Temat: Czy to jest normalne? rodzice

mam 17 lat, mieszkam z mamą, tatą, 5 letnią siostrą i 3 letnim bratem, oboje moi rodzice pracują, są bardzo rygorystyczni. Od zawsze miałam bardzo dużo obowiązków, byłam również samodzielna, ponieważ już od podstawówki musiałam sama załatwiać różne sprawy typu zarejestrowanie się do lekarza, do którego później chodziłam sama i tp. Chodzi o to, że ostatnio zaczęło mi to wszystko przeszkadzać, nawet moi rówieśnicy zaczęli dostrzegać iż coś jest u mnie nie w porządku, byłam pewna, że taka pomoc jest normalna, ale ostatnio strasznie mnie to dołuje... Zacznijmy od tego, że całe wakacje spędziłam w domu zajmując się rodzeństwem, zrozumiałam, nie było innego wyjścia, jakoś to przeżyłam, chociaż wiadomo, że łezka w oku się kręciła jak widziałam jak spędzają czas moi rówieśnicy, codziennie odprowadzam i przyprowadzam moją siostrę ze szkoły, to też w sumie można przeżyć, ale po powrocie do domu dodatkowo mam tyle obowiązków, że nie nadążam, sama muszę gotować obiad, sprzątać mieszkanie, wieszać pranie, wykładać naczynia ze zmywarki, wkladać następne, sprzątać swój pokój do tego lekcje i nauka. Moje oceny ostatnio lekko się pogorszyły, więc dostałam karę, przez całe ferie mam siedzieć w domu z rodzeństwem (bez kary również bym siedziała, ale po przyjściu rodziców i w weekendy mogłabym wychodzić) Mój plan dnia wygląda tak: wstaje o 7 wychodzę z psem, robie dzieciom śniadanie, robie pranie, wieszkam, sprzatam w kuchni, w pokojach, robie im obiad , wyprowadzam psa i w ogóle, zajmuję się domem i tak w kółko, w dodatku oczywiście ciągle opiekuję się dziećm. Mam dopiero 17 lat, moi rówieśnicy się bawią, chodzą na imprezy a ja ciągle matkuje, moi rodzice po powrocie z pracy jedzą cos i leżą przed telewizorem tłumacząc, że są zmęczeni po pracy (obydwoje są przdstawicielami handlowymi) . Przepraszam, za chaotyczny wpis, uważacie że przesadzam? dodam że rozpoczynając rozmowę z mamą kończy się na tym iż mówi mi , że ona w moim wieku to... no wiadomo. Możliwe, że w waszych oczach wyszłam na rozwydrzoną małolatę ale naprawdę zazdroszczę moim rówieśnikom, którzy ciągle się bawią i nie muszą co chwile się martwić czy ich rodzeństwo czegoś nie potrzebuje i czy w domu jest czysto... Dodam, iż poza tym doszło mi sporo zmartwień. Jestem naprawdę nieszczęśliwa, czuje na sobie taki ciężar tego wszystkiego.