Temat: Proszę o opinie...

Wiem, ze to może nie miejsce, ale za bardzo nie mam z kim o tym pogadaać... Chodzi o to, że mimo, iż mam te dwadzieściaparę lat, to potrzebuję mieć takiego "dorosłego", z którym mogłabym pogadać. Chodzi o moją matkę - wydaje mi się, że ona emocjonalnie nigdy nie była dorosła. Kiedy się na coś złościła, to krzyczała nie przebierając w słowa, czasem się jej bałam jako dziecko. Kiedy mając 5-7 lat wysyłałm pozytywne sygnały o moim ojcu, z którym się rozwiodła tuż po urodzieniu moim, ona się na mnie obrażała, mówiła, że mogę soie do niego iść. Kiedy nie mogła czegoś znaleźć np. to się wściekała, przeklinała, rzucała czasem czymś o podłogę. Później, kiedy miałam jakiś problem, chciałam, ze by mnie podtrzymała, płakałam, ona nigdy nie była silniejsza, twardsza, zaczynała lamentować i rozklejała się ze mną. Chyba to jest niedojrzałosć emocjonalna? Wydaje mi się, ze dorosły powinien być wsparciem, a nie histeryczką... I TAK JEST DO DZIŚ. DZIŚ KIEDY JEST MI ZCAM BARDZO CIĘZKO NIE MAM MOMU O TYM POWIEDZIEĆ - NA PEWNO NEI JEJ, BO ONA ZCCZYNA RYCZEĆ ZE MNĄ, I JA SIĘ TYLKO BARDZIEJ STRESUJĘ. Nie moge powiedzieć, dbała o mnie, nie brakowało mi niczego, twierdzi, że mnie bradzo kocha, ale ja jakoś tego nie czuję. Mam wrazenie, ze ona jest też wciąż dzieckiem, a ma 70 lat... Próbuje nie wspierać, ale równie dobrze mogłabym rozmawiac o tym z dzieckiem, podobne reakcje, zarażanie emocjami moimi, lęk itp. Nie koją mnie te rozmowy. A ona jednocześnie bardzo chce, żebym jej opowiadala o swoich problemach. Czy wymagam, zbyt wiele?

Bardzo nie chcę być jak ona, ale jestem. Też łatwo się irytuję, jak się kłócę to na maksa... Nie chcę tego, ale tak wychodzi. Nikt mnie przecież nie nauczył dojrzałego reagowania i radzenia soie z napięciem...