Temat: Samotność- inaczej...

Witam. Nie bardzo wiedziałam gdzie mam napisać swój temat - zasadniczo nie chodzi mi o związki z facetami ...Moim problemem jest inna samotność... Brakuje mi znajomych, ale może od początku. Chyba jestem sama spobie winna...
 Od dziecka , od kąd poszłam do szkoły podstawowej , byłam pulchnym , wręcz tłustym dzieciakiem - nie wnikając w szczegóły pewnie wiele z was ma podobne doświadczenia. Oczywiście dzieciaki mnie odrzuciły , niektóre ignorowały , inne dokuczały. Byłam nieśmiałym z natury i nerwowym dzieckiem - więc można sobie wyobrazić że zamknęłam się jeszcz ebardziej w sobie i bałam się szukać kontaktu z rówieśnikami, moje poczucie własnej wartości równe było zera i oczywiście byłam sama... siedziałam sama, nie wychodziłam na podwórko po szkole etc. Dziewczynki z  klasy mnie wykorzystywały , ja zrobiłabym wszystko żeby mnie lubiły więc robiłam co chciały. Kupowałam im słodycze w sklepiku jak chcia.ły, pozwalałm się z siebie śmiać i rzuczać swoim piórnikiem. W gimnazjum było tak samo, o ile nie gorzej. Zwłaszcza chłopcy znęcali się na demną słownie, niszcząc totalnie poczucie wartości rodzącej się we mnie kobiety. Na domiar złego zaczeły sie problemy ze szkołą. nie możność odpowiadania na lekcji, wagary , zmyślałam też przed koleezankiami niestworzone histroie - żeby zaistnieć. Kłamałm . to było żałosne ,Wiem.Zawodziłam koleżanki podczas zajęc grupowych i zadań w grupach. Były coraz bardziej niechętne w stosunku do mnie . nie dziwie im się. Potem szkoła średnia. Liceum > cieszyłam się. Miałam nadzieję ze ja się zmienię. że ludzie mnie zaakceptują. a ja się otworzę. Nic z tego Blokada i strach były te same. Ludzie mnie ignorowali- pewnie wysyłałam niezachęcające sygnały. bałam się nawet mowić bo zdarzało mi się jąkać etc i dawać nieodpowiednie słowa do sytuacji z nerwów. Klasa traktowała mnie jak powietrze. Tak do zakończenia szkoły i zdania matury. Od kad poszłam na studia., moja nerwica przybrała na sile. ciaglę leczę się z natręctw , jestem na lekach. Niestety nasiliły się moje motania i kłamstwa w stosunku do ludzi. Już na studiach chciałam zeby sie ktoś mną zainteresował- wiec znowu zmyslałam - to było silniejsze, jak cos nie wyszło wykręcałam sie, zapomniałam czegos etc - wymyslałam kłamstwo i motałam się. Na drugim roku poznałam jedną dziewczyną, znalazłysmy wspolny język , ona była tancerką. pewna siebie , wesoła , atrakcyjna, miała super powodzenie u płci przeciwnej- oczywiście zawiść i zazdrrośc z mojej strony zepsuły te relacjie. Ona to odkryła i sie przestała odzywac. nie robiłam nic wbre niej - tylko po prostu byłam smutna i gasłam. czułam sie nikim. Na kolejnym roku miałam dwie kolezanki, jednak mieszkały daleko ode mnie i widywałysmy sie tylko na zajęciach.jakoś nie umiałam na tyle przykuc ich uwagi i zbobyc zaufania zeby chciały sie zaprzyjaznic>Jestem po prostu nudna i ponura, nieżyciowa. to chyba to . Nie okłamywałam ich.Teraz skonczyłam studia i nie mam z nikim z roku kontaktu. zreszta sama nie mam ochoty do nich pisac. ciale czuje ze sie tylko wszystkim narzuca., ze gadają ze mna z litości> Z facetami było to samo. Mój pierwszy związek rozpadł się przez moje klamstwa. Drugi bo zdradzałam i kreciłam. Jestem okropna wiem, proboje z tym walczyc. ale mnie to przerasta ... wiem że jestem samotna z własnej winy. Dlaczego jestem taka beznadziejna? taki śmieć ze mnie:(  Co ja mam robic? jak zmienic podejscie do siebie i uznac się za wartosciowa skoro tyle głupot i złego narobiłam?nie da sie>  z mamą też się ciagle kłoce , ona uwaza mnie za debilke i smiecia i ma racje. Mam 25 lat i jestem nikim. ...