Temat: On chce psa, a ja nie! Poradzicie?

Camorrra napisał(a):

FITmama napisał(a):

ja też bym się nigdy nie zgodziła na psa. Koty są w miare czysciutkie a psy faktycznie smierdzą. No i jeszcze te pasożyty. Domowy kot regularnie odrobaczany niczego strasznego nie roznosi a pies codziennie biega w kupkach innych psów. Grzebie w brudach a później wnosi zarazki i jajka pasożytów do łóżka i na to odrobaczenie nie pomoże. Ostatnio dużo się naczytałam na te tematy ( w tym opinie lekarzy) bo schizowałam jak mi sie kot przyplątał. Może właśnie takie argumenty go przekonają. poszukam tych artykułów jak znajde czas. Nawet z kotem nie ma łatwo. Na okrąglo ścieram blaty bo nie mam pewności co robi jak nie widzę, i wycieram podłogi. Pies przynajmniej nie chodzi po stołach ale ta świadomość o tym co on przynosi z dworu by mnie chyba zabiła. Ogólnie to coraz bardziej lubie psy ale nie mogłabym mieć w domu. 

Nie ma to jak wypowiedzi miłośników kotów na temat psów Sorry, ale to koty przenoszą toksoplazmozę a nie psy i odrobaczanie nie ma tu nic do tego. Pies nie biega po kupach-co za pomysł. Gdybyś choć raz poszła z psem na spacer zobaczyłabyś jak psy omijają kupy by ich przypadkiem nie nadepnąć. Koty czyściutkie-tiaaaa, nic na łapkach nie przenoszą, faktycznie. A z kuwety to korzystają lewitując nad nią-co nie? A potem wyłażą z takiej kuwety i łażą po blatach w kuchni, stołach, łóżkach etc. Pies nie przyniesie na łapach więcej zarazków niż my na butach. Więc tak, jak chodzisz po swoim przedpokoju w kapciach, a w blokach często inaczej się nie da, to też roznosisz te zarazki po całej chacie. Już nie mówiąc o tym ile zarazków przynosimy na ubraniach po jeździe komunikacją miejską. Więc jak ktoś ma problem z zarazkami to niech nie kupuje żadnych zwierząt najlepiej.Psy śmierdzą-tak, ale tylko wtedy gdy właściciel nie dba o nie, tzn. nie czyści gruczołów okołoodbytowych regularnie, nie dba o psie zęby i kupuje najtańszą karmę marketową lub karmi wogóle byle czym i ewentualnie po spacerze w deszczu. Owszem są rasy które faktycznie mają specyficzny zapach np. bordogi, niufy, beaucerony, ale takiego psa się nie kupuje jak to przeszkadza.A w temacie Autorki-jestem miłośniczką psów i nie wyobrażam sobie swojego domu bez psa, tak więc szukam partnera który ma takie samo podejście jak ja. Zastanów się jeszcze nad tym wszystkim bo jak nie wypracujecie jakiegoś konsensusu to całe życie ktoś z was będzie nieszczęśliwy.

Alexis98 napisał(a):

Dla mnie pies śmierdzi i nic na to nie poradzę. Czuję ten zapach i tyle .Mój też chciał psa w domu. Powiedziałam stanowczo nie. Raz że ja przy psie nie będę sprzatać, dbać o niego itp, dwa że mi śmierdzi, trzy że nie wyobrażam sobie psa w domu/mieszkaniu. I lubie zwierzęta. Ale to nie znaczy że muszę ciągle z nimi przebywać. Oczywiście tolerować bym tolerowała ale jakby miał budę przed domem. W bloku na pewno nie ma opcji. 

comfy napisał(a):

Ja tylko doradzę, żebyście - jeśli ostatecznie weźmiecie psa - nie brali go ze schroniska. Pies ze schroniska to, wbrew temu, co próbuje nam się wmówić - pies nie dla każdego;  Wiem co mówię, mam dwa psy ze schronu, oba dały nam nieźle popalić - miałam też wcześniej kilka psów od szczeniaka i z żadnym nie było takich problemów. Ogromna większość psów ze schronu niestety bardzo źle znosi początki w domu, wiele z nich jest pokierszowane psychicznie - a potłuczone naczynia, zasikane podłogi, wywalony kubeł i pogryzione buty na pewno nie pomogą ci przekonać się do nowego domownika. Poza tym taki pies może mieć różną przeszłość, cechy, o których przed adopcją tak naprawdę nikt ci nie powie - na przykład jeden z moich psów nie cierpi dzieci, o czym ''opiekun'' ze schroniska pewnie nie miał zielonego pojęcia.Jeśli już - weźcie szczeniaka z ogłoszenia, którego wychowacie i zsocjalizujecie po swojemu. Nie patrz na chwytające za serce opowieści o nowym życiu psa, który x lat siedział w schronie - żeby takiego psa wyprowadzić na prostą, w 9 na 10 przypadków trzeba naprawdę żelaznej woli - psy ze schronu to nie są psy dla kogoś, kto nie jest przekonany w ogóle do pomysłu posiadania psa.

