Temat: prośba o pomoc i radę

Piszę, bo sama nie wiem co robić i potrzebuję obiektywnej opinii, a moje koleżanki (których jest mało) same już nie wiedzą co mi radzić. Mój problem zaczął się rok temu. Wtedy to na raz zachorowałam, miałam istną burzę we wszystkich sferach i zerwał ze mną facet po 1,5 rocznym związku. Przy rozstaniu zwyzywał mnie, powiedział, że i tak zrobił mi łaskę, bo żaden facet tyle by ze mną nie wytrzymał... Zaproponował przyjacielski sex. Schudłam wtedy 15 kilo (choroba+ nerwy, absolutnie się nie odchudzałam). Na początku było ciężko. Przez faceta (wiem, głupie) zerwałam prawie wszystkie kontakty ze znajomymi. Długo nie mogłam przytyć. Cieszyłam się ze swojej figury w końcu miałam XS! Czas szybko upłynął. Siostra mnie zabierała a to kino, a to spacer. Teraz jednak minął rok i czuję się kiepsko. Mam 23 lata i boję się, że zostanę starą panną. Panicznie się boję. Przestałam wychodzić z domu. Czasem się z kimś spotkam, ale na krótko i rzadko. Ciągłe kłótnie z siostrą spowodowały, że z nerwów jem i tyję. Przytyłam już około 8 kilo... Jem ciągle słodycze (właściwie nie ma dnia bez..). nie umiem się sama zmotywować do ćwiczeń. Sama biegać? Sama basen? Obawiam się jak to będzie dalej, bo chcę ładnie wyglądać, schudnąć, ale chyba sama już nie wierzę, że uda mi się wrócić do formy (ważyć tyle, co po rozstaniu), no i chyba nie wierzę, że znajdę faceta... Dodam, że mam "adoratorów", ale nic do nich nie czuję, więc nie robię im nadziei. Siostra od dawna się ode mnie odizolowała bo cytat" ma chłopaka i mam żyć swoim życiem, nie wpieprzać się." Więc ona głównie gdzieś wychodzi, a ja całymi dniami siedzę w domu, sprzątam itp. Nie wiem na prawdę co powinnam z tym wszystkim zrobić. Dodam też, że wydaje mi się, że moje zachowanie spowodowane jest półrocznym mieszkaniem z dziewczyną chorą od 7 lat na depresję, ale może to tylko moja luźna interpretacja. Będę wdzięczna za jakieś rady, wszelakie słowa, które pomogą :)