Temat: jak sie poznaliscie?

Zawsze się z tego śmiałam, ale ja swojego faceta poznałam na imprezie studenckiej - drugiej imprezie na której w ogóle byłam w życiu i jak na razie ostatniej O.o

sympatia

przez anonse sieciowe od ery w telefonie:) dał ogłoszenie na które odpowiedziałam:)

Mamy wspólnego przyjaciela. Przyjaciel stwierdził, że zorganizuje ekipę z kilku swoich znajomych na koncert. Dzień przed koncertem wysłał mi profil swojego przyjaciela (mojego obecnego faceta) na FB i zaczął jakieś głupie żarty, że mam go "rwać", byłam po kolejnym rozstaniu i nie chciałam wcale się z nikim wiązać, postanowiłam sobie, że przez najbliższe parę lat będę sama - bo tak. Zobaczyłam ten profil i wyśmiałam przyjaciela, że chyba sobie ze mnie kpi, nie mój typ i w ogóle "hahahaha, NIE". Spotkaliśmy się na koncercie, ewidentnie mu się spodobałam, chociaż nieźle go onieśmielałam, bo bał się zagadać, ale cały czas się na mnie patrzył i się "wtrącał" jak rozmawiałam z innym kolegą. On na mnie jakiegoś mega wielkiego wrażenia wtedy nie zrobił, uznałam, że jest "uroczy", ale nic poza tym - przecież nikogo nie chciałam. Przywalił mi świetnym komplementem - uznał, że mam dołeczki w policzkach (moim zdaniem nie mam, ale co ja tam wiem) i powiedział "gdyby nie te dołeczki, byłabyś okropna!". Dostałam ataku śmiechu. :D Cały koncert zamiast skakać z kolegami stał za mną murem. Pamiętam, że pomyślałam wtedy tylko "no nie, kolejny...". Jak się żegnaliśmy, przytuliłam przyjaciela, a on wypalił "a mnie nie przytulisz?" - cóż było robić... ;)

Następnego dnia o 6 rano poprosił przyjaciela o mój numer telefonu, o 8 rano już do mnie napisał. I tak już sobie od tego czasu piszemy i jesteśmy nierozłączni - niecałe dwa lata. Chociaż na początku musiał się nieźle postarać, żeby mnie do siebie przekonać i do tego, że jednak chcę być w związku, ale jak tylko odkryłam, że mimo usilnych prób nie mogę znaleźć żadnego powodu "przeciw", to zmiękłam. ;)