Temat: kobieta bluszcz to ja

Na fali popularnego wczoraj i dziś tematu ja też się wirtualnie wypłaczę. 

Jestem kobietą bluszczem. Po nieudanym małżeństwie od niedawna spotykam się z facetem. Ale mam już w głowie poczucie, że on się mną znudził i już widzę, że wszystko zniszczę między nami. Zostałam niewolnikiem zielonej kropki na messengerze. Jak widzę, że on jest dostępny, ale nie pisze do mnie, to czuję się nieswojo. Natomiast jak widzę, że dostępny jest on i jego siostra, to wiem, że gada z nią i dosłownie szlag mnie trafia. Dziewczyna ma 31 lat, jest sama, traktuje mojego faceta jak swojego męża, ciągle mu się zwierza, pisze, dzwoni, a jemu to pasuje. On ciągle o niej gada, żyje jej problemami. Jak się poznaliśmy (jeszcze nie jako para), to powiedział w żartach, że jego siostra nigdy nie zaakceptuje z zazdrości żadnej jego dziewczyny. Teraz się wykręca po dwóch latach, że to były głupie żarty itd. Ale fakt jest taki, że jak zaczęliśmy się spotykać, to siostra go chciała na siłę wyciągnąć do miasta, w którym mieszka, żeby zamieszkali razem, żeby tylko wyrwać go ode mnie. Jak wracał od niej z odwiedzin, to zawsze się psuło między nami. No mniejsza o to, bo mieszam wątki. Mam wrażenie, że jestem dla niego gorsza od tej jego siostry, z nią przecież rozmawia w danej chwili a nie ze mną. Wiem, że powinnam się zająć sobą, wszystkie ładnie mówicie o swoich pasjach, wolnym czasie itd., ale to nie jest takie proste. 

Od ponad roku chodzę na psychoterapię, widzę swoje toksyczne zachowania, moja terapeutka wiele robi, żebym nauczyła się być szczęśliwa sama ze sobą itp. ale ja tego nie potrafię. Uzależniam swoje szczęście od zainteresowania mojego faceta. Czuję się przez to fatalnie, czuję się dla niego nudna, nijaka. Jak odpuszczam kontakt i np. nie rozmawiamy kilka godzin, to ja nie umiem udawać, że mnie to odpowiada. Choć obiektywnie wiem, że to normalne, że przez kilka godzin się nie kontaktujemy, każdy ma swoje życie. Wiem, że go zamęczę kiedyś i mnie zostawi. Ale mój umysł nie potrafi na chłodno przyjąć, że on może woleć rozmawiać z kimś innym niż ze mną i że nie mam na to wpływu. 

Na poziomie rozumowym jestem świadoma swojej toksyczności i tego, że powinnam zająć się sobą (mam dobrą, odpowiedzialną pracę, która jest spełnieniem moich marzeń, zapisałam się ostatnio na jogę, w wolnych chwilach sporo czytam), ALE na poziomie emocji jestem w stanie być w pełni zadowolona tylko wtedy, gdy spędzam czasem razem z nim. 

Może jakieś mądre rady? Nie mam z kim, oprócz terapeutki, o tym pogadać, bo naprawdę jest mi wstyd, że tak się emocjonalnie uzależniam od mężczyzny. 

Jak rozstawałam się z mężem, czułam okropną emocjonalną pustkę, popadłam w pracoholizm. Pracowałam po 10 h dziennie + sporo czasu w weekendy, bo tylko tym byłam w stanie wypełnić tę czarną dziurę w sobie i poczuć jakąś satysfakcję z życia...