Temat: Gdy chłopak porzuca bez słowa wyjaśnienia...

Pisząc tu z pewnością poszukuję słów otuchy. Nie wiem, czy taka długa wiadomość od razu nie przerazi :)
Byliśmy ze sobą od stycznia 2012 roku. Przez pewien czas było wspaniale, potem jak chyba w każdym związku zaczęły się drobne sprzeczki i kłótnie. Chciałam odejść, bo nie byłam aż tak bardzo zakochana, ale były różne sytuacje, które jednak przesądziły o tym, że zostałam. Nuczył mnie wiary w siebie, dzięki niemu pokonałam bulimię, wpoił mi że jestem piękna. Przeżyliśmy osobno wakacje, bo on pracował za granicą, przetrwaliśmy to, ta rozłaka bardzo nas do siebie zbliżyła. Potem on miał wypadek i przypuszczam, że to spowodowało, że straciłam dla niego głowę. Ogólnie to byłam zachwycona, czułam się taka szczęśliwa. Owszem w głowie ciągle była myśl o jego byłej (bo on nie ukrywał, że o ich 3 letnim związku bardzo trudno mu zapomnieć) ale zapewniał, że to już przeszłość, choć wiem, że kilkakrotnie próbował się z nią kontaktować. Problemy mieliśmy cały ten rok, to było widać, że ja bardziej o niego zabiegam, że on się nie stara. Rozstawaliśmy się i wracaliśmy do siebie parę razy. Moja rodzina, która do tego czasu wręcz go uwielbiała, po tym zaczęła już sceptycznie do niego podchodzić.Przełom nastąpił w maju, kiedy strasznie się pokłóciliśmy. On powiedział, że mnie nie kocha, ogólnie bardzo dużo gorzkich słów. Jednak już po 2 dniach (trafiło akurat na to, że byliśmy na wyjeździe z uczelni) przeprosił. Ten czas był jak bajka. Ja miałam dużo rodzinnych problemów, ale on każdego dnia przy mnie był, wspierał mnie, zresztą jak zawsze. Były plany wspólnego mieszkania, zapewnienia miłości. Tylko czar prysł. Po jego wyjeździe za granicę przestał się do mnie odzywać. Po kilku dniach zmienił status na facebooku. Wiedziałam, że coś się stało. Usilnie prosiłam o kontakt, pisałam setki wiadomości, on nadal milczał. Pisał tylko pojedyńcze słowa, raz że ma problemy. Wiedziałam, że ma problem z pracą. Szok wywołała u mnie wiadomość dopiero po miesiacu o tej treści "ludzie drogi się rozchodzą".    
Doskonale to wiem, ale przy naszym ostatnim spotkaniu, nic nie wskazywało na to, że miedzy nami jest źle, wręcz przeciwnie.
Czuję się bardzo upokorzona, tak jakbym dla niego nigdy nic nie znaczyła. Teraz to 1,5 roku to tak jakby wyciąć i wyrzucić do kosza. Mam żal, że potraktował mnie jak rzecz, a wie, jaka jestem wrażliwa, jak się wszystkim przejmuję. Teraz nie wiem, w ogóle nic nie wiem. Przepłakałam już cały miesiąć, tak mi trudno się z tym pogodzić. Nie potrafię zrozumieć tego, jak można rozstać się z drugą osobą tak zupełnie bez słowa? Teraz mam wrażenie, że nigdy go nie poznałam. Czy on przez ten czas tak perfidnie kłamał ? Ciagle mnie oszukiwał ? Dodam, że ja mam 21 on 22 lata, razem studiujemy. Teraz czekam tylko jego powrotu, może trochę się wysili i porozmawia ze mną.
Strasznie mi ciężko, boję się, że już nigdy nikomu nie zaufam, ponownie stracę poczucie własnej wartości ( które on u mnie odbudował), zamknę się w sobie. Wiem, że wiele par z mojego otoczenia w obecnym czasie pzrechodzi kryzys, ale u nikogo sytuacja nie wygląda tak źle.
Nie wyobrażam sobie życia bez niego i jednocześnie nie wyobrażam sobie życia z nim, a ból jest niesamowicie duży i paraliżujacy.