Temat: Jak pogodzić się z rodziną.

Wy macie prawo do swojej decyzji a oni mają prawo do swojej

Póki jej nie zmienią to pozostaje wam się z nią pogodzić i nie naciskać. Nic na siłę. Podjęliście swoją decyzję i ponosicie również jej konsekwencję a rodzice nie mają obowiązku od swoich postanowień odstępować. 

Czyli macie wspólnych prapradziadków? Takie osoby traktuje się jako niespokrewnione więc rodzice męża mają dziwne poglądy. Oczywiście mają do nich prawo i mogą się na Was wypiąć z tego i miliona innych powodów. Nic nie zrobicie i czas się z tym pogodzić.

nie całkiem kumam na czym to pokrewieństwo polega. Wyjaśnij proszę 

Tak. Bardziej chodziło o to , że razem w dzieciństwie wspólnie spędzaliśmy czas. Byłam młoda , on przystojny, spodobał mi się i później myślałam że to minie, że to popęd i fascynacja, ale udało nam się wspólnie iść przez życie . Na dzisiejszy dzień nie wyobrażam sobie innego męża u boku i nigdy nie żałowałam decyzji podjętych w wieku tych nastu lat.

Ale to jakbyś poślubiła przyjaciela z dzieciństwa...gdzie tu problem?

Tylko prapradziadkowie wspolni- to też wydaje mi się nie być problemem. kiedyś to cała wioska była tak spokrewniona i też się przecież znali.. 

Do tego to trochę arystokratyczne- rody tak się wiążą od wieków...Habsburgowie przeginali ale bodajże królowa Elżbieta i jej mąż też byli kuzynami... I nikt nie widział problemu... 

Zle to świadczy o twoich teściach a jak ileś lat małżeństwa i wnucze ich nie przekonały to nie wiem czy jest sens cisnąć na siłę. A już na twoim miejscu to bym nic w tym temacie nie robila- to meza rodzina. Moja mama tak ojca godziła z rodzicami że wyszła na głównego wroga...

Domyślam się, że o to im chodzi, ale dzieciństwo mogłaś spędzać z sąsiadem, więc z logicznego punktu widzenia to żaden argument. Coś sobie w głowie uroili i jeśli samo tego nie przełkną to nic nie zrobicie.

To nie chodzi tylko o wspólne dzieciństwo, bo tak jak dziewczyny piszą - równie dobrze mogłaś się hajtnąć z przyjacielem z dzieciństwa lub sąsiadem. Oni mają zakodowane w głowie, że jesteście rodziną. Choć prawnie już się Was tak nie traktuje, bo inaczej nie byłoby możliwości wzięcia ślubu. A dodatkowo to że za gówniaka spędzaliście razem czas + te piąta woda po kisielu więzy krwi, to w ich oczach pewnie jesteście jak brat z siostrą lub bardzo bliskie kuzynostwo. Cieżko to będzie zrobić, jeśli tyle lat już trwa to ich obrażenie się. Mają wbite coś w głowie i zmienić ich nastawienie będzie raczej ciężko. Ale próbujcie - w końcu już tyle lat minęło, może zmiękną. Zapewne rozmów już było sporo i domyślam się że kończyły się kłótniami. Chyba nie zostaje Wam nic innego jak próbować. Macie już dzieci, widzą, że się nie rozejdziecie - też nie wiem po co żyją w tej obrazie. Bo ani to niczego nie zmieni przecież ani nic. Tylko się separują bezsensownie od Was i wnuków, więc robią sobie najbardziej na złość.

No ja bym czegoś takiego też nie potrafiła przetrawić. Do osób, które piszą, że to jak przyjaciel z dzieciństwa - no właśnie. Ja mam przyjaciela z dzieciństwa, jesteśmy dla siebie całkowicie aseksualni, po prostu jak z bratem (a mam punkt odniesienia, bo rodzonego brata tez mam). Też różnie się układają relacje rodzinne, nie raz z dalekim pod względem pokrewieństwa kuzynem się utrzymuje bliski kontakt. Może co innego jakby się tego kontaktu w ogóle nie miało i kogoś poznało nawet sobie sprawy nie zdając z pokrewieństwa. Ale jak się razem wychowaliście, to może być to coś z czym nigdy nie będą ok. D

Wilena, piszesz z perspektywy osoby, która miałaby potencjalnie w taki związek wejść („mam przyjaciela i mam brata”), ale dodaj do tej perspektywy jeszcze fakt, ze chodzi o ich dziecko, które jest w szczęśliwym małżeństwie. Dla rodzica to jest czynnik nie do zignorowania, wiec miejmy nadzieje, ze jednak uda się pogodzić :)

autorko, nie ma chyba niestety innej rady, niz po prostu spróbować wyciągnąć do nich rękę (mąż, nie Ty). Np u mnie w rodzinie było niestety kilka sporów do grobowej deski, także między najbliższymi, ale wynikało to raczej z toksyczności jednej osoby, wokół której te spory powstawały, także dużo zależy tez od osobowości i wcześniejszych relacji teściów. Czy w ogóle w ciągu tych lat podejmowane były próby kontaktu?