Temat: "Jednoczesnie tyle nas laczy i dzieli"

Musicie się porozumieć w tej kwestii. Znam kilka związków gdzie partnerzy są innego wyznania, lub gdzie jedna ze stron to ateista, jest im razem dobrze ale od początku wyznaczyli reguły :)

Jakiś konsensus jest możliwy, jeśli to dobrze ze sobą obgadacie i ustalicie. A jak nie, to kto wie, czy zmiana wiary nie wchodzi w grę?

Moim zdaniem święta to nie są jakieś straszne przeszkody. On nie obchodzi, to nie idzie do kościoła, Ty idziesz w święta Bożego Narodzenia na pasterkę, w niedziele na msze, w Wielkanoc z koszyczkiem. On nie - bo nie musi. A kolację wigilijną możecie przecież razem zjeść; możecie potraktować ją jako zwykłą kolację, tyle, że bardziej sycącą. Nie powinnaś na pewno z niego rezygnować ze względu na religię.

A dzieci moim zdaniem powinny przyjąć chrześcijaństwo, bo to ono jest najpowrzechniejsze w naszym kraju, a z dziećmi często bywa tak, że śmieją się z innych, gdy te się choć trochę różnią.

Da się z tym żyć ;)
Tylko trzeba sporo rzeczy ustalić od początku. Nie masz prawa wymagać od niego tylko zmiany wiary (ani on od Ciebie). Ale małