Temat: zrobiłam jak mi poradziłyście, znów potrzebuję pomocy..

Jakiś czas temu pisałam na forum o tym że:

Ja i On. Znamy się 7 lat, od 3 lat na prawdę bardzo się przyjaźnimy. W czasie naszej przyjaźni było już tak że oboje byliśmy w związkach jednak od dłuższego czasu oboje jesteśmy samotni.


Jakiś czas temu patrząc na niego coś poczułam. Coś bardziej niż zawsze. Zdałam sobię sprawę że jest dla mnie bardzo ważny, nawet bardziej niż bardzo.
Zaczęłam cały czas o tym myśleć. W głowie moje myśli więc krzyczały, czułam że chcę coś zrobić. Totalna paranoja bo czułam że to zdecydowanie coś więcej niż przyjaźń.

Pytałam Was wtedy co zrobić.. doradziłyście:

delikatnie powiedzieć mu prawde.


Wczoraj wieczorem gdy rozmawialiśmy stwierdziłam, że dłużej nie wytrzymam i że muszę mu powiedzieć co się dzieje.

No więc delikatnie mówię mu, że go lubię. Że nawet bardzo lubię..
na co on że wolałby zakończyć na przyjaźni. Że jemu jest dobrze tak jak jest. Że nie chce żeby mi było przykro z tego powodu. Że za bardzo dał mi do zrozumienia że może coś być z tego..
Powiedziałam że muszę to sobie poukładać i że mam nadzieję że nadal możemy się przyjaźnić.

Ku*wa. Nigdy nikomu nie byłabym w stanie czegoś takiego wyznać jak jemu. Nigdy się tak nie czułam. Nigdy nie myślałam w ten sposób.

Może tak właśnie wygląda przyjaźń idealna...?
A ja pomyliłam to z uczuciem..?

Nie wiem jak ja  teraz na niego spojrzę. Nie wiem co mu powiem.
No i tutaj proszę Was o pomoc co mam dalej robić?
Nie chcę stracić przyjaciela..
Nie chcę Go stracić.
Mieszkamy bardzo blisko siebie więc mimo wszystko często sie widujemy.
Co gorsze widujemy się codziennie na uczelni..
Co jeszcze gorsze razem na uczelnię dojeżdżamy (ok godzina drogi).
Najgorsze - jutro też razem będziemy jechać na uczelnie..

Jak mam się zachować? Jakby nic się nie stało..?