Temat: brak optymizmu

Witajcie. Piszę ,bo potrzebuję wsparcia- nie mam go z żadnej strony, od ani jednej osoby i rady... Niedługo stuka mi 24, jestem sama. Wolę być sama niż bez chemii czy z palantem bez kultury, ale ostatnio nachodzą mnie czarne myśli. Miałam problem z płodnością- leczyłam się, teraz myślę, że chcę mieć w przyszłości dziecko, a że teraz nie mam faceta boję się, że nigdy nie założę rodziny i nie będę miała upragnionego dziecka. z nerwów objadam się, nie śpię, zaszyłam się w domu, nigdzie nie wychodzę. Od rodziny nie mam wsparcia w ogóle.. Wprost przeciwnie- oczekuje się, że ja będę pomagac innym... bo jestem "rozsądna i pracowita". Brat mizgoli się tylko z dziewczyną (wiem, każdy ma swoje życie), ale mnie nawet nie zapyta o nic, najważniejsza jest dziewczyna, to, że ja płaczę po nocach nieważne... szukam pracy, jest ciężko, znów jestem tu skazana na siebie, najprawdopodobniej wyjadę za granicę, ale nawet nikogo to nie obchodzi, a ja jestem przerazona.. Chwilami myślę, że lepiej nie żyć, bo nic mi sie nigdy nie układało, zawsze skazana byłam na siebie i musialam pomagac bratu na kazdym kroku...Pozniej mysle, ze powalcze, ale nigdy nie uslysze: dasz rade, pomoge Ci chocby dobrym slowem, albo cokolwiek w tym stylu i chce mi sie ryczec... Bratu pomagalam nie raz, nie dwa, a slyszalam w zamian stek wyzwisk, nie umiem zapomniec. kazdy mowi: zmien nastawienie, ale po roku bycia mega optymistka i potrojnej kumulacji problemow, az nie chce mi sie dluzej usmiechac, czy udawac usmiechu...