Temat: serce czy rozum?

nie kieruj się sercem, ale rozsądkiem...wiem łatwo mówić, ale z własnego doświadczenia wiem, że miłość jest ślepa.

hmm ja kierowałam się sercem nawet jak rozmum podpowiadał bym dała sobie spokój.

Teraz bardzo przez to cierpie.

Powinno być i serce i rozum

Kierowanie się sercem... Jak to pięknie brzmi! Jednak moim zdaniem to nie jest do końca tak... Ja cały czas kierowałam się sercem, może nadal to robię pomimo tylu porażek z tym związanych. Właśnie! Gdy kierujemy się sercem bardzo często jesteśmy zaślepione i potem niestety cierpimy. Mówimy sobie "a jednak mogłam pomyśleć, kierować się rozumem i inaczej to rozegrać, wtedy bym tak nie cierpiała". Trzeba kierować się sercem jak najbardziej, nie mówię, że nie. Jednak musi być w Nas troszkę więcej tego rozumu niż serca. Życie to niestety nie bajka.

"Ja przez kierowanie się rozumiem przy budowaniu relacji międzyludzkich nie rozumiem "bilansu zysków i strat" tylko uczucie pewnej koneksji na zasadzie: "dobrze nam się rozmawia, to dobry człowiek, jest inteligentny (jak napisała autorka) ma super charakter" itp. A przez serce to wszystko plus: "nie mogę przestać o nim myśleć, marzę o jego ramionach, chcę go pocałować"..."

G.R.u. tą wypowiedzią trafiłaś w sedno sprawy, dokładnie u mnie tak jest

Zdecydowanie rozum.
Sercem kierowałam sie kiedyś i nie były to najlepsze wybory.


Serce jest wazne, czasami podpowiada to co gdzieś w nas siedzi. Ale zaśpelie. Gdy ograną nas zbyt duze emocje, zpominamy o tym co jest naprawde ważne.
Rozum zaś pozwala spojrzec na pewne sprawy na tzreźwo. pozwala pzremyśleć "za" i "przeciw" .
Razem za to tworzą swietny duet: serce mówi mi to co czuje do kogoś, i to jest wazne, ale rozum pozwala mi dostzrec także pewne kwestie, choćby wady lub cechy charakteru które mogą kiedyś sprawić problem.
Osobiscie wole kierowac sie rozumem, a serce traktowac jako drogowskaz.

tez zastanawialam sie nad tym pol roku temu i wybralam serce, jestem bardzo szczesliwa i nie widze zadnych wad a wszystkie problemy sa dla mnie malo znaczace i szybko sie rozwiazuje, jestem taka zakochana i ciesze sie ze nie wybralam tego drugiego bo szybko by to sie napewno skonczylo.

Byłam niedawno w związku z tzw "rozsądku". Mój facet był daleko w moim mieście rodzinnym, a ja tutaj, gdzie studiuję. Mieliśmy do siebie pełne zaufanie. Pozwalał mi cieszyć się studiami, życiem akademickim, chodzić na imprezy itd...No więc wychodziłam ze znajomymi do klubów. I na jednej takiej imprezie pewien miły i przystojny chłopak poprosił mnie do tańca. Oczywiście pomyślałam "taniec to nic takiego" i zatańczyliśmy...jedną piosenkę, drugą, trzecią i w pewnym momencie pomyślałam "czy nie tańczę z nim już zbyt dlugo?". Poprosiłam o chwilę przerwy i wróciłam do koleżanek, ale on potem znowu mnie znalazł i tańczyliśmy aż do końca. Przez tych kilka piosenek byłam tak szczęśliwa, że trudno mi to opisać. Czułam się królową parkietu, wyróżnioną przez wspaniałego i nienachalnego mężczyznę kobietą na którą wszyscy patrzą...i wiecie czemu o tym piszę? Bo zaprosił mnie na kawę a ja odmówiłam, bo nie wiedziałam co powiedziałby na to mój chłopak, z którym chciałam być w 100% szczera, nie oszukiwać go. A to było zaproszenie na zwykłą kawę. Tyle że tydzień później mój związek się rozpadł, a ja o tym chłopaku z którym tańczyłam - myślę codziennie i wiem, że prawdopodobnie już go nigdy nie spotkam...
Jaki z tego morał? Tylko kierowanie się sercem może uczynić nasze życie sensownym, szczęśliwym i barwnym.

Najlepiej by było trafić tak, żeby rozum i serce mówiły jednym głosem. Jednak mi się to jeszcze nie zdarzyło. Obecnie mam wspaniałego chłopaka, który bardzo mnie kocha i traktuje, jak królową. Bardzo mi z tym dobrze i wygodnie. I myślę sobie, że byłby idealnym partnerem na życie. Nie wiem jednak, czy nim zostanie. Prawda jest taka, że któregoś dnia mogę się zwyczajnie, beznadziejnie i durnowato zakochać w kimś innym. Znając moje gusta będzie to prawdopodobnie drań. I wtedy, do diabła z rozumem- polecę za sercem na złamanie karku.
Miłość z każdego potrafi zrobić idiotę.

Ja własciwie po raz pierwszy doświadczyłem tego dylematu na woodstocku: pod namiotem harekryszny stała całkiem niezła cizia, naprawdę niezła (a w kieszeni miałem już gotowe darmowe gumki, które rozdawali) - myślę, hajdu na zaganiacza ją zapodam, ale nagle - ogar: koncert Behemotha, grube taplanie się w błocie, zabawa z kolegami w bajorku - i wiecie co? myślę se, a kij w oko policji i takie takie: poszedlem w koncu na tego Behemotha, a on wziela jakies ulotki od tych krysznów i poszła. Rozum zwyciężył.