Temat: Poczucie winy- jak z tym żyć?

Pewnie mnie już kojarzycie na równi z Eukaliptuskiem:)...ale coż...trudno...licze sie z niemilymi komentarzami.

Mimo wszystko szukam wsparcia.

Byłam w związku, w którym były ciągłe awantury. Mój partner wraca bardzo późno, nie umiał pokazywać uczuć, ciągle coś było źle. Ja jestem powalona, spragniona uczuć, ciągle bałam się, że go stracę i jednocześnie próbowałam walczyć o swoje. Wiem, że on mnie kochał, ale umiał też doskonale obrócić kota ogonem i potem ja taplałam się  w poczuciu winy za swoje wybuchy. A wybuchy były straszne-  w końcu rzucałam się na niego z łapami. Ale schemat był taki- 1. wytrzymam, dam radę. 2. boże jak mi go brakuje/jak ja bym chciała, żeby chociaż pokazał że mu zależy/znowu przegrałam, on chyba mną manipuluje, ale wytrzymam, 3. no nie wytrzymam dłużej, ale nic nie rób, błagam, tylko nic nie rób 4. byle pierdola, wybuch, szał, płakanie i fizyczna agresja

Chodzę na terapię, na której terapeuta próbuje mi uzmysłowić, że mam tyle żalu do partnera o inne rzeczy (olewanie, karanie brakiem bliskości itd.), że tak potem wyglądają te wybuchy. Ale staram się walczyć z tym, żeby nie być taka agresywna w apogeum.

Ostatnio dowiedziałam się, ze jak mielismy sie rozstac i nie spal w domu to jego przyjaciel zaprosil na wieczor jakas kolezankę... potem napisał mu w smsie- "jakby co to ta X się gdzieś kręci ;-)". JAk o to zapytałam to okazało się, że przyjaciel chciał sprawdzić po prostu czy mój partner naprawde bedzie mi wiern. Paranoja. Potem przed męską imprezą sms od przyjaciela: "najwyżej zadzwonimy po panienki". Wiem, że to był niby żart, ale zabolało, bo takich żartów jest wiele. I ostatecznie mielismytakie momenty, że on się ze mną nie kochał, bo "był zmęczony i nie miał siły". A ja odkryłam, że w pracy oglądał sobie odpowiednie filmy. I to jeszcze z babami, które są bardzo inne niż ja. Więc moje poczucie własnej wartości runęło jeszcze bardziej. Ale czy ja mogłam mieć o to pretensje? no może przez godzinę. A potem był już tylko temat, że grzebałam mu w telefonie i to jest najgorsze i jak ja tak mogłam. Więc zamknął mi usta. dzień później nadal sobie nie mogłam z tym poradzić to powiedział, że nie da sobie jeździć za to, że coś zrobił. ok, głupio mu, ale mam przestać.

Na tydzień wytrzymałam. ale kiełkowało to we mnie. i bum- przy pierwszej lepszej okazji była taka awantura, taka agresji z mojej (i też jego) strony, że sama się siebie bałam. I zostawił mnie. Koniec, Ok, rozumiem. Może tak będzie lepiej i dla mnie kiedyś, bo ja nie umiałam się rozstać. Boli jak cholera. Ale najgorsze jest poczucie winy. W dzień i jeszcze gorsze w nocy. Że gdybym nie była taka popieprzona i agresywna to nie zepsułabym tego...on jeszcze powiedział, że on mi nigdy nic nie zrobił i to ja to wszystko zepsułam. Czy jest jakiś sposób, żeby przestać czuć się ciągle winną? Doprowadza mnie do do skrajnych myśli.