Gourmand! napisał(a):

Camorrra napisał(a):

FITmama napisał(a):

ja też bym się nigdy nie zgodziła na psa. Koty są w miare czysciutkie a psy faktycznie smierdzą. No i jeszcze te pasożyty. Domowy kot regularnie odrobaczany niczego strasznego nie roznosi a pies codziennie biega w kupkach innych psów. Grzebie w brudach a później wnosi zarazki i jajka pasożytów do łóżka i na to odrobaczenie nie pomoże. Ostatnio dużo się naczytałam na te tematy ( w tym opinie lekarzy) bo schizowałam jak mi sie kot przyplątał. Może właśnie takie argumenty go przekonają. poszukam tych artykułów jak znajde czas. Nawet z kotem nie ma łatwo. Na okrąglo ścieram blaty bo nie mam pewności co robi jak nie widzę, i wycieram podłogi. Pies przynajmniej nie chodzi po stołach ale ta świadomość o tym co on przynosi z dworu by mnie chyba zabiła. Ogólnie to coraz bardziej lubie psy ale nie mogłabym mieć w domu. 

Nie ma to jak wypowiedzi miłośników kotów na temat psów Sorry, ale to koty przenoszą toksoplazmozę a nie psy i odrobaczanie nie ma tu nic do tego. Pies nie biega po kupach-co za pomysł. Gdybyś choć raz poszła z psem na spacer zobaczyłabyś jak psy omijają kupy by ich przypadkiem nie nadepnąć. Koty czyściutkie-tiaaaa, nic na łapkach nie przenoszą, faktycznie. A z kuwety to korzystają lewitując nad nią-co nie? A potem wyłażą z takiej kuwety i łażą po blatach w kuchni, stołach, łóżkach etc. Pies nie przyniesie na łapach więcej zarazków niż my na butach. Więc tak, jak chodzisz po swoim przedpokoju w kapciach, a w blokach często inaczej się nie da, to też roznosisz te zarazki po całej chacie. Już nie mówiąc o tym ile zarazków przynosimy na ubraniach po jeździe komunikacją miejską. Więc jak ktoś ma problem z zarazkami to niech nie kupuje żadnych zwierząt najlepiej.Psy śmierdzą-tak, ale tylko wtedy gdy właściciel nie dba o nie, tzn. nie czyści gruczołów okołoodbytowych regularnie, nie dba o psie zęby i kupuje najtańszą karmę marketową lub karmi wogóle byle czym i ewentualnie po spacerze w deszczu. Owszem są rasy które faktycznie mają specyficzny zapach np. bordogi, niufy, beaucerony, ale takiego psa się nie kupuje jak to przeszkadza.A w temacie Autorki-jestem miłośniczką psów i nie wyobrażam sobie swojego domu bez psa, tak więc szukam partnera który ma takie samo podejście jak ja. Zastanów się jeszcze nad tym wszystkim bo jak nie wypracujecie jakiegoś konsensusu to całe życie ktoś z was będzie nieszczęśliwy.

Proponuję dokształcić się na temat toksoplazmozy. Bo najczęściej ludzie zarażają się przez zjedzenie niedopieczonego mięsa. Nie każdy kot jest nosicielem pierwotniaka wywołującego tokspolazmozę. I wystarczy zachować higienię, często czyściś kuwetę i do zarażenia nie dojdzie. No, ale po co wnikać w temat... Najlepiej opowiadać, że dzwoni, ale, co i gdzie, to już nie wiadomo....

Wilena napisał(a):

Liiwia napisał(a):

Wilena napisał(a):

justalittlegirl napisał(a):

Wilena napisał(a):

Ja bym radziła jeszcze raz przemyśleć własne argumenty - do mnie osobiście częściowo trafia tylko ten o tym, że pies by sam siedział 10 godzin, więc siłą rzeczy to co mówi Twój chłopak wydaje się bardziej przekonujące. Co jest obrzydliwego w psie? - jak już sama zauważyłaś psa można kąpać, szczepi się go, czesze. Niezależnie od tego czy mieszkasz w dużym, czy małym mieszkaniu kontakt z psem masz podobny, przecież w dużym mieszkaniu to nie wygląda tak, że pies nagle przemyka się pod ścianami i w ogóle swoim właścicielom nie wchodzi w drogę. Plus w małym mieszkaniu można mieć po prostu małego psa. Odnośnie stołu, talerzy, kanapy - kwestia tego czego się psa nauczy i na co mu się pozwoli. Jak się go nauczy że może wskakiwać na wszystko i żebrać przy stole to pretensje można mieć tylko do siebie. Odnośnie dzieci, niczemu nie można zaufać w 100% - każdemu może spać lampa na głowę, albo przewrócić się regał, ale czy to oznacza, że ludzie po narodzinach dziecka mają mieszkać bez światła i bez mebli? Bałabym się tylko o to, że faktycznie ten pies będzie tyle godzin siedział sam - z drugiej strony argument Twojego chłopaka jest przekonujący, lepiej chyba siedzieć samemu w domu, niż samemu w schronisku. Jeżeli naprawdę nie chcesz mieć psa (boisz się zwierząt, mimo tego co deklarujesz jednak ich nie lubisz) to przynajmniej podaj chłopakowi te powody, bo jak na razie raczej szukasz sobie wymówki - dość słabej, więc nie dziwię się, że on tego "nie kupuje". 

