Temat: Czy to juz czas na rozwód?

Wydzieranie sie, wyzywanie, upokarzanie, chamskie odzywki to przemoc, a nie kryzys. Nie wyobrazam sobie zeby rzucic w strone mojego partnera wulgaryzmem. Co to za milosc jak leca bluzgi? W imie czego niby trzeba znosic upokorzenia? Dziewczyny, ja was prosze, przestancie brac sluby z byle kim z byle powodu.

Na vitalii zawsze wyjściem z każdej trudnej małżeńskiej sytuacji jest rozwód. Ehh.. Serio po takim kawałku opowieści z ich życia od razu rozejście się jest jedyną opcją? 

Ludzie są różni. Twój mąż jest taki a nie inny, takiego go pokochałaś. Nie jest tyranem, tylko ewidentnie nie radzi sobie z czymś. Jest tylko człowiekiem. Należy dać mu szansę, bo po coś ten ślub wzieliscie..

Dla mnie taka osoba jest możliwa w związku z drugą równie charakterną, która na głowę sobie wejść nie da. Po prostu. 
Po kilku miesiącach walki kiedy zobaczy, że nie może wejść na głowę a jego wybuchy mu też szkodzą mógłby się ogarnąć. 

Mnie byłoby szkoda życia na taki związek ale też mój charakter jest taki, że jasno stawiam swoje granice. Że nie dam na sobie wyładowywać frustracji z pracy czy z czegokolwiek. Mogę wysłuchać, pogłaskać albo wysłać na siłownię żeby się wyżył - nie jestem jednak workiem treningowym. 
Że nie będę czekała z obiadkiem jak ktoś jest dla mnie podły i próbowała być jak najlepsza bo może nie będzie powodu do kłótni - jak tak żyć? 

Jeśli chcesz zawalczyć o swoje małżeństwo (jeśli czujesz, że warto jeszcze spróbować) postaw jasne granice i sama ich pilnuj. Jeśli przekracza - powiedz o tym stanowczo, jeśli nie pomaga wyjdź. Na pewno nie czekaj z obiadkiem na pana i władcę bo może dziś będzie w lepszym humorze. O związek muszą dbać dwie strony i muszą się wzajemnie szanować. Czasem o ten szacunek trzeba zawalczyć i zmienić schemat. 
Pytanie czy warto? Gwarancji na to, że on się dostosuje do nowych warunków nie ma żadnych. A w sumie o miłości między Wami jakoś nie piszesz. 

Niekoniecznie to musi być dla niego łatwe, może być taką drama queen co to podrze zdjęcie, odda obrączkę żebyś znów to Ty błagała, żeby to Tobie zależało bardziej, żeby jego duma była niezraniona a ego jeszcze urosło, że on sobie poradzi a Ty będziesz rozbita bez niego. 

FabriFibra może doprecyzuje... Byliśmy długo przyjaciółmi, świetnie się nam spędzało razem czas, rozmawiało godzinami jednak nigdy nie myślałam o nim jako o moim potencjalnym partnerze. Kiedy oboje byliśmy wolni coś się zmieniło i pojawiła się chemia. Jesteśmy dorosłymi ludźmi, dobrze po trzydziestce i po roku postanowiliśmy się pobrać - wtedy wydawało mi się, że to dobra i przemyślana decyzja...

Czytam Wasze odpowiedzi i każda ma trochę racji. Ja chyba sama zrobiłam z siebie ofiarę pod ciężarem jego charakteru, choć do tej pory sama uchodziłam za "ciężki i konkretny" ;) egzemplarz. Gdzieś się zatraciłam i dałam zdominować w imię spokoju i poukładanego życia, przy okazji dałam się zgnębić oczekując jak dziecko nagłej poprawy. Ktoś napisał, że nie piszę o miłości między nami... Jest mnóstwo fajnych chwil, romantycznych momentów, kolacji, którą przygotował, wyjazdu na weekend ale to wszystko jak przerywnik w naszej własnej wojnie domowej. Nie boję się co pomyślą ludzie o tak szybkim rozwodzie, wszyscy nas znają i wiedzą, że nasz związek to istna karuzela, z której chyba własnie wysiadam...

a jak było przed ślubem?

Pozwól, że spojrzę na to od drugiej strony :)

Wybuchy złości nie biorą się znikąd, albo raczej złość nie bierze się znikąd. Jedni będą ją dusić w sobie aż zaczną od tego chorować min. na depresję, inni wybuchają. Twoje opanowanie nie tłumaczy wszystkiego. Często ludzie ugrzecznieni czy uśmiechnięci potrafią zniszczyć człowieka pretensjami, złośliwościami, jadowitymi docinkami czy wyśmiewaniem podszytym pozorna troską. W dodatku prezentują swoją grzeczność jako cnotę najwyższą wpędzając nerwusa w wieczne poczucie winy, kompleksy, zabierają mu poczucie wartości. Taka ugrzeczniona manipulacja jest gorsza od wybuchów złości bo niszczy podstępnie partnera, który z czasem ma wszystkiego dość. Zrób rachunek sumienia. Jeśli manipulujesz by drobnymi kłamstewkami czy grą pozorów zrobić na nim doskonałe wrażenie albo coś ugrać to wiedz, że daleko w ten sposób nie zajedziesz. Przyjrzyj się jego wybuchom, co je powoduje, kiedy i w jaki sposób budzi się jego złość. Jeśli Ci zależy na partnerze, który potrafi być cudownym człowiekiem, jak anioł, to postaraj się go zrozumieć. Jeśli Ty jesteś powodem wybuchu to rozmawiaj z nim wprost bez uciekania się do sztuczek grzeczności, jeśli coś innego spowoduje jego wybuch nie bierz tego do siebie, nie reaguj, nie pouczaj, tylko daj mu kilka chwil na uspokojenie.

Kurde.. Każde małżeństwo jakie znam przechodzi kryzysy - szczególnie czesto na początku. Rozpiętość atrakcji dźwiękowych i wyprowadzkowych jest ogromna. 

Niestety ale większość ludzi stwarza pozory, że ich życie jest idealne i wszyscy myślą, że tak powinno być a następnie rzeczywistość ich pokonuje przy pierwszej lepszej przeszkodzie.

   tak samo... od kiedy "zostaliśmy oficjalnie parą" mam wrażenie, że jak juz mnie zdobył to przestał walczyć o nas a chyba najbardziej ze swoimi emocjami.  Nie wiem czy myślę "trzeźwo" tak swieżo po tej sytuacji ale myślę, że on jest cudownym facetem który ma problem sam ze swoim charakterem, że czasem go przerasta i nie potrafi nad sobą panowac, a ja już nie mam pomysłu jak to ratować. Chyba obie strony powinny chcieć ratować związek?

Wydaje mi się, że taką analizę złości powinien zrobić partner, a nie autorka postu. Stąd już krok do brania odpowiedzialności za cudze czyny. Postawiłabym sprawę jasno, że takie zachowanie Cię rani i nie będziesz tego tolerować. Takie analizowanie cudzego zachowania, czekanie z obiadami i chodzenie na paluszkach pachnie mi współuzależnieniem. Nawet jeśli autorka jest powodem wybuchu złości, to jednak wybucha druga strona i to druga strona ma problem z emocjami.