Na początku chciałabym wszystkich pozdrowić :)
Moim problemem jest to, że wydaje mi się, że moi rodzice, a w szczególności mama nadal myśli , że jestem dzieckiem i każe robić to co jej się podoba. Mam 21 lat.( zaraz 22) Jestem obecnie na wymianie międzyuczelnianej na rok akademicki. Oczywiście mam kontakt z Polską, z rodzicami, z przyjaciółmi. Zwykle używam facebooka lub skype. Mieszkam w fajnym dość dużym mieście. Niestety macierzysta uczelnie nie zaoferowała mi pomocy w szukaniu akademika czy lokum, tak więc ze wszystkim musiałam radzić sobie sama. Dwa razy zmieniałam miejsce zamieszkania. Mam nadzieję, że teraz już do końca roku zostanę tu gdzie jestem. Chodzi o to, że bardzo trudno znaleźć jest tu pokój a tym bardziej mieszkanie - wielu moich znajomych zostało wywalanych z mieszkań bez powodu itp, ale dla tego miasta to normalka. W końcu wynajęłam pokój w domu pewnego państwa ( bardzo miłego), którzy pozwalają mi na odwiedzimy i spanie znajomych. Oczywiście znam granice i wiem, że nie jestem hotelem i nie mogę kwaterować wszystkich, którzy chcą, ponieważ to nie mój pokój, a tym bardziej mieszkanie. Właściciele są bardzo mili, wydaje mi się, że mnie lubią. Ja w roku akademickim bardzo rzadko jestem w domu - cały dzień na uczelni - czyli lokator marzenie - nie robi awantur, nie jest głośny itp. Czasem wydaje mi się, że mogą myśleć o mnie jako o dziwnej osobie, która lubi sama posiedzieć w pokoju i wyjść 2 razy dziennie po herbatę. Ale czasem mi po prostu głupio zejść na dół, gdy oni mają przyjęcie czy coś. Wiem, że mają swoje życie i ja też.Nikt się w swoje sprawy nie wtrąca.
Teraz do sedna. Za kilka dni mają przyjechać do mnie najlepsi znajomi - 4 osoby z liceum, czyli znamy się od bardzo dawna, na ok tydzień. Powiedziałam to mamie, dlatego,że chciała mi wysłać paczkę,a w tym wypadku może coś uda się upchać w ich walizki - oczywiście oni się zgodzili. Okey, miasto dość drogie, standard życia wyższy niż w Polsce, więc zawsze jedzenie się przydaje. Ale nie o to chodzi. Kiedy moja mama dowiedziała się, że znajomi mają przyjechać, z czego koleżanka studiująca to samo co ja, ale na innej uczelni to wpadła w szał. Uważa , że ona zajmie moje miejsce, że spodoba jej się to miasto, że pojdzie do tej szkoły co ja jestem na magisterkę. Uważa też, że to niestosowne, że znajomi przyjeżdzają na 5-6 dni. Powinni przyjechać na 3 max bo to nie wypada. Na odpowiedź, że właściciele się zgodzili, stwierdziła, że pewnie tylko tak powiedzieli a w duszy byli innego zdania. Zaproponowalam im zapłatę za wodę - ale odmówili bo wróciłam do Polski na święta to się wszystko wyrównało. Też dla mojej mamy jest to złe. Ona najchętniej chciałaby żeby tylko moja siostra i rodzina mnie odwiedzały a nie znajomi. Szkoda, że nie bierze pod uwagę tego, że ja jestem już dorosła i jestem za granicą i bardzo dużo się nauczyłam przez ten rok. Stałam się samodzielniejsza, podejmuję decyzje bez takiego trudu. Jestem można powiedzieć bardziej zahartowana i dojrzalsza. A ona nadal traktuje mnie jak dziecko. Uważa, że wszystko się mnie należy i jak ktoś pójdzie tam gdzie ja to już na niego wjeżdża. A ja np może nie chciałabym kontynuować nauki w tej szkole na drugim stopniu. Może już za dużo. Może chciałabym zmienić kraj, może chciałabym wrócić do Polski? Ona tego nie rozumie. Domyślam się, że chce dla mnie jak najlepiej ale bez przesady. Każdy ma prawo wyjechać na wymianę międzynarodową do uczelni z listy. To że ktoś wyjedzie do tej uczelni yo kwestia roku albo kilku miesięcy do następnej rekrutacji. Moja mama nie może tego zrozumieć. Uważa, że ta szkoła jest tylko dla mnie i dla mojej siostry ( bo ja załatwiłam umowę z rok temu). Ponadto ( wracając do kwestii lokum ) się boi, że właściciele pomyślą sobie o mnie nie wiadomo co, że rozwalę im dom, że będę robić pijatyki. Ja wiem, że nie jestem hotelem i 10 wizyt nie chcę mieć - poza tym zacznie się rok szkolny i będę zajęta codziennie do późna i nie chciałabym być jeszcze odpowiedzialna za inne osoby. -_- Mama myśli, że ja dla każdego jestem dobra i uległa i się zgadzam na wszystko.. Wcale tak nie jest. Pisze do mnie codziennie. Jak nie odpiszę jej to się dąsa i płacze - tak mi mówi siostra. Uważa , że ona wie co dla mni enajlepsze - a ja umiem o siebie zadbać. Każde słowa prawdy do niej nie docierają, ona musi wmawiać mi swoje zdanie nawet jak jestem za granicą, phi teraz jest nawet gorzej niż przed wyjazdem.
ehh nie wiem już co mam robić - jak nie odpiszę jej codziennie i nie pogadam to się obraża. jak w czymś nie pomogę to się obraża. a może ja chciałabym mieć chwilę samotności tylko dla siebie. Akurat teraz mam ferie i szukam pracy na miesiąc. Spotykam się ze znajomymi i czasem leżę w łóżku z herbatą i komputerem i nie chce by nikt mi przeszkadzał. Nie wiem może jestem egoistką i źle myślę, ale już mnie to zaczyna denerwować, Wiem,że ona się o mnie boi, ale co mam zrobić,
Pomóżcie...
