Temat: Jak to przetrwać? Facet

Nie pakuj się z nim w kupowanie mieszkania, będziecie jeszcze bardziej uwiązani ze sobą, a widać, że Wasz związek nie gra.

A ty wciąż z tym toksycznym manipulantem i melepetą, co sobie gołe baby w telefonie trzyma a tobie wmawia, że jesteś histeryczka i masz nic od niego nie wymagać? Czy dobrze pamiętam cię z tematu o tym, jak cie ukochany zlewa, w nerwice wgania i generalnie na w duszy twoje potrzeby emocjonalne?

Oj dziewczyno...

Co mogę ci rzec, jak kilka miechów temu się śmiał, że jesteś zazdrosna za gołe baby w telefonie, rozmowy z eks i niewybredne żarty, tak teraz daje ci prawdziwe powody. Babę ma na boku jak nic, ale nie opuści cię, jesteś dla niego zbyt wygodna i przyjemnie urobiona, zahukana i potulna. Ja to tylko tak ciebie czytam... i twoje obawy po paru miesiącach się sprawdzają a ja kiwam głową. Lepiej nie będzie, będzie tylko gorzej, facet pozwala sobie na coraz więcej, a ty jak ten pies co go pan kijem bije, idziesz za nim dalej.

Jak z nim zaczniesz kupować domu, zwiążesz się jeszcze bardziej zobowiązaniami finansowymi, to nigdy się od toksyny nie wyzwolisz.

Miałam pisać na początku, że ja tu widzę dwa problemy. Pierwszy pracoholizm i drugi problemy z komunikacją, okazywaniem uczuć i tak dalej. Ciężko jest zmieniać pracoholika, albo kogoś kto jest oziębły - z jednego prostego powodu, tacy ludzie potrzebują pracować i potrzebują trzymać dystans. Partner z kolei potrzebuje żeby pracowali mniej i byli bardziej czuli. Klasyczny konflikt interesów - oczywiście można rozmawiać i próbować szukać kompromisu, ale... no właśnie, ale. Mam wrażenie, że zapanowała jakaś chora moda na kompromis, jakby to miało być cudowne panaceum na wszystko, a tak naprawdę to kompromisy mogą rodzić ogromną frustrację. Do pewnego stopnia da się coś przegadać, być może pracoholik zacznie pracować tą godzinę mniej, albo zrobi sobie wolne w niedzielę - ale nie ma sensu oczekiwać, że będzie wracał do domu po równych ośmiu godzinach i spędzał każdą sobotę na błogim lenistwie. Tak samo jeżeli ktoś nie jest skory do okazywania uczuć to nie stanie się przylepą. To są akurat takie kwestie gdzie łatwo o brak dopasowania, który może być na dłuższą metę okrutnie uciążliwy i frustrujący (dla obydwu stron). Pytanie na ile każdy z osobna będzie szczęśliwy musząc zmieniać swoje przyzwyczajenia - jeżeli nie będzie szczęśliwy tak oddzielnie, to przecież nie będzie też szczęśliwy razem, jako para. 

Miałam to co wyżej pisać na początku, a potem przeczytałam komentarz Datuny i stwierdzam, że tutaj nie ma problemów z dopasowaniem się, tylko inne, znaczniej poważniejsze. Jeżeli on się faktycznie zachowuje tak jak to wyżej zostało opisane to w ogóle sensu dyskusji i dopasowywania nie widzę, bo będzie tylko gorzej, taka równia pochyła. 

Az poszukałam w historii... Tutaj link to tematu Kaszki, gdzie kilka miesięcy temu narzeka na tego toksycznego człeczynę

klik klik

To stawia sprawę w całkiem innym świetle. Żadne tam terapie, ratowanie pracoholika, dialogi na cztery nogi i kompromisy... tylko zwykły toksyczny związek, w którym Kaszka jak zwierzyna we wnykach miota się już dłuższy czas (i wciąż toksyczny manipulant serwuje jej nowe atrakcje jak widać).

A można przeklinać na forum:)? KUR*A. MASZ rację. Jak w nerwach proponuję rozstanie to on najpierw mówi takie rzezy, że mam wyrzuty sumienia, ż ego nie doceniam i bez sensu się czepiam, a potem on jest dość obojętny i sam paręnaście razy stwierdził, że rzeczywiście chyba nie ma o co walczyć, bo się nie dogadamy i on się tylko męczy, bo jestem "upierdliwym cipskiem" (po tym jak powiedziałam, że zachowuje się jak palant). MAM ATAK PANIKI NA MYŚL O ROZSTANIU. NIE UMIEM. jako ciekawostka: chodze na twrapię i babka powiedział, że mnie z niej wywali jak się nie uwolnię od niego, bo nic mi ta terapia nie da , jak będę dalej w takim. A ja dalej WIERZĘ ...

No przykro mi to akurat Tobie pisać , ale jesteś głupia :( 

No czy coś :)... Jestem...no głupia też. Ale również przerażona, dobita, zdołowania.

czyli ze trzeba z czegoś zrezygnować na cześć mieszkania 

Z racji tego, że mogę sobie poobserwować jak wyglądają takie związki jak Twój za 5, czy 10 lat to może się podzielę spostrzeżeniami. Kończy się na ogół tak, że on spędza w pracy cały swój wolny czas, żeby uciec z domu - a jak nie jest w pracy to jest u kochanki. Ona ma jakiś stan około-depresyjny, jest totalnie zgnębiona psychicznie, przez te wszystkie lata dała sobie wmówić, że jest nic nie warta i czuje się jak śmieć. Przed znajomymi odgrywają szopkę, tworzą iluzję cudownego, szczęśliwego małżeństwa, więc nikt jej pomóc nie może, bo nikt nie wie jaka jest prawda - a ona o pomoc nie poprosi, bo się wstydzi, zdążyła już uwierzyć, że to wszystko jej wina i myśli, że mąż nią pomiata, bo nie jest dość dobra. Często to wszystko odbywa się w otoczce przeświadczenia, że drogi ucieczki nie ma, bo przecież hipoteka na dom, kredyt na samochód, to jak? - plus jak są dzieci to jest jeszcze trudniej. A dzieci, albo mają ojca, którego prawie nie widują i który je potem olewa (fajnie musi być dla takiego dziecka życie w przeświadczeniu, że ono samo też nie jest dość dobre, skoro ojciec się od niego odwrócił), albo wręcz przeciwnie - zaczyna się szarpanina i buntowanie dzieci przeciwko sobie (też fantastyczne doświadczenie na pewno). Kończy się jak coś pęka, w końcu wziął i ją uderzył, albo znalazła majtki kochanki w szufladzie, albo już jest takim wrakiem, że może odejść, albo się powiesić. Przy czym większość kobiet i tak nie wierzy, łudzą się, że są odosobnionym przypadkiem, że wszystko się zmieni, będzie inaczej i tak dalej i tak dalej. Nie zmienia się praktycznie nigdy.