Temat: Opowiedziałam najboleśniejszą historię mojego życia - zarzucają mi kłamstwo...

Na jednym z forów psychologicznych (!) opowiedziałam historię mego życia. Wklejam poniżej. Chciałam się oczyścić, wyżalić. Jedna z osób na forum zarzuca mi tymczasem, że nic takiego się nie wydarzyło, że to zmyśliłam i że piszę o tym jak gimnazjalista. I że moje emocje płynące z posta też są takie. Czuję się sponiewierana i upokorzona. Musiałam się wyżalić.

Mam 27 lat. Żyję z bolesną świadomością, z przerażeniem, z brakiem tożsamości, z poczuciem samotności. Dojmującej. Opowiem Wam moją historię, liczę, że to będzie takie moje katharsis.
Gdy miałam 6 lat babcia odebrała mnie matce. Nieformalnie. Od samego początku, od mojego urodzenia coś babci strzeliło. Próbowała przejąć wszystkie czynności, jakie wykonuje przy niemowlęciu matka - kąpanie, przewijanie. Matka twierdzi, że ona i mój ojciec byli jak wryci, patrzeli na to z otwartymi ustami... Kiedy mama zabierała mnie na spacer to musiała babci meldować, o której ze mną wróci. Jak spóźniła się o 10 min w babcia stała na progu domu na ulicy i czekała. I robiła matce karczemną awanturę. Ja byłam uradowana ze spaceru, ale nagle dowiadywałam się, ze to było coś złego - tak rozumowało dziecko. Później, jak podrosłam babcia z prababcią uknuły plan - pozbędą się z domu rodziców (a właściwie matki i jej drugiego już męża - bo z moim ojcem małżeństwo zakończyło się rozwodem - też babcia ponoć się bardzo wtrącała). Pamiętam już wówczas jak padały pytania ze strony babci: z kim zostałabyś jakby rodzice się wyprowadzili?". No i ja odpowiadałam grzecznie, że z babciami. Byłam jak tresowana małpa - w wieku kilku lat miałam myśleć i zachowywać się jak dorosła. Nie wolno mi było nic. Kiedy chciałam się pobawić z koleżanką to miałam na to tylko pół godz. W końcu nadszedł TEN dzień. Miałam wtedy 6 lat. Po jednej z piekielnych awantur, babcia rzuciła w pokoju rodziców ogromnym garem z grzybami i wodą (bo poszło o grzyby) i kazała im się wynosić. Takie były wrzaski, że uciekłam do szklarni w ogrodzie. Nie zapomnę jak się bałam i jak wstydziłam się widząc sąsiadów nasłuchujących, co to za wrzaski. Pamiętam jak prababcia histerycznie wrzeszczała do matki: \"daj jemu noża! Niech nas powyrzyna!\" (dla jasności, ojciec nikogo powyrzynać nie zamierzał). Kiedy mama kazała mi się zbierać z nimi, ja powiedziałam, ze zostaję, w skrycie serca mając nadzieję, że mama o mnie zawalczy. Ale nie zawalczyła. Zostałam z babciami. Mama jakoś mocno nie oponowała. I tak zostało. Wychowała nie babcia. Wszyscy myśleli, że tak mnie koca. Ale ja kochana się nie czułam. Jak byłam niegrzeczna, coś broiłam to czasem mnie lała i często słyszałam, ze \"jak ci się nie podoba to wyp......j do matki\". Więc nie czułam się chciana przez nikogo. Ani przez matkę, ani przez babcię. Zostałam wychowana na mówiąc w przenośni \"na smyczy, krótko przy buzi\". Stała kontrola, stały dozór, nigdy nie mogłam zostać z mamą sam na sam, zawsze uczestniczyła w tym babcia. Zawsze musiałam meldować dokąd idę i o której wrócę. Kidy byłam w moim pokoju co 15 min wchodziła babcia na kontrolę, co robię. Kiedy wyjechałam na studia musiałam dzwonić 2 razy dziennie. Dziś dzwonię co 3 dni, ale muszę puszczać jej kilkanaście razy dziennie (ŚREDNIO CO2-3 GODZ.) na stacjonarny \"głuchacze\". Kiedy długo nie puszczam długo to dla niej 3-4 godz.), dzwoni rozhisteryzowana że gdzie jestem i co mi się stało. Wypytuje o wszystko. Nawet pamięta kiedy powinnam dostać okres i jak zbliża się ten dzień to pyta, czy dostałam!!!! Bardzo nienawidziła rodziców mojego byłego chłopaka, ponieważ byłam z nimi w bliskiej relacji. Nienawidzi każdego, kto w jej mniemaniu stanowi dla niej zagrożenie, jest zazdrosna. Chłopaka też nienawidziła, źle o nim mówiła, próbowała mnie buntować. Pośredniczy w mojej komunikacji z matką, często przekazuje informacje takie, że matka powiedziała o mnie to a to nieprzychylnie itp. Nienawidzi mojej mamy. Mama w rozmowach telefonicznych (bo tylko tak możemy pogadać sam na sam) powiedziała mi nie raz, ze czuła się nienawidziana przez własną matkę a moją babcię. Babcia potrafiła powiedzieć przy innych o mojej mamie: \"patrzcie, jaka ona gruba\" (tak ostatni raz stało się gdy moja mama miała już 40 lat). To tak w największym skrócie. Mówi mi, że mnie kocha, ale ja tego nie czuję. I chyba sama jej nie kocham... Kiedy mam do niej dzwonić, czuję jakiś lęk. Wobec tego co ona robi, czuję się \"pożerana\". I najbardziej boli fakt, który sobie uświadomiłam - że moja babcia ma i miała chyba poważne zaburzenia psychiczne - dowodem jest to, co zrobiła. Jak zniszczyła życie mnie i matce. Jak traktuje innych ludzi - jest miła tylko dla tych, od których może coś zyskać - często mówi: \"trzeba z Panią X. dobrze żyć, bo może kiedyś będzie potrzebna\". Milion razy słyszałam, że trzeba zrobić dla tego i tego to a to, bo \"może będzie kiedyś potrzebny\". Ludzie mają wartość dla niej o ile są potrzebni. Czasem mam wrażenie, ze zostałam wychowana przez potwora. Przepraszam za długość posta.