Temat: równanie w górę

Tak. Ja mam zawsze mase pomyslow, ktore wymagaja dopracowania, ale niestety slysze zwykle "tylko to niepraktyczne, a jak Ty to chcesz wytworzyc? A bedziesz potrzebowac tego, a bedziesz potrzebowac tamtego. Na co to komu, skoro juz cos podobnego jest. Nie wprowadzisz produktu na skale techniczna" i tak w kolko. Oboje jestesmy inzynierami, w dodatku po tym samym kierunku ale innym wydziale. On jako starszy skonczyl studia wczesniej. Ale ile ja sie naslyszalam, ze cos latwo zdac, a ja tego za 1 razem nie zrobilam... :) 

Próbowałam kiedyś być taką inspiratorką, tzn nie świadomie, nie zastanawiałam się nad tym wtedy, po prostu było mi żal patrzeć na marnujący się potencjał. Mój facet oblał maturę, po prostu się na nią nie stawił, bo brakło mu jakoś motywacji i ambicji, a do przedmiotów ścisłych miał mega smykałkę. Stwierdził raz nawet, że będzie rozwoził pizze i grał w DOTĘ do końca życia. Moje inspirowanie za to skończyło się tym, że chyba czuł się urażony, "męska duma" mu nie pozwalała przyjąć jakichkolwiek rad od kobiety (dodam, że miał czasem dość szowinistyczne poglądy), a może ja coś źle robiłam. Po jakimś czasie pojawiły się wieczne pretensje o to, że studiuję, że dostaję spore stypendium i nie muszę/ nie chcę szukać pracy (dorabiałam, umowy o dzieło, nie czułam potrzeby większej gotówki). Niby w trakcie naszego związku zrobił tę maturę, dostał się na studia, które chciał, nawet zabrałam go na parę wystaw.

mój jest inżynierem i mimo że pracował w zawodzie to z własnego wyboru i wygody pracuje fizycznie. Z wygody bo pracuje 4-5 h dziennie i bezstresowo. Wcześniej chciałam go delikatnie pchnąć do rozwoju ale on woli tak jak jest a ja nie naciskam.

Nie chcę tutaj wychodzić na jakąś 'damulkę ą,ę', ale przyznam, że ja to widzę u sobie w związku i to raczej nie jest fajne ;/  Ja myślę nad drugim kierunkiem studiów (pytanie  jego strony: serio? a po co Ci to?), mój facet nie ma matury (nie jest mu potrzebna w jego zawodzie, głównie chodzi o doświadczenie i mogę śmiało powiedzieć, że w tym co robi jest dobry!), ja lubię czytać, lubię chodzić do teatru, muzeum, ogólnie lubię zwiedzać - mój facet nie bardzo. Dwa razy podczas tego związku byliśmy w teatrze, ja bym chętniej chodziła częściej (i chyba zacznę to uskuteczniać z koleżanką, bo czasem czuję takie właśnie 'równanie w dół' ;/). Może to kwestia zupełnie innych zainteresowań po prostu? Na pewno łatwiej jest, gdy np. obydwie osoby są inżynierami jak u którejś z dziewczyn wyżej.

Aha, dodam jeszcze, że mój chłopak nie jest jakimś 'bucem' bez zdania na żaden temat, którego obchodzi tylko piwko z kolegami. Interesuje się motoryzacją i to jest związane z jego zawodem, historią II wś, ma znacznie większe i bardziej  dogłębne pojęcie na temat geografii niż ja (czasem jak z czymś wyskoczy, to sama czuję się niedouczona przy nim ;]), ale np. też nie potrafię go zmotywować do szukania lepszej pracy, mimo że widzę że 'powinien góry przenosić', bo ma smykałkę i talent do tego co robi, a nie wiąże z tym swojej przyszłości i wcale mnie nie słucha w tej kwestii;/

Ja mam wrażenie, że mojego strasznie frustrowało to, że edukacyjnie był niżej ode mnie, ale ja wcale z tego powodu jakoś inaczej go nie traktowałam. W sumie nawet byłam w niego zapatrzona. Był pracowity, starał się zarabiać, ale było brak tej ambicji na coś lepszego. No i on potrafił pojechać nie raz po mojej profecji zawodowej, aż w końcu można było go oficjalnie nazwać i bucem. Po tym związku doszłam do wniosku, że ważne jest dopasowanie pod względem "kulturowym", czy jak to nazwać. Muszę znaleźć męża, który chociaż szanuje sztukę (we wszystkich jej dziedzinach) , a nie nią gardzi. Wcale nie trzeba być "ą", "ę".