Temat: Start w dorosłe życie

Wilena napisał(a):

Ptaky napisał(a):

Wilena napisał(a):

Ptaky napisał(a):

A w jaki sposób doceniacie i jesteście wdzięczne za swój lepszy start podany na tacy? 

A w jaki sposób docenia się i jest się wdzięcznym za wsparcie emocjonalne? Przecież w naszych czasach raczej nikt pani matce do nóg nie pada, ani ojca dobrodzieja w dłoń nie całuje. 

A o konkrety mogę prosić?

Nie możesz, to powinno być oczywiste, jeszcze zanim zadałaś pytanie (to byś sobie oszczędziła tych prześmiewczych komentarzy). Nie bez przyczyny zadałam to retoryczne pytanie o emocjonalne wsparcie. Bo wdzięczność, niezależnie za co się jest wdzięcznym, nie jest jakimś odizolowanym od reszty odczuciem, tak żeby można było napisać "robię to z miłości, tamto z przywiązania, siamto z wdzięczności". 

Despacitoo napisał(a):

sacria napisał(a):

LinuxS napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Ja dostałam od rodziców wszystko. Mieszkanie, kasę na życie, samochód. Ba, kupili nawet po mieszkaniu dla każdego z moich dzieci, za które to mieszkania płacą. Ustawili mnie w życiu zupełnie. I nawet sobie nie wyobrażacie, jak jestem im za to cholernie wdzięczna, jak bardzo to doceniam i nigdy nie uważałam, że tak jest normalnie i że mi się należy. Może dlatego, że tego nigdy nie oczekiwałam, mam takie mega wielkie poczucie wdzięczności i sama nie wyobrażam sobie, żeby moje dzieci wywalić z gniazda i oczekiwać od nich jeszcze, że będą się dokładać do czynszu, czy coś w tym stylu. Dostałam ogromnie wiele i chcę to dalej przekazać. Z drugiej strony, czuję się winna wydając kasę na pierdoły, bo to, że tak dużo od rodziców dostałam, to wynik ich ciężkiej pracy i oszczędzania przez całe życie. Odmawiania sobie przyjemności. Mam nawet opory w wyrzucaniu zepsutego jedzenia. No, ale to nie temat tego wątku. EDIT. Jeszcze tak mi się nasunęło. Bo przez to, jak wiele otrzymałam spotykam się z ludzką zazdrością i zawiścią. Straciłam jakiś czas temu koleżankę, może nawet przyjaciółkę, bo ona nie dostała nic i strasznie mi wymawiała to, że ja mam wszystko za free. Nie jest to fajne, bo dlaczego mam czuć się winna za to, że moi rodzice mają takie a nie inne podejście do życia i dzieci? I czy moją winą jest, że jej rodzice traktowali swoje dzieci jak piąte koła u wozu? Zawsze starałam się ją wspierać i doceniać to, że doszła do tego co ma ciężką własną pracą. Ale nie podoba mi się, jak ktoś kto nie dostał prezentu od losu traktuje tych, którzy dostali z lekceważeniem i wyższością. No, chyba, że ten, który dostał chodzi nadęty jak paw i szczyci się tym, na co nie zapracował. To można chcieć dać mu prztyczka w nos.

Az tyle nie dostalam, ale na start mieszkanie i utrzymanie na studiach (przy czym od 16 r.z. dorabialam w wakacje). Jestem im za to niesamowicie wdzieczna i doceniam, ze mialam w tym sensie latwiej. Pomoc rodzicow w zaden sposob nie uposledzila mojej zdolnosci radzenia sobie w zyciu, pracuje, mam szacunek do pieniadza i jestem w stanie poradzic sobie w kazdej sytuacji. Nie mam zamiaru przepraszac, ze nie wyszlam z patologii i nie zostalam pozostawiona sama sobie w wieku 16 lat. Nie rozumiem pogardy i negatywnegej wymowy niektorych postow w tym temacie. Jasne, mozna i trzeba byc z siebie dumnym, ze wyszlo sie na ludzi i poradzilo w zyciu, majac ciezki start. Ale juz ?nie musze nikomu niczego zawdzieczac? itd. Powaznie? Ja sie ciesze, ze moi rodzice mogli i chcieli mi pomoc. Teraz ja staram sie, zeby im niczego nie brakowalo, mimo ze dobrze sobie radza finansowo. Kazda ze stron zadowolona w tym ukladzie i kazdy sie cieszy, ze moze czy mogl pomoc czy otrzymac pomoc. Wspolczuje tym, ktorzy tego nie maja i nie znaja, ale wypowiadanie sie z taka dumo-pogarda jest smieszne. 

