Temat: A to ironia losu...

...że, z racji mojego zawodu, spędzam weekendy na weselach (przy organizacji), oglądam wciąż te zakochane, nowo poślubione pary...a sama nie mam nikogo.

Wiele razy zastanawiałam się nad tym. Prawie codziennie jestem zaczepiana na ulicy, ale są to specyficzni mezczyźni. Podrywacze lub wątpliwej reputacji persony. Słyszę komplementy, bardzo często od zajętych facetów. To też moja bolączka, że przyciągam właśnie takich. Mój bilans na te 20 kilka lat życia: 50% świrów i napaleńców, 35 % zajętych (swoimi dziewczynami), 10 % nieśmiałych i niezdecydowanych, 5 % fajnych, ale...mieszkają za daleko.

I nie wiem już w czym tkwi mój problem. Nie szukam na siłę, nie jestem desperatką, wręcz zazwyczaj odtrącam większość (jak wyczuwam podrywacza lub nieczyste zamiary). Wszyscy wokół się pobierają, łączą w pary. Czasem bardziej udane, czasem nie. A ja sama lub z tymi świrami. Na 20 poznanych, 19 chce mnie, mówiąc kolokwialnie, przelecieć. Często mówią to wprost, czasem w bardziej wysublimowany sposób. 

Z charakteru jestem miła, uśmiechnięta, choć czasem kapryśna, wrazliwa na sztukę, mam wiele pasji, pracę, która jest moją pasją, lubię czytać książki, poznawać nowych ludzi. Ale mam też trochę cech introwertycznych.

Zastanawiam się czy jestem skazana na samotność...wiem, ze jeszcze mam trochę czasu na znalezienie faceta. Boję się, że zostanę jedynym "singlem" i będę odstawać od "sparowanych" przyjaciół, których tematem rozmów będą nieznane mi sprawy-dzieci, rodzina itd.