Temat: Ateista i chrześcijanka.

ja jestem katoliczką, praktykującą, ale na temat bardzo chorych dzieci mam takie samo zdanie. jełsi choroba zostanie wykryta do 2. miesiąca ciąży to płód powinien być usunięty(jełsi rodzice tego chcą). w przeciwnym razie później całe życie jest męczarnią zarówno dla dziecka  jak i rodzica.

poglądów chłopaka nie zmienisz, jeśli tylko mówi swoje zdanie spokojnie, bez narzucania sie to będzie ok. Oczywiście gorzej w przyszłości gdy będziecie mieć swoje dzieci i ty będziesz chciała je wychować w wierze, a on na ateistów. nie wiem co się robi w takich przypadkach.

W takich wypadkach zawsze wszystko jest okej dopóki nie myśli się o przyszłości. Ja np. Byłam wychowana w katolickiej rodzinie, sama nie praktykuje, jestem na etapie, że po prostu nie wiem, bardziej skłaniając się do tego, że nie wierzę, ale ateistka bym siebie nie nazwała do końca. Mój chłopak był wychowany w innej wierze, niedawno ja porzucił, ale nie ma ani komunii ani bierzmowania, więc jakiekolwiek śluby kościelne nie wchodzą w grę. U nas różnica była taka, że jego rodzice mogli mnie nie zaakceptować, a jeżeli chciałby się że mną związać na stałe, ślub itp, to jego rodzina może się od niego odwrócić, generalnie tsk ich religia działa. Długo by opowiadać. W każdym razie jak zaczęły się rozmowy o przyszłości, ja jeszcze mówiłam, że może jednak chciałabym ślub kościelny, ochrzcic dziecko i takie tam (głównie dlatego, że w rodzinie zawsze tak było to i teraz, nie dlatego, że jestem głęboko wierząca), ale w końcu stwierdziłam, że miłość tu się liczy i tylko to, nie potrzebne mi kościelne ceremonie skoro on i tak nie wierzy, a i ja jestem bliższa temu.. Więc porozumienie jest, ale wiem, że jeżeli tak się stanie, moi dziadkowie chociażby mocno wierzący będą zawiedzeni, nie wiem jak zareaguje reszta rodziny. Ale oswajam się już z tą myślą, w końcu to moje życie. 

Więc jeżeli uważasz, że nie robisz nic wbrew sobie, że jesteś gotowa na poświęcenia (albo on), to nie widzę problemu. 

Myślę że załatwimy to drogą kompromisu. Ochrzcimy te dzieci itd. ale w dalszym życiu sami podejmą decyzję w co wierzyć. Kiedyś nie wyobrażałam sobie męża ateisty, do póki nie poznałam Jego. Nauczyłam się iść drogą kompromisu, czasami poświęcenia, on również czego dowodem jest zaproponowanie mi w przyszłości ślubu w kościele. 

Jesteś z nim z własnej woli, więc go zaakceptuj. Inna opcja Ci nie pozostaje. Ludzi nie jesteśmy w stanie zmienić. Możemy ewentualnie unikać tych, których nie lubimy, czy których poglądy nam się nie podobają. Możesz jedynie po prostu przełknąć to, co on mówi, a co jednocześnie jest dla Ciebie takie straszne. Ja z moim partnernem mamy bardzo odrębne poglądy polityczne (ja lewicowe, on prawicowe (jest za Korwinem)) i wiele razy już się kłóciliśmy, głównie o sprawy związane z gospodarką. Ale co z tego? On po prostu nie potrafi dyskutować i to się przeradza w kłótnie, bo mi coś zarzuca, ale skoro go kocham to po prostu staram się unikać tematu i akceptować to. 

Zgadzam się w 100%. Ja również, jako wierząca, nie wiem, czy byłabym w stanie urodzić chore dziecko i podporządkować mu całe życie...

Podziwiam Was, że jesteście w stanie być razem. Ja nigdy nie mogłabym być z osobą bardzo wierzącą, bo dla mnie ktoś kto ślepo wierzy w boga, jakieś tam niebo i inne jest po prostu uwsteczniony. Nawet nie lubię dyskutować z osobami wierzącymi, bo oni są tak ślepo przekonani do swoich racji, że nie da się z nimi rozmawiać, od razu narzucają swoje zdanie jako jedyne właściwe.

Jeśli go kochasz to z nim zostaniesz choć może ci być trudno. Na pewno będziecie się czasem kłócić o takie czy inne zapatrywanie na świat. Ale która para się nie kłóci? 

Ze swojej strony podam ci tylko taki przykład. Zgodna para. Oboje chrześcijanie (chociaż facet do kościoła już nie chodził. Urodziło się im dziecko zdrowe ale coś po pewnym czasie było nie tak, jakieś niedotlwbienie i inne okoliczności i dziecko zapadło w śpiączkę. Na początku on to akceptowal. Po pewnym czasie zabrał drugie dziecko i wyprowadził się od żony. Dziś są już po rozwodzie. Mimo tego ze to dziecko jako tako sobie radzi (już prawie samo chodzi, mówi prostymi zdaniami itp) to facet nie chce go znać. Spotyka się z drugim dzieckiem i tylko z nim.

Nie chciałabym żeby tak było w waszym przypadku. Każdy jest inny. Niezależnie czy jest wierzący czy nie. Dla mnie jest ważne jakimi wartościami się kieruje, co jest dla niego ważne. Może wam nie przytrafić się nic złego (czego wam zycze) Ale różnie też bywa. Choć może być też tak że teraz mówi coś innego a gdyby np. okazało się ze to ty wymagasz opieki to pewnie by się tobą zajął. Przypadki chodzą po ludziach, udary, wypadki, różnie może być. 

:O

Może po prostu zaczął samodzielnie myśleć. A nie "obraził się" na boga. Jeszcze nawracać chłopaka :D No jakbym już się zdecydowała na związek z katolikiem to zwiałabym gdyby chciał mnie przerobić na sobie podobnego… bo to jest brak szacunku do niego jako osoby myślącej. 

No i chyba właśnie dlatego jednym z moich głównych kryteriów poszukiwania partnera są poglądy religijne. Mogę się spotykać z ateistą albo agnostykiem. Na szczęście w moim otoczeniu to całkowicie normalne - jak spotkam wierzącego to jestem zdziwiona :P 

Uważam, że aborcja powinna być dozwolona bo każdy ma własne sumienie <określić tylko górną granicę tc> Także ja tu nawet ciężkich chorób nie wymagam :] 

Ale to czy ktoś jest ciulem nie jest zależne od wiary! 
Znam wielu "chrześcijan", którzy żony okładają a później przykładnie idą do kościoła co niedzielę.

Facet sobie nie poradził z sytuacją ale to nie dlatego, że nie chodzi do kościoła, a że go to przerosło. No dupek, który nie potrafił ponieść odpowiedzialności za to co stworzył. 

Wyczuwam tutaj "mocny" chrześcijanizm. Ja nie jestem ani ateistą ani chrześcijanką, ale mam raczej zdanie jak Twój facet. Biologia i medycyna to potęga... z tymi neuronami nawet bym się zgodziła, a jak nie no to... wg mnie życiem rządzą przypadki (wypadki). Powinniście znaleźć wspólny język, wiem, że istnieją i takie związki. U mnie znajoma jest chrześcijanką a jej chłopak jehowym, a u mnie znowu ja niby jestem chrześcijanką, ale niezbyt wierzącą, a mój chłopak aż za bardzo wierzący. No cóż... są spory, ale da się z tym żyć. Musicie się chyba dotrzeć w tej kwestii i oboje ustąpić