Temat: jest dobrze, ale co potem?- rożnimy się,

Dziewczyny, potrzebuję wskazówek, może Waszych doświadczeń?
Samo napisanie tego porządnie mi pomogło, ale może Wasz komentarz uświadomi coś innego/nowego?
       Jestem z facetem ponad rok, ogólnie dobrze Nam ze sobą choć często się kłócimy. Konflikty są czasem o pierdoły, a czasem wynikają z dużych różnic między Nami. Inaczej postrzegamy miłość (dla Niego to bycie wszystkim dla drugiej osoby, absolutne poświęcenie, jakiekolwiek wydarzenia cieszą Go tylko spędzone wspólnie, ja poza związkiem widzę swój rozwój, innych znajomych, nie mam problemu by pójść sama na koncert czy do kina), kierujemy się innymi wartościami (jestem agnostykiem, on katolikiem), inaczej wyobrażamy sobie przyszłość (On chce szybko założyć rodzinę i wieść zwyczajne, stabilne, rutynowe i skromne życie, byle wystarczało, nie czuje potrzeby zmian, ważne żeby coś było pewne i oswojone. Ja chciałabym się ciągle kształcić, coś osiągnąć, mam świadomość, że niekoniecznie mi się uda, ale nie potrafię tak z góry spocząć na laurach i zadowolić szarym trwaniem bez celu). Gdy rozmawiamy o wspólnej przyszłości nie ma sprawy, przy której któreś nie musiałby iść na kompromis.
   Powiedziałam Mu niedawno, że będę nieszczęśliwa wiodąc takie 'monotonne rutynowe życie, że oczekuję od świata czegoś więcej. Odparł, że on nie potrafi żyć tak jak ja bym chciała i nigdy mi takiego życia nie zapewni. Poprosił żebym przemyślała, czy na pewno chcę z Nim być (On nie musi się zastanawiać, chciałby być ze mną na zawsze). I tak się zastanawiam- teraz jest wspaniale, bo nie żyjemy jeszcze 'na poważnie' ale co będzie za 5 lat?  Nie chcę Go teraz stracić, ale nie chcę też żyć, tak jak On sobie to wyobraża. Bardzo trudno podjąć mi decyzję o rozstaniu w czasie, kiedy jestem szczęśliwa i On jest ze mną szczęśliwy. Tylko czego słuchać- serca czy rozumu, który szepcze że to się nie uda?