Temat: Czy takie życie ma sens?

źle zrobiłaś, że nie "wychowałaś" sobie rodziców od początku, teraz cię szybko nie puszczą na samowolkę, będą sprzeciwy. Na to tylko i wyłącznie bunt, długotrwały proces oderwania od siebie oddechu rodziców na karku, ale również bolesny dla obu stron proces, ale w 100 proc skuteczny.

Uważam, że powinnaś poczekać aż skończysz technikum. Wtedy zobaczysz jak zachowują się Twoi rodzice i podejmiesz decyzję. Zacznij szukać pracy wcześniej, żebyś mogła coś zacząć po zdaniu matury i egzaminów. Może do tego czasu np stwierdzisz, że chciałabyś cośtam studiować, może nie.

Jedyny błąd jaki zrobiłaś to nie pokazałaś od razu ze potrafisz sama o to wszystko zadbać, czyli pokazać że wiesz ze musisz to zrobić i takie oceny mieć. Rzeczywiście , dla mnie trochę chaotycznie napisałaś.Pracujesz? Co zamierzasz zrobić po szkole? Obmysl to sama , jakie masz plany, co lubisz robic ,jaki masz ambicje i podziel sie z tym z rodzicami.Wyjasnij ze chcesz to i to i jesli to jest realne to nie zwracaj uwagę na ewentualne sprzeciwy rodziców ( też to słyszałam ale prawie każdy rodzic tak mówi) i rób swoje. Najpierw znajdz pracę ( chyba ze juz masz) i jak chcesz to szukaj dla siebie mieszkania ale musisz wiedzieć co chcesz robić.

Ale ja nie mówię, że nie chce studiować! Ja po prostu chciałabym robić to co ja chce, a nie to co oni mi zaplanowali! A technikum chciałabym skończyć, ale wtedy wyprowadzę się najwcześniej za rok. 

Zgadzam się częściowo z adele... ale postaw im sprawę jasno. Co Cię interesuje i jak Ty widzisz swoją przyszłość. I rób tak, żeby było Ci dobrze. Ale też nie przesadzaj z imprezami czy coś. Powoli

Chodzi o to, że moi znajomi często gdzieś wyjeżdżają co drugą sobotę do klubu, czy na jakiś koncert itp. A ja może nie, że nie mogę, ale zaraz jest gadanie, że zaś się włóczę, jadę raz na miesiąc, albo rzadziej a mówią tak jakbym codziennie na imprezy chodziła.

Nie zależy mi na "usamodzielnieniu" się typu wyprowadzam się, dostaje od nich kasę i hulaj dusza... Po prostu chciałabym się uczyć dla siebie, chciałabym pracować w weekendy, żeby mieć na jakieś fajne ciuchy, auto itp. żebym się nie musiała prosić np. o pieniądze na perfumy. Chciałabym przestać brać od nich pieniądze na rzeczy typu kosmetyki, ubrania, imprezy, jakiś fitness... Żebym choć w części mogła decydować o swoim życiu.. 

Ale każde próby rozmowy o podjęciu przeze mnie pracy w weekendy, czy choćby W WAKACJE kończą się wykładem, że to ostatnie wakacje przed maturą, że teraz powinnam się uczyć, bo zostanę sprzątaczką. A za chwile awantura, że pewnie całe wakacje zmitrężę, że będę spała do południa itp. 

To normalne , że rodzice się o Ciebie martwią. Wierz mi to , ze masz 19 lat wcale nie oznacza , ze jesteś dorosła. Tak to już jest , dopóki jesteś u kogoś na utrzymaniu to w pewnym sensie musisz się podporządkować. Jednak to nie fair, ze rodzice chcą ustawiać Ci życie, powinnaś szczerze z nimi porozmawiać, o tym czego Ty chcesz i jak widzisz swoja przyszłość. Masz dopiero 19 lat kiedy się będziesz bawić jak nie teraz ?

ok, swoje zdanie wygłosili na temat pracy, ale Ty przecież możesz zacząć jej szukać..  i tak musiałabyś robić to samodzielnie.

ja tu widzę tylko taki problem, że sama nie wiesz co byś chciała - chciałabyś się dobrze uczyć dla siebie ale tego nie robisz, bo przeszkadza ci czepialstwo rodziców (czyli wymówka, nawet jakby odpuścili to wcale nie uczyłabyś się lepiej, bo by ci się zwyczajnie nie chciało), potem piszesz, że cię nauka "nie interesuje" a rodzice nalegają na studia...po czym zmieniasz zdanie i w sumie to bys może i chciała na jakieś studia iść (ale pewnie sama nie wiesz na jakie i po co). rodzice kierują twoim życiem, bo ty sama tego nie potrafisz i jeśli w końcu nie dowiesz się czego chcesz i twardo nie będziesz przy tym obstawiać sytuacja się raczej nie zmieni.