Temat: Mój chłopak i problem...

Mam chłopaka, świetnie się dogadujemy i jest nam ze sobą dobrze, ale mamy jeden problem...

Jakiś czas temu pojawił się temat zaręczyn, ślubu i małżeństwa. Przy tym oczywiście zamieszkania razem. Ja jestem studentką- mieszkam już 4 rok w wynajmowanym mieszkaniu ze współlokatorką, w mieście (przeprowadziłam się z małej wioski) i czuję się w mieście jak ryba w wodzie... nie lubię wsi i mieszkania na wsi. Tu mam pod nosem sklepy, siłownię na którą uwielbiam chodzić i dużo innych miejsc. 

Uprzednio mieszkałam na wsi- z mamą i babcią. Mama wychowywała mnie sama, z pomocą babci. Ojciec nas zostawił, gdy miałam jakiś roczek. Kiedy przeprowadziłam się na okres studiów do miasta zostawiłam mamę i babcię z gospodarstwem - mamy sady. W wakacje większość została "obrobiona" i tak jest co roku- pomagam w wakacje a później się wyprowadzam na okres studiów. Wiem, że dom na wsi w przyszłości będzie mój- jestem tego pewna na 100% bo nie ma komu go zostawić (siostra wyprowadziła się już kilka lat temu do męża, ma dwójkę dzieci i kompletnie się na mamę i babcię "wypięła", nie pomaga w niczym). Z resztą mama nie raz już mówiła, że będzie mój. Zawsze myślałam że będę mieszkała właśnie tam. Poza tym- nie chcę zostawiać mamy bo ona mnie nie zostawiła, kiedy ojciec się na nią wypiął. I tymbardziej nie rozumiem zachowania mojej siostry ;/ rozumiem- nowa rodzina, ale mama jej nigdy nie opusciła.

On mieszka na wsi- z rodzicami. Jego rodzice są mniej więcej w wieku 50-60 lat. Podobno mama  ma problem ze zdrowiem- ma cukrzycę. Ma dwójkę rodzeństwa, z czego jedno mieszka 2 domy dalej,a drugie jakieś 10 km dalej. Dom jest jego- rodzice mu go zapisali. I tu pojawia się właśnie mój problem... on nie widzi dla siebie innego miejsca zamieszkania niż ten dom. Ciągle mnie tam ciągnie, namawia do przebywania z jego rodziną, bez uprzedzenia zrobił nawet ostatnio jakieś rodzinne ognisko i wymagał żebym została choć nie znałam tej rodziny która miała przyjechać. Dodatkowo zostałam uprzedzona o tym, że będą się czepiać i krytycznie podchodzic do tego, co jem. Ja się tam czuję źle- jego rodzice są "nie w moim stylu", po prostu jak z innego świata. Ja staram się jeść zdrowo, ruszać się, a oni na obiady jedzą tonę mięcha, wszystko smażą na margarynie, po prostu dla mnie jest to nie do zjedzenia. Po ostatniej wizycie dotąd pamiętam ból żołądka po warzywach smażonych "w głębokiej delmie"- ot takiej margarynie do smarowania. Chcielii mi widocznie dogodzić, ale nie wyszło ;/ zjadłam, bo nie chcialam robić problemów albo przykrości, ale swoje później odcierpiałam. 

Ja jestem w stanie pójść na kompromis i zamieszkać przynajmniej na początku w wynajmowanym mieszkaniu/ kawalerce/ gdziekolwiek byle z nim, ponieważ bardzo go kocham. Chciałabym budzić się koło niego co rano, gotować mu, robić kanapeczki do pracy, po prostu z nim żyć... a on ciągle zasłania się tym, że jego rodzice są już starsi (a co przepraszam, moja mama jest młoda? do tego zostanie kiedyś sama, bo babcia jest już w bardzo podeszlym wieku), że musi im pomagać (nie mają żadnego pola, tyle co zrobić coś koło domu, nie wiem ogródek np skopać). Tłumaczę mu, że zawsze można pomagać odwiedzając. Nie będziemy mieszkali na końcu świata tylko jakieś kilka km od nich. Nie będę mu broniła tam jeździć i pomagać. Sama nawet mogę to robić. Czy ja naprawdę chcę zbyt wiele? Czy to zbyt wiele, że chcę zamieszkać z moim mężczyzną, stworzyć z nim rodzinę bez nikogo? bez teściów, mojej mamy, bez niezbędnych rad, uwag, zycia pod czyjeś dyktando... umiem zrobić wszystko, ugtować, uprać, posprzątać, nie mam z tym zadnego problemu a nawet to lubię. Zamieszkać choć na początku, na jakiś czas, a później ewentualnie przeprowadzić się na wieś. Dlaczego ja się potrafię ugiąć a on nie? Niby mówi, że może i by mógł się przeprowadzić na jakis czas, ale ja czarno to widzę. Wczoraj tak się pokłóciliśmy, że kazałam mu wybrać- albo mieszkanie w swojej wiosce, albo ze mną i jedyne co słyszę to to, że mnie kocha, ale nie wie co zrobić. Stwierdziłam więc, że to nie jest miłość a chęć usidlenia mnie w swojej wiosce i życia wg jego wyimaginowanego planu i zerwałam. I wszystko przez telefon. Myślałam że przyjedzie, mieszka niecałe 10 minut drogi ode mnie, ale nie zrobił tego. Mam się prosić, żeby tu przyjechał pogadać? I co ja mam mu powiedzieć? Jadę dziś do domu- miał mnie zawieść, bo mam sporo rzeczy do zabrania, ale w takiej sytuacji stwierdziłam, że nie chcę jego pomocy i poradzę sobie sama. 

Co powinnam zrobić ja? Ja nie zamieszkam tam, nie ma nawet mowy żebym mieszkała z jego rodzicami bo są zupełnie z innego świata. Skończyć ten związek? jak myślicie czy on w ogóle mnie kocha, czy po prostu szuka sobie kogoś kogo będzie mógł usidlić w tej swojej wiosce? Ja już naprawdę nie wiem co o tym myśleć...