podobnie jak Wy- dużo dostałam, ale nie wpłynęło to na brak zaradności, wręcz przeciwnie. Jak ktoś jest zazdrosny to jego problem, nie rozumiem tej zawisci- nigdy nikomu niczego nie zazdrosciłam. I też nie zamierzam przepraszać za to że miałam zaradnych rodzicow, z głową na karku, opiekuńczych, dla których bardzo  wazna była moja edukacja (dla taty nie było chyba nic ważniejszego)  - sama będę chciała jak najwięcej zapewnić swoim przyszłym dzieciom. Kredyt na mieszkanie to nie powód do dumy (jak i wstydu)-  to nabijanie bankom olbrzymich pieniędzy kosztem obciazania siebie średnio na 30 lat.  Przymus wielu ludzi w dzisiejszych czasach.

też tego nie rozumiem. przecież to, że ktoś dostał mieszkanie na start nie oznacza, że niczego w życiu sam nie osiągnie, bo mu się więcej "dostało". sama mieszkania nie dostałam, muszę liczyć głównie na siebie, ale na pewno mega bym się cieszyła jakby moi rodzice mieli na tyle dużo by starczyło im by na spokojnie kupić jeszcze i mi mieszkanie. jak sama będę miała więcej niż potrzebuję kiedyś (a na to liczę:D) to nie będę kisiła tego pod poduszką patrząc jak moje dzieci naginają w jakimś auchan po nocach (ja musiałam) tylko oczywiste jest, że swoim dzieciom też pomogę na tyle na ile będę w stanie. nie wiem co w tym jest złego. według mnie jak ktoś nie ma zaradności i ambicji to z mieszkaniem od rodziców czy bez nie będzie tego miał, bo jest takim człowiekiem i tyle.

.Puckolinka. napisał(a):

A ja nie zazdroszczę nikomu ze coś dostali i mieli lepsze życie.Ja zazdroszczę ludziom normalnych rodzin, miłości od rodziców i poczucia bezpieczeństwa. Jeśli stawiasz 1 kroki w dorosłości  ze świadomością ze jest ktoś kto cię kocha, wierzy w Ciebie a jak przyjdzie co do czego pomoże jest po prostu łatwiej. Omijasz to poczucie strachu, bezradności, obmyslania planu b,c i d kiedy nie powiedzie się a.

kkasikk napisał(a):

.Puckolinka. napisał(a):

A ja nie zazdroszczę nikomu ze coś dostali i mieli lepsze życie.Ja zazdroszczę ludziom normalnych rodzin, miłości od rodziców i poczucia bezpieczeństwa. Jeśli stawiasz 1 kroki w dorosłości  ze świadomością ze jest ktoś kto cię kocha, wierzy w Ciebie a jak przyjdzie co do czego pomoże jest po prostu łatwiej. Omijasz to poczucie strachu, bezradności, obmyslania planu b,c i d kiedy nie powiedzie się a.

Niestety u nas to idzie w parze. Nie dostaliśmy tego ani tego.

kkasikk napisał(a):

Tata mi załatwił kolegę który mi przewiózł rzeczy jak się przeprowadzałam. Cała ich pomoc. Nie dostałam nic. Na szczęście ówczesny chłopak (teraz mąż) dał mi na kaucje na wynajęcie pokoju i pierwszy czynsz. Pomagał mi także wcześniej kiedy rodzice się  nie interesowali czy mam się w co ubrać i co zjeść. Przy kupnie mieszkania natomiast obecny teść też nam przewiózł rzeczy. Pomaga nam np naprawić kran, odmalować pokój czy zrobić elektrykę. To duża pomoc, jednak finansowo nikt nam nie pomagał/nie pomaga. Kredyt na mieszkanie sami braliśmy (mieliśmy na wkład własny, agencję i notariusze odłożone) Radzę sobie sama odkąd skończyłam szkołę. Niestety zmusiła mnie sytuacja.Zazdroszczę tym którym rodzice pomagają, albo mają po nich mieszkanie. Ja na wszystko musiałam sama zapracować.. na prawo jazdy, edukację, auto , kredytu też nikt za nas nie spłaci, nie dołoży...Z drugiej strony się ciesze bo widzę, że w kręgu znajomych którzy dostali dużo, nie wszyscy potrafią ogarnąć życiowo. Nie jest to oczywiście reguła, mówię z czym ja się spotkałam.