Temat: Nie mogę patrzeć jak rodzice odnoszą się do brata

Może jestem zbyt wrażliwa, może go nadmiernie usprawiedliwiam, ale nie mogę słuchać i patrzeć jak moi rodzice odnoszą się do mojego brata. Traktują go z jakąś pogardą, jak jakiegoś śmiecia.
Brat od jakiegoś czasu ma problem z pracą. Chwyta się różnych zajęć, ale zawsze ma jakiegoś pecha i go wywalają. Ostatnio pracował w call center. Chyba nie wyrobił jakiegoś tam limitu i go zwolnili. Wcześniej pracował jako przedstawiciel handlowy w najgorszym dziale - pozyskiwania nowych klientów. Praca beznadziejna i do tego mało płatna. Rodziców to jednak nie obchodzi, dla nich człowiek bez pracy jest zerem. Tyle, że mamy z bratem inne podejścia. Ja pracuję jako wolny strzelec i jak tylko rodzice próbują mi coś dyktować i się wtrącać skutecznie ich ucinam. Mój brat się wyłącza, nie odzywa i nie komentuje gderania matki i ojca i przez to wszystko ja muszę tego słuchać, a kiedy ich upominam żeby go tak nie traktowali naskakują na mnie, że go bronię, bo to nie jest normalne ciągle siedzieć przy komputerze. Nie każdy człowiek jest jednak obrotny, towarzyski, śmiały i otwarty jak moja matka, ale ona tego chyba nie rozumie. Mam wrażenie, że myśli, że jak będzie się ciągle czepiała żeby robił to i to to nagle zmieni mu się charakter, a tymczasem widzę, że mój brat popada w coraz większą depresję. Widzę to, bo też tak miałam. Zawsze w liceum wracając z wywiadówki upominała mnie żebym była aktywna, udzielała się i robiła coś więcej. Nikt nie rozumiał, że ja taka nie jestem, że jestem samotnikiem, że nie lubię się udzielać i nie jestem towarzyska. Czułam się przez to gorsza. Dzieci w szkole traktuje się wszystkie tak samo, a tymczasem każde jest inne. Dla mnie zajęcia, z których większość dzieci się cieszyła typu prace w grupach, zajęcia ruchowe w klasie były katorgą. Za to takie, na których inne dzieci się nudziły ja odżywałam np. nudne lekcje gramatyki gdzie każdy cicho siedzi w swojej ławce.
W każdym razie rodzice używają w stosunku do brata różnych negatywnych określeń, które mi się nie podobają... "a tamten siedzi jak wazon", "a tamten znowu nie ma roboty, co on zamierza przesiedzieć tak całe życie?" i różne podobne.
Ostatnio zachorował na ostrą anginę. Gardło tak mu spuchło, że nie mógł przełykać śliny i wypluwał ją do garnuszka. Widziałam, że mamę w ogóle to nie obchodzi. Przyjechał do nas akurat kolega ze swoim dzieckiem i mama przeszczęśliwa biegała z nim po podwórku. Ostatnio sobie zażartowali jak z nimi siedziałam przy stole, że go zaadoptują, a nas jak to ojciec użył określenia "się pogna". Spojrzałam tylko na ojca spod oka i nie skomentowałam tego, bo nie był to śmieszny żart dla mnie, ale może nie mam poczucia humoru. Jedynie babcia przejęła się jego losem, kazała ojcu bezwzględnie zawieźć go do lekarza, bo stwierdziła, że może i by go wyleczyła domowymi sposobami, ale jest już za późno, a choroba jest za bardzo zaawansowana i jak teraz nie odwiedzi lekarza to mogą mu migdałki wycinać. Moje zdrowie też mam wrażenie ich nie obchodzi w ogóle, ale nie będę się w to zagłębiać.

Czy ja przesadzam, bo rodzice dobrze robią ciosając mu kołki na głowie i w ten sposób motywując do działania? Czy raczej mam rację i wygarnęlibyście rodzicom to wszystko? A może unikali kontaktu? Bo mam wrażenie, że oni nigdy mnie nie posłuchają, nie jestem dla nich autorytetem. Gdyby zrobił to ktoś obcy to może wtedy.