Temat: Milosci z mlodosci i zlamane serca.

ja nie miałam takich historii choć jak się zakochuje, to całkiem poważnie. Najdłużej przeżywałam coś około 2 tygodni. W sensie problemy ze snem i brak apetytu. Nigdy też w sumie nikt mnie tak stricte nie rzucił. Raz facet mnie zdradził po alko, wywaliłam go tego samego dnia kiedy się dowiedziałam i powiedzmy tydzień przeżywałam "jak on mógł". Te wszystkie żale i wylane łzy nic nie zmienią oprócz twarzy w czerwoną miazgę więc nie maja najmniejszego sensu.

Ja to jakaś twarda byłam, mam wrażenie, ze mialam fajny azyl w domu, mama mnie zawsze wspierała..i nawet jak miałam zawód to z tydzien powspominałam, nawet niewiele płakałam, moze to była reakcja obronna nie wiem, ale szybko z tego wychodzilam i patrzylam do przodu.Raz mi żal kolesia było bo sie mocno zaangazował a mi zauroczenie przeszło.Miałam 19 lat więc wiecie i potem tak sie miotał, coś kłamał, grozil.Wtedy było nieciekawie,miałam lekkie wyrzuty ale też szybko wyrzucilam go z glowy.Na dzien dzisiejszy do wszystkich mam neutralny stosunek.

Pierwsza moja miłość była nieszczęśliwa. Chorowałam na "niego" dwa lata, a on zawsze miał kogoś innego, nigdy nie zwracał na mnie uwagi. No i tak tkwiłam w dramacie (wtedy dla mnie ) aż pewnego dnia obudziłam się z myślą, że ... mi po prostu przeszło :P  później miałam mnóstwo adoratorów, aż trafiłam na wspaniałego faceta. Niestety poróżniły nas priorytety i nie dało się pewnych rzeczy uratować. W sumie można to podciągnąć pod kolejną nieszczęśliwą miłość, bo byłam w dołku kilka dobrych miesięcy - decyzja o zerwaniu była obustronna ;) 

ja przez długie miesiące cierpiałam przez moją pierwszą miłość, schodziliśmy się, po latach wracaliśmy do siebie, potem znowu coś nie wychodziło (nie będę się wdawać w szczegóły): nie spałam, nie jadłam, brałam coś na uspokojenie, wydawało mi się, że życie bez niego nie ma sensu, że nigdy się nie zakocham, na myśl, że może spotykać się z kimś innym robiło mi się słabo itd. na szczęście uwolniłam się całkowicie, przejrzałam na oczy... a najlepsze jest to, że po 5 latach braku kontaktu on wypalił, że dalej mnie kocha...Dziś chce mi się z tego śmiać ale wtedy to była katorga :) Na szczęście mam teraz super faceta, z którym mam święty spokój i przy którym czuję się bezpiecznie :)

Mnie sie jeszcze przypomnialo, ze ten moj 1. facet, rzucajac mnie drugi raz stwierdzil, ze on mnie zdradzil, bo... chyba nie jest w stanie zaspokoic mnie seksualnie i ma nadzieje, ze znajde kogos bardziej dopasowanego do mnie :D

Powiem tylko, ze bylismy nie tak dlugo po 1. razie (dla obu z nas) i nasza lozkowa historia ograniczyla sie jakichs 4 stosunkow :D

Zawsze to ja rzucałam. I jak dotąd bardziej cierpiałam z powodu miłości ''niedoszłych'' niż złamanych serc... Nie należę do osób które męczą się w milczeniu, jeśli coś mi nie pasuje staram się znaleźć rozwiązanie, wyjście - i tak samo mam z miłością. Nie potrafię być w związku w którym się męczę, więc ucinam relację. Trochę poprzeżywam, potem życie toczy się dalej, ale fakt faktem, że o moim eksie (pierwszej wielkiej miłości) potrafiłam mówić bez żadnych emocji dopiero po 3-4 latach od rozstania, już dawno będąc w innym związku. A dzisiaj już nawet nie bardzo pamiętam, dlaczego go rzuciłam, co konkretnie mi nie pasowało - cieszę się tylko, że już z nim nie jestem, bo to patologiczny kłamca i mitoman. I przez to bardzo doceniam szczerość (czasami przesadną) mojego obecnego faceta.

Ja prawdziwie zakochana jestem dopiero teraz (związek 1,5 roku) i myślę, że facet nigdy mi nic nie wywinie. Ale zawsze kochliwa byłam, aczkolwiek moje związki były krótkie, bardzo krótkie, więc moje przeżywanie trwało jeden dzień;) aczkolwiek myślę,że gdyby obecny związek się rozpadł to nie byłoby tak łatwo

Kiedyś w oko mi wpadały tylko najbardziej charakterystyczne dziwadła.. takie freaki i outsiderzy. Może dlatego, że nigdy nie celowałam w popularnych przystojniaczków, to zawsze zdobywałam to mięso, które chciałam... Ale najgorsza rzecz : szybko się nudziłam. Nie jestem z tego dumna, że nie potrafiłam honorowo zerwać, ale doprowadzałam celowo do sytuacji, by to ta osoba w końcu nie wyrobiła psychicznie i zerwała.

Ale to było...dobrych parę lat temu. Dość długo byłam mentalnie kompletnym bachorem, dopiero teraz w wieku 24 lat zaczęłam traktować poważnie swojego chłopaka.

zazwyczaj ja ucinałam relacje, bo szybko się nudzę -.- ale zakochana byłam raz, zaczęło się rok temu, skończyło w sierpniu, przezywam do teraz-mi strasznie zależało, świata poza nim nie widziałam, a ja dla niego byłam po prostu kolejną laską, nikim wyjątkowym-na fb napisał mi, że to nie ma sensu, bo, UWAGA, za daleko od siebie mieszkamy (35 km :DD), a po 2 tyg miał już nową dziewczynę, z którą jest do teraz. Mimo wszystko życzę mu szczęścia ;) ale łza w oku się kręci