Temat: Jak otrząsnąć się po zdradzie?

Historia dość skomplikowana. Postaram się napisać w skrócie. Zakochałam sie w niewłaściwym facecie. Zauroczenie kompletnie zakryło jego wady. Znajomość krótka, acz intensywna. Na koniec tylko się zawiodłam. Jestem głupia, bo wciąż jesteśmy w kontakcie, towarzysko, czasem flirt. Zawsze odzywa się, kiedy ma jakieś problemy. (Sama mu na to pozwoliłam, kretynka ze mnie). Do sedna. Zaczęłam kojarzyć pewne fakty, paru znajomych się wygadało i zebrałam wszystkie elementy układanki.
1. Zaczynając spotykać się ze mną był już w związku.
2.Spotykając się ze mną, znalazł sobie 3- moją koleżankę (ona o mnie wiedziała, ale jej to nie przeszkadzało. Nadal często sobie gawędziłyśmy na uczelni).
3. Po naszym "zerwaniu" (to, że nie jestem jedyną dowiedziałam sie dopiero 4 miesiące po odkąd przestałam sie z nim spotykać inaczej bym chyba tak głupia nie była)  unormowaliśmy kontakty i śmiał twierdzić, iż jedynie ma specjalna przyjaciółkę i wszystko zależy od tego, co czuję. Flirtowałam z nim, ale ostatecznie, nie chciałam dać mu 2 szansy.
4. A teraz choć wydawało mi się, że wyleczyłam sie z tej chorej miłości, to boli, kiedy wiem, że chyba nie mamy wspólnej koleżanki, z którą on by nie spał. Oczywiście w czasie, kiedy spotykaliśmy się czy wtedy jak bardzo "chciał" zacząć jeszcze raz  cały czas sobie chłopak "używał" życia.
I na koniec, co chyba wstrząsnęło mną najbardziej to, że choć sie wiedział, ze znam jego grzechy, to kiedy robiąc minę do złej gry stwierdziłam, że najwidoczniej facecje i często mają równoległe związki- On stwierdził, ze on taki nie jest. Jak sie kocha to sie nie zdradza. Dochodząc do konkluzji - byłam bardzo zakochana, a on traktował mnie od początku najwyraźniej jak jedna z  wielu przygód. I czuję się z tym źle. Jak i z tym, ze długo  wierzyłam w dobro tego człowieka,, a także tego, że zawsze rozmawiamy godzinami jak dobrzy przyjaciele. Żal mi straconego czasu.