spokoju nie chce się 'klocic'? Zresztą autorka nie pisała o kłótniach, tylko zwyczajnie o rozmowie, nie widzicie różnicy? 

Takie gadanie 'nie mówię bo i tak będzie na Twoje' to przecież jest zwyczajne mydlenie oczu i usprawiedliwianie tego, że nie chce mu się podjąć trudu pracy nad sobą, żeby się nauczyć zdrowej komunikacji. Lepiej zwalić winę na partnera. Przecież po co konfrontować się z tym, że ja mam jakieś problemy z bliskością, trudno mi rozmawiać bo mam przekonanie że to trudne i i tak nic nie da (zapewne wyniesione z domu), lepiej obwinić partnera ;-)

A nawet jakby tak było, że autorka postu to taka zołza to po co się oświadczał, a już jak się oświadczył to przecież można iść na jakieś warsztaty komunikacji, szukać rozwiązań, pracować nad problematycznymi obszarami związku. A nie popadać w 'dla świętego spokoju'. 

Zwyczajnie moim zdaniem traktuje partnerkę nie fair, nie dość że nie zaspokaja istotnych potrzeb i jest głuchy na jej prośby, to jeszcze się zachowuje jak jakiś cierpiętnik i na barki autorki usiłuje zrzucić kwestie za które realnie ON odpowiada. 

Przechodząc do końca...

Ja bym spróbowała z nim porozmawiać dokładnie o tym co pisałaś tutaj. 

Jak się nie da, umowilabym się do terapeuty żeby zaplanował z Tobą przebieg takiej rozmowy, i zaprosiłabym faceta na wspólną sesje. Kiedy Ty mu jeszcze raz, spokojnie powiesz to wszytko, i w moderacji przez terapeutę spróbujecie ustalić co z tym dalej robicie. 

Bez tego kroku z pewnością bym ślubu nie brała. A jak ten krok nic nie da to z bólem serca bym jednak zrezygnowała ze ślubu, ale z poczuciem że zrobiłam co mogłam. 

Dla mnie te problemy które wymieniłaś są takie trochę z pupy, nic nad czym nie dało by się popracować. Przesadzasz bo masz panikę przed ślubem co jest normalne. Wyjedź na tydzień sama i zastanów się czego Ty właściwie chcesz i czy tesknisz za nim. 

ale zdajesz sobie sprawę że żeby nad czymkolwiek w związku pracować to muszą chcieć dwie strony ? A tu druga strona póki co nie chce? 

Czyli jak mniemam Twoim zdaniem autorka powinna zawrzeć związek małżeński z nadzieją że sama jakos zmieni partnera? Hehe, dobre.

i co jest 'z pupy'? Wyobraź sobie:

'zle się czuje' ---> cisza 

'trzeba zdecydować czy powinniśmy uśpić psa' ---> cisza 

'nie wiem czy wracac do pracy, czy może jeszcze zostać z dzieckiem, jak myślisz?' --> cisza. 

a później jeszcze pretensje 😁 to jest wszystko 'z pupy' puki się układa, później się okazuje że jest się w czarnej dupie. 

a założenia że tęsknota za kimś to podstawa do ślubu to już w ogóle śmiech, wiesz że np żony alkoholików, bite żony też odczuwają często tęsknotę ? Od tego mamy rozbudowany mózg żeby nie traktować uczuć jako jedynej składowej ważnych decyzji. 

tj ja zawsze jestem za pracą nad związkiem, i jak tylko Pan będzie chciał to super, działajcie i nie skreslajcie tego co macie, ale jak nie (jak dotychczas), to niech mi ręką uschnie zanim komuś napisze że 'przesadza' lub ma 'problem z pupy' bo chciałbym rozmawiać i dzielić odpowiedzialność w związku.

niby nic... a jednak coś, lubie takich mężczyzn innego rodzaju wiec ciężko by mi było.... teoretycznie to wydumane problemy, ale taki jakby malo meski jest Twój narzeczony, ale z drugiej strony chciałabyś zeby byl kłótliwy ? I żeby się kłócił o wszystko ? A że nie wszystko Ci mówi, może chce Twoje nerwy oszczędzić i po męsku samemu problem rozwiązać.... Raz Ci powiedzial to naciskałas żeby rozwiazywal problem według Twojego uznania.... 

Przeważnie Najlepsza metoda jest taka żeby porozmawiać z tą osobą właściwą tak szczerze, może on nie wie o co Tobie chodzi a chłopu to trzeba prosto z mostu bo chłopy są nie domyślne....