Temat: Potrzebne wsparcie...

Dziewczyny wiem, że takich tematów wiele już było i dla Was mój nie będzie niczym wyjątkowym. Ale ja potrzebuję się wygadać. Weszłam dwa lata temu w związek. Raczej bardziej z samotności, z którą sobie nie radziłam. Jednak ten chłopak mnie w sobie rozkochał. Pokochałam pierwszy raz w życiu, mocno, naprawdę. Związek był trudny, bardzo się różniliśmy, on popełniał wiele błędów, krzywdził (nie chodzi o zdradę). Byłam szczęśliwa, a jednocześnie męczyłam się z nim. Próbowałam zmieniać na siłę. Rozstaliśmy się w sierpniu tamtego roku... i on dopiero wtedy zaczął walczyć, przez rok prawie się starał, obiecywał że się zmieni, że zrozumiał, czułam że kocha mnie całym sercem i naprawdę nie chce stracić, ale już nie potrafiłam zaufać, uwierzyć, wiele razy zawiódł i to we mnie siedziało. Ciągle myślałam przez pryzmat tych ran, że się nie uda, że będzie dobrze przez miesiąc a potem znów. Nie było mi dobrze bez niego. Ale bałam się. Kochałam, wiem to, ale nie potrafiłam do niego wrócić. Nie potrafiłam też być z nikim innym. Tak sobie trwaliśmy rok w zawieszeniu, aż w końcu w maju kogoś poznał, w czerwcu już związał się z tą osobą. I wtedy nie wiem co się stało, ale zaczęło mi zależeć. Nagle wszystkie wady znikły, zaczęłam myśleć tylko o tym jak mi było z nim dobrze, tylko o jego zaletach. Nie potrafię tego wyjaśnić. I tak jest do teraz. Jakby całe  skrywane uczucie teraz wyszło. Kocham, boli mnie to, zupełnie sobie nie radzę. Próbowałam zbliżyć się do innego mężczyzny - nie potrafiłam, czułam się jeszcze gorzej. Nie ma dnia żebym nie płakała. Tęsknię do bólu. A jego już nie ma. Chciałam żeby do mnie wrócił, spotkałam się z nim parę razy, ale w nim nie ma już uczucia do mnie. Jest szczęśliwy z tamtą kobietą, ma zamiar się oświadczyć... I jest taki, jaki ja chciałam, żeby był. Ale nie wierzyłam, że może się zmienić. Nie wiem czego oczekuję pisząc to. Jest mi strasznie źle....