a do mnie drugi argument trafia, tez przeszkadza - dla mnie psy smierdza :( moja kuzynka ma psa, myja go bardzo czesto, szczotkuja, dbaja... a dla mnie smierdzi, po glaskaniu go tez mi rece smierdza :/ a kuzynka? niczego nie czuje, tuli go i nawet z nim spi - ja bym miala bole glowy przez ten zapach... wiec niestety ale to zalezy od osoby, do ciebie ten argument nie przemawia, bo pewnie jestes jak moja kuzynka... ja mam bardzo czuly nos, szybko mnie boli glowa przez rozne zapachy - moze autorka ma tak samo :x

Jeżeli się o psa odpowiednio dba to nie śmierdzi. Więc opcje są dwie - albo Twoja kuzynka o swojego psa nie dba, przyzwyczaiła się do jego brzydkiego zapachu i stąd jej on nie przeszkadza. Albo Ty jesteś nadwrażliwa na zapachy - a taka nadwrażliwość nie jest czymś normalnym. Oczywiście współczuję i myślę, że jeżeli autorka wątku też jest nadwrażliwa na zapachy do tego stopnia, że od zapachu psa robi się jej niedobrze, czy boli ją głowa to powinna o tym powiedzieć chłopakowi, wtedy to byłby sensowny argument. Natomiast większość ludzi takiej nadwrażliwości nie ma, więc jeżeli się o niej nie mówi to jest ona żadnym (bo nieistniejącym) argumentem - stąd rozumiem, że chłopak może mocno bronić swojego zdania. No chyba, że ktoś oczekuje od chłopaka zdolności czytania w myślach. 

Wg mnie wiekszosc ludzi wyczuje w czyims domu specyficzny zapach psa...

No tak, bo pies wydziela piżmo i jest w dalekiej linii spokrewniony ze skunksem, głupia ja ;)

justalittlegirl napisał(a):

Wilena napisał(a):

Ja bym radziła jeszcze raz przemyśleć własne argumenty - do mnie osobiście częściowo trafia tylko ten o tym, że pies by sam siedział 10 godzin, więc siłą rzeczy to co mówi Twój chłopak wydaje się bardziej przekonujące. Co jest obrzydliwego w psie? - jak już sama zauważyłaś psa można kąpać, szczepi się go, czesze. Niezależnie od tego czy mieszkasz w dużym, czy małym mieszkaniu kontakt z psem masz podobny, przecież w dużym mieszkaniu to nie wygląda tak, że pies nagle przemyka się pod ścianami i w ogóle swoim właścicielom nie wchodzi w drogę. Plus w małym mieszkaniu można mieć po prostu małego psa. Odnośnie stołu, talerzy, kanapy - kwestia tego czego się psa nauczy i na co mu się pozwoli. Jak się go nauczy że może wskakiwać na wszystko i żebrać przy stole to pretensje można mieć tylko do siebie. Odnośnie dzieci, niczemu nie można zaufać w 100% - każdemu może spać lampa na głowę, albo przewrócić się regał, ale czy to oznacza, że ludzie po narodzinach dziecka mają mieszkać bez światła i bez mebli? Bałabym się tylko o to, że faktycznie ten pies będzie tyle godzin siedział sam - z drugiej strony argument Twojego chłopaka jest przekonujący, lepiej chyba siedzieć samemu w domu, niż samemu w schronisku. Jeżeli naprawdę nie chcesz mieć psa (boisz się zwierząt, mimo tego co deklarujesz jednak ich nie lubisz) to przynajmniej podaj chłopakowi te powody, bo jak na razie raczej szukasz sobie wymówki - dość słabej, więc nie dziwię się, że on tego "nie kupuje". 

a do mnie drugi argument trafia, tez przeszkadza - dla mnie psy smierdza :( moja kuzynka ma psa, myja go bardzo czesto, szczotkuja, dbaja... a dla mnie smierdzi, po glaskaniu go tez mi rece smierdza :/ a kuzynka? niczego nie czuje, tuli go i nawet z nim spi - ja bym miala bole glowy przez ten zapach... wiec niestety ale to zalezy od osoby, do ciebie ten argument nie przemawia, bo pewnie jestes jak moja kuzynka... ja mam bardzo czuly nos, szybko mnie boli glowa przez rozne zapachy - moze autorka ma tak samo :x

