Temat: Jak bardzo chce, tak bardzo się boję...

Dziewczyny, muszę się wygadać i poznać zdanie kogoś z zewnątrz. Jakiś czas temu poznałam świetnego faceta. Pierwszy raz swoim 27 letnim życiu, gdy go zobaczyłam, tak mocno mnie "strzelilo". Od tej pory nie myślę o nikim innym. Często się spotykamy, jest naprawdę cudownie. Ja- z natury bardzo zimną i z dystansem pochodząca do każdego mężczyzny, przy nim tak mocno brakuje mi jego bliskości, że sama pierwszy raz zachowuje się tak jak powinnam zachowywać się zawsze, a jakoś nie umiałam i nie chciałam. Mogłabym się z nim nie rozstawać, przytulić go i siedzieć w parku nic nie robiac:) Nigdy wcześniej nie miałam takiej pewności, że chce z kkms być :) Jak teraz o tym myślę,to jestem tym przerażona. Nigdy wcześniej się tak nie czułam. No ale... zawsze jest jakieś ale. Ten chłopak jest chory, poważnie chory. Chloniak z przerzutami. Oczywiście, leczy się. Jest po radioterapii, czeka na kolejne leki. O chemii nie chce słyszeć. Dzięki mnie powoli odzyskuje wiarę w to, ze będzie dobrze. Ja mam z natury dość silny charakter. Naprawdę chce z nim być, nie myślę o tym, ze jest chory, ze tak naprawdę w każdej chwili może się coś złego stać. Jak bardzo chce, tak bardzo się boję.obawiam się też trochę reakcji moich rodziców na to, że spotykam się z kimś, kto jest tak poważnie chory. Wiem, że chcą dla mnie jak najlepiej i będzie to dla nich duże przezycie. Nie wiem co zrobić, żżeby wszystko poukladalo się tak jak powinno...