Temat: Problem - syn

Ustalanie terminów - temat przerobiony wielokrotnie, bez skutku

Nie daje mu pieniedzy

Jesli z domu wyrzuce: 1 - wróci z policją, mam obowiazek udzielac mu schronienia, jest zameldowany, 2 - zacznie ćpać i spać po klatkach

Zastanawiałam się nie raz nad wymeldowaniem go sądowym, ale patrz wyżej, pkt 2

To jest człowiek - beton, psychicznie nie do zdarcia. Możecie mi wierzyć, że tak mu życie potrafię "umilać", ze ja to bym nie wytrzymała w takim domu tygodnia. Stosowalam juz nawet srodki, ze tak powiem poniżania go, krytykowania. Nic nie dziala. Jeszcze mniej działają sposoby, które maja na celu przyjazne porozumienie. Lenistwo ponad wszystko, nawet kosztem własnej godności. A kiedy wpadam w szał, on spokojnie - po co krzyczysz? przestan juz gadac i sie czepiac....

Powinien zostać politykiem

Dodam jeszcze - zero empatii i współczucie, egoista, cham bez kultury. Do wszystkich. 

Ostatnio miał mnie odprowadzic do szpitala, przechodziłam operację wyciecia macicy. Przyszedł nad ranem, po imprezce, nieprzytomny. Połozył się bez wyrzutów sumienia spać. To takie charakterystyczne zachowanie dla niego.

yuratka, czy mogę zapytać, jak Twój syn zerwał z nałogiem? Sam chciał? Zmusiłaś go? W domu mam dokładnie takiego samego pasożyta i już nie wiem jak z nim rozmawiać.

pracowaliscie z psychologiem? Z tego co piszesz to zaszlo za daleko, forumowe rady nic tu nie dadza :(

Wypadkowa róznych zdarzen i zachowan. Terapia dla współuzaleznionych (dla mnie), wizyty z synem w monarze, karanie, osrodki monarowskie w liczbie 5, z których uciekał i zadnej terapii nie ukonczył, terapia stacjonarna (tez nie ukonczył), konsekwentne trzymanie sie planu - jesli nie bierzesz, pamagam ci, jesli cpasz - zmiana zamków, wyrzucenie z domu, spanie na klatkach, w brudnych ubraniach, zebranie u znajomych o choc kanapke itd (narkomana trzeba doprowadzic do dna, zeby sie czolgał w swoim własnym gównie, tym dosłownym i zyciowym, inaczej dasz mu sie wyspac, nakarmisz, umyje sie, zmieni ubrania na czyste i.... nabierze sił na dalsze cpanie). Potem kiedy zamydlał mi oczy gotowościa do leczenia i okradał mnie nadal doniosłam na niego na policje. Dołaczyła sie do mnie babcia ze strony ojca, która tez nie raz została okradziona. Szkoda, ze mój ojciec odmówił, bo ten to miał najwieksze straty finansowe. Syn potrafił zabrac mu telefon i zostawic kartke w skrzynce, ze moze go sobie wykupic w takim to a takim lombardzie.W koncu cala rodzina przestała atakowac mnie, ze go z domu wyrzucam i "nie pomagam", co wynikało z tego, że wówczas synio nachodził ich, a odwróciła sie totalnie i absolutnie od niego. Własny smród, głód, brak juz dojśc do kasy, 24 w areszcie, coraz mniej znajomych cpunów z powodu braku srodków finansowych, mandaty za kradzieże w biedronce, mandaty za jazdy pociagiem na biletach kredytowych, trabiace wiadomości o kolejnych przypadkach smiertelnych po zazyciu dopalaczy i jakoś wyrwał się, zmienił kolegów, ale pasozytem został. 

Pewnie:) Bez skutku, on ma psychologów za głupoli. Terapeutka z naszego stacjonarnego monaru stwierdziła, ze takiego opornego pacjenta nigdy nie miala. Kierownik jednego z osrodków szybko stwierdził, że to wampir emocjonalny. 

.

Wspolczuje Ci z calego serca co musialas przejsc jako Matka. Powiedz, potrafisz okreslic co go tak uksztaltowalo, ze stal sie takim czlowiekiem a nie innym? Umiesz wskazac jakies konkretne zdarzenia, ktory na niego tak wplynely?

A może po prostu musisz się pogodzić, że jak go wyrzucić to znowu powróci do nałogu, ale dorosły jest przecież i chyba wie czym grozi powrót do nałogu? Poza tym, całe życie będziesz do niańczyć?

Sama przed sobą musisz zdać sobie sprawę, że nie masz na niego już wpływu, to osobna jednostka i nie masz już nad nim odpowiedzialności. Jak pokieruje swoim życie to już jego prywatna sprawa.

forumowe rady na nic się zdadza. U mnie były jazdy z bratem(agresja,używki, dopalacze, gry i muzyka, olewanie nauki)ale miał powiedziane, koniec nauki, koniec alimentów. Nie było nadopiekunczosci ani wielkiej miłości. Ja tez mialam swiadomosc, ze nie mam do czego wracac.  Szybko się usamodzielnilismy i żyjemy od lat na własny rachunek. Za to mamy kuzynke w naszym wieku, która od 2lat nie może znaleźć pracy, tylko podróże,imprezy, kilka cv wyśle i biedna pokrzywdzona -rodzina ja utrzymuje. 

Po prostu nie można być za dobrym rodzicem. 

W przypadku autorki chyba tylko jakiś super terapeuta coś by mógł zdziałać. BARDZO wpolczuje syna, bo wydaje sie, ze naprawde walczylas o niego.