CarrotGirl napisał(a):

justalittlegirl napisał(a):

Wilena napisał(a):

Ja bym radziła jeszcze raz przemyśleć własne argumenty - do mnie osobiście częściowo trafia tylko ten o tym, że pies by sam siedział 10 godzin, więc siłą rzeczy to co mówi Twój chłopak wydaje się bardziej przekonujące. Co jest obrzydliwego w psie? - jak już sama zauważyłaś psa można kąpać, szczepi się go, czesze. Niezależnie od tego czy mieszkasz w dużym, czy małym mieszkaniu kontakt z psem masz podobny, przecież w dużym mieszkaniu to nie wygląda tak, że pies nagle przemyka się pod ścianami i w ogóle swoim właścicielom nie wchodzi w drogę. Plus w małym mieszkaniu można mieć po prostu małego psa. Odnośnie stołu, talerzy, kanapy - kwestia tego czego się psa nauczy i na co mu się pozwoli. Jak się go nauczy że może wskakiwać na wszystko i żebrać przy stole to pretensje można mieć tylko do siebie. Odnośnie dzieci, niczemu nie można zaufać w 100% - każdemu może spać lampa na głowę, albo przewrócić się regał, ale czy to oznacza, że ludzie po narodzinach dziecka mają mieszkać bez światła i bez mebli? Bałabym się tylko o to, że faktycznie ten pies będzie tyle godzin siedział sam - z drugiej strony argument Twojego chłopaka jest przekonujący, lepiej chyba siedzieć samemu w domu, niż samemu w schronisku. Jeżeli naprawdę nie chcesz mieć psa (boisz się zwierząt, mimo tego co deklarujesz jednak ich nie lubisz) to przynajmniej podaj chłopakowi te powody, bo jak na razie raczej szukasz sobie wymówki - dość słabej, więc nie dziwię się, że on tego "nie kupuje". 

a do mnie drugi argument trafia, tez przeszkadza - dla mnie psy smierdza :( moja kuzynka ma psa, myja go bardzo czesto, szczotkuja, dbaja... a dla mnie smierdzi, po glaskaniu go tez mi rece smierdza :/ a kuzynka? niczego nie czuje, tuli go i nawet z nim spi - ja bym miala bole glowy przez ten zapach... wiec niestety ale to zalezy od osoby, do ciebie ten argument nie przemawia, bo pewnie jestes jak moja kuzynka... ja mam bardzo czuly nos, szybko mnie boli glowa przez rozne zapachy - moze autorka ma tak samo :x

Zgadzam się w 100%! Od ponad roku mieszkamy z teściami (każdy ma oddzielne piętro, oddzielne wejście z klatki schodowej). Mają psa, owczarka niemieckiego. Niby oni się nim zajmują, ale teściowej pies nie odstępuje na krok i jak ona zagląda do nas to z nim. Nie jestem jakaś uprzedzona do zwierząt i nie mogę patrzeć, jak dzieje im się krzywda, ale w domu takiego dużego psa nie mogłabym stale trzymać. Śmierdzi, to prawda mimo mycia i dbania, sierść gubi niemiłosiernie. Mnie denerwują moje własne włosy, które mimo częstego sprzątania znajduję na podłodze, a co dopiero psia sierść... Słyszałam, że właśnie psy takie jak yorki czy shih tzu nie gubią włosów i ogólnie bardziej nadają się do trzymania w mieszkaniu. Piszecie, że ratowanie zwierząt itp., ale czy to oznacza, że autorka ma mieć na uwadze bardziej dobro psa niż swoje? Chociaż przyznaję, byłam też w domu, w którym mieszkają 2 spore psy, a w domu jest czyściutko, nie śmierdzi. Widać jednak, że właściciele wkładają w opiekę bardzo dużo pracy. Psy są naprawdę czyste, po pogłaskaniu nie odczuwa się jakiejś natychmiastowej potrzeby mycia rąk, nawet jak pies otrze się o spodnie, to nie widać, żeby zostawiał sierść. Aaa i po powrocie z podwórka psy mają wycierane łapy ;)Więc wszystko należy od nastawienia i zaangażowania. Osobiście nie kocham zwierząt aż tak bardzo, żeby poświęcać im sporą część mojego czasu.

Wilena napisał(a):

Rozumiem, że nie każdy ma ochotę się w to bawić, ale nie rozumiem wmawiania innym, że pies z automatu równa się brzydkiemu zapachowi. Znowu, po co? Żeby usprawiedliwić to, że się nie ma serca do zwierząt?