Temat: Czy to kiedyś przejdzie samo?

B. poznałam 4 lata temu na mojej imprezie osiemnastokowej którą robiłam razem z koleżanką - on był jej gościem. Następnego dnia z rana od razu zaproszenie na fb i się zaczęło. Pisanie, spotykanie się, nawiązał bliższy kontakt z ludźmi z mojej miejscowości, żeby spotykać się w grupce. Nie chciałam się  z nim spotykać, kilkakrotnie mu powiedziałam ze nic z tego nie będzie. Za każdym razem udawał ze albo nie dosłyszał, albo niedoczytał.. Wtedy byłam inną osobą-bardzo wstydliwą, zamkniętą, miałam dosłownie dwie koleżanki (notabene także jego koleżanki, gdzie z jedna z nich i on i ja do teraz mamy dobry kontakt). Nigdy nie uganiałam się za chłopakami, wynikało to tez z tego jak zachowywali sie moi rodzice, mama szczególnie-książki, nauka, a na chłopaków przyjdzie czas. Miałam 18 lat, nigdy nie miałam chłopaka, nawet nigdy się nie całowałam, tak. Oczywiście było kilku kandydatów przed B. ale wszystkich żegnałam. A B. się nie dawał. I to wszystko mnie krępowało-to jak na mnie patrzy i to jak bardzo chce ze mną przebywać. Do tego ja szara mysz on dusza towarzystwa, z dużym doświadczeniem jeśli chodzi o związki. Nie miałam pojęcia co może aż tak mu się w we mnie podobać wiec nie chciałam żeby zdał sobie sprawę ze nie jestem ta za jaka mnie ma i byłam dla niego krótko mówiąc chamska. Pewnego dnia przesadziłam i odpuścił. 

Przez te cztery lata miałam jednego chłopaka a z kilkoma się spotykałam. Ale czy to normalne, ze leżąc ze swoim ówczesnym chłopakiem zastanawiałem się jak to by było tak leżeć B.? Miedzy innymi przez takie myśli zerwałam z K., nie chciałam być wobec niego nie w porządku. Zawsze kiedy nasza koleżanka o nim wspomni czuje uderzenie gorąca i chce wiedzieć jak najwiecej. Kiedy idę ulica przypomina mi się jak chodziłam tamtędy z B.. Nie mam na te myśli żadnego wpływu, odganiam je jak mogę, ale już mnie to męczy. Tyle czasu, a ja cały czas o nim myślę. Mimo tego, że spotykałam się i rozmawiałam z innymi chłopakami - nie myślę o żadnym tylko o nim. Przecież go nie chciałam, dlaczego tęsknie za jego głupimi żartami? 

W tym roku widywałam go stosunkowo dość często. Mówi mi cześć, czasem coś się odezwał, a mi brakowało języka w gębie. Chciałam przestać o nim myśleć dziewczyny, przysięgam, ale nie mogę, im bardziej z tym walczę tym bardziej mnie to meczy. Brałam pod uwagę juz kilka wersji-odezwać się. Ale jak? Po taki czasie? A jeśli mnie oleje? Wyśmieje? Jeśli nie spróbujesz to sią nie dowiesz, jasne, ale minęły już 4 lata, on w tym czasie miał tyle dziewczyn, ze nie wiem czy na obu rekach zliczę, a ja tylko sie ośmieszę? Załatwić to przez nasza koleżankę? Nie wiem czy to dobry pomysł. P jest taka, ze wszędzie szuka sensacji. Nie wiem czego się po niej spodziewać, wątpię ze kierowałaby się moim dobrem. Nic nie robić bo gdyby miało coś być to by było? Ale samo nic się nie stanie. Poznać kogoś? Poznałam, miałam chłopaka a myślałam o B. Tysiąc myśli mi się kołacze w głowie. Nie mam pojęcia co robić, czy to mi przejdzie kiedyś.

Przepraszam, ze takie długie te moje wypociny.