Temat: Życie po stracie...

Witajcie,

Jeszcze 10 lat temu byłam inną osobą. Byłam szczęśliwa, zakochana, z perspektywami na przyszłość. Byłam zabójczo zakochana. Ale od początku...
Mój ojciec był alkoholikiem, niesamowicie agresywnym i to tutaj każdy psycholog i terapeuta doszukuje się podłoża moich wszystkich problemów w życiu. Odkąd pamiętam, całe lata pił do upadłego, lał nas, wyzywal się. 10 lat temu przestał, a przyczyniło się do tego to, że poznałam największą miłość mojego życia.
Sebastian był prawnikiem i w taki też sposób się poznaliśmy. Długo wspierał mnie od strony porad prawnych, współpracował z moją szkołą. W pewnym momencie ta znajomość przerodziła się w przyjaźń, a potem już poleciało... Byłam bardzo młoda, on był starszy o 19 lat. Dzięki temu czułam się w pełni bezpieczna, ufałam mu, wiedziałam, że będzie dobrze. Po jednym z wielu wyskoków mojego ojca Sebastian nie wytrzymal, zgłosił sprawę dalej i ojciec się skruszył. Po prostu od tak, z dnia na dzień, przestał pić. A moje życie miało się wtedy dopiero zacząć, po latach tortur psychicznych i cierpienia...
Planowaliśmy z Sebastianem razem zamieszkac po mojej maturze. Już nie musiałam się tak strasznie bać opuszczać domu, bo tata nie pił. Wcześniej nie wychodziłam, żeby go kontrolować, żeby nie pozwolić mu skrzywdzić brata czy mamę. Ale to się skończyło, mogłam myśleć o sobie. Miałam wyjechać po maturze na studia do niego. Chcieliśmy założyć rodzinę. Być po prostu razem...
To był trudny związek. Z uwagi na sytuację w domu nie mogłam swobodnie o tym rozmawiać, ojciec nie pozwoliłby mi się z nim spotykać. Mamę kocham nad życie, ale jej też nie potrafiłam powiedzieć prawdy, że jestem zakochana na zabój i szczęśliwa. Wszystko miało się zmienić podczas świąt Wielkanocnych, chcieliśmy powiadomić moją rodzinę o naszych planach, że nasz związek jest poważny, że chcemy być razem. Wcześniej wiedzieli o tym moi przyjaciele, którzy go poznali i wspierali mnie w tej znajomości. Uważali, że będę najszczęśliwsza kobietą na świecie, jak już w końcu powiemy o nas otwarcie i przestaniemy się ukrywać.
Wszystko układało się idealnie, do świąt zostało kilka dni, kiedy jak grom z jasnego nieba spadła na mnie najgorsza wiadomość w moim życiu - Sebastian miał wypadek i nie żyje. Nie potrafię opisać myśli, emocji, uczuć. Nawet nie chce. To był najtrudniejszy czas jaki musiałam przeżyć. Byłam jak cień. W czasie złożyło to się z moją chorobą, przesiedziałam w ogromnej depresji w domu kilka tygodni. Nie chcialam nawet podchodzić do matury, ale zmusili mnie przyjaciele. Mówili "Sebastian chcial, żebyś studiowała, musisz spróbować, zrób to dla niego". Nie widziałam jednak sensu, przyszłości. Wraz z jego odejściem coś umarło we mnie.
Po mojej maturze okazało się, że jestem w ciąży, ale nie udało mi się jej donosić, porobiłam. Wtedy już byłam wrakiem. Nie pamiętam jak długo stawałam na nogi, jak długo wychodziłam z depresji, było to wszystko bardzo trudne i bardzo męczące...
Mija 10 lat od jego śmierci. Nie ułożyłam sobie życia, co krok popełniam błędy. Nie jestem stabilna emocjonalnie mimo wielu prób psychoterapii. Tesknie za nim. Brakuje mi go. Kilka razy spotykałam się z kimś, chyba pod wpływem chwili, że fajnie by bylo kogoś mieć. No ale po spotkaniu się kończyło, od razu zapał mijał, nic nie czułam, zero fajerwerków. W ciągu tych 10 lat raz poczułam coś głębszego, ale to nie miało prawa bytu, więc się nie rozwinęło.
Kilka lat temu, a pracy poznałam kogoś naprawdę cudownego. Na początku był moim przełożonym, później zostaliśmy przyjaciółmi, następnie on oświadczył, że mnie kocha. Facet jest naprawdę idealny. Spotykamy się, spędzamy razem czas, wiem, że byłoby nam razem dobrze. Ale ja go nie kocham... Ciągle myślę o Sebastianie, jak jestem z nim, to wyobrazam sobie jak on by zareagował w danej sytuacji, śnie o nim, po prostu tęsknię. Cały czas go kocham. Czy to możliwe? Że po tylu latach nie przestałam go kochać? Odpuścić próby ułożenia sobie życia, czy starać się wejść w jakąś relacje? Nawet z tym przeświadczeniem, że Sebastian jest jedyną prawdziwą miłością w moim życiu? Jak zacząć żyć...?