Temat: Czy ja coś wymyślam?

Mój "problem" może wydać się błahy ale muszę się komuś wygadać, dotknęło mnie to ...
Poznałam 2 miesiące temu najlepszego kolegę mojego brata, jest o rok młodszy ode mnie (ja mam 20, on 19). Jest to typ nieśmiałego faceta, wrażliwy i wartościowy, "troszkę" dziecinny, kompletnie nie w moim guście ale urzekło mnie w nim to, że jest tak szczery, nieśmiały, niedoświadczony i wartościowy. Zaczęłam spotykać się z nim na jakiś ogniskach, grillach. Cały czas na siebie patrzyliśmy, zaczęliśmy ze sobą coraz częściej pisać. Napisał, że przy mnie czuje się inaczej, że nie może się na niczym skupić. Dodam, że na tych spotkaniach była dziewczyna, której on bardzo się podoba. Ale on nie zwracał na nią uwagi, gdy zapytałam go kim dla niego jest powiedział, że traktuje ją tylko jak przyjaciółkę. Parę dni temu byliśmy razem na zakupach, prawił miłe słowa ale czułam, że się wstydzi, widziałam to jaki był nieśmiały. Wczoraj był na weselu, zaprosił już przedtem właśnie tą jego przyjaciółkę. Powiedział mojemu bratu, że tego żałuję, że żałuję, że nie zaprosił mnie, nie uwierzyłabym ale On sam potem mi o tym powiedział. Umówiliśmy się na dziś. Miałam przyjechać z bratem i jego znajomymi do jego miejscowości. Pisał, że wyrwiemy się od wszystkich i pójdziemy na spacer, żebyśmy mogli być tylko sami i szczerze porozmawiać, przytulić się. Nie byłam pewna, czy tego chcę. Czy w ogóle chcę żeby coś z tego było. Jednak coś mnie do niego ciągnęło. Dziś napisałam do niego czy będzie. Odpisał mi, że będzie ale musi być cały czas przy telefonie aby odwieźć rodziców na poprawiny. Jego sms był taki zwykły, nie pisał tak przedtem, wyczułam, że coś jest nie tak. Napisałam, że nie chce zostać sama i nie wiem czy jechać, wszyscy w parach i zostałabym sama gdyby go nie było. Odp, że właśnie tego chce uniknąć, po za tym nie wie czy nie pojedzie po tą dziewczynę na poprawiny bo jej mama coś mówiła. To jego słowa. Poczułam się jak oszukana, może przesadzam ale dawno nie czułam takiego zmieszania i rozczarowania. Odp mu, że daruję sobie, a On mi na to tylko "przepraszam, że tak wyszło... " . Nie wiem jak mam to rozumieć, mój brat mówi, że przesadził, że nie wie o co mu chodzi ... Przecież powinien to jakoś inaczej napisać, poczułam się jak jakaś nachalna panienka, która mu przeszkadza.

Dziewczyny, wiem może to głupie i powiecie, że chciałybyście mieć takie problemy ale ja już tyle razy w ciągu ostatniego czasu zostałam rozczarowana, że przejmuje się wszystkim :-( Nie chce znów być tą nawiną dziewczyną, która myślała i miała nadzieję, że jednak ten ktoś mówił prawdę i na prawdę coś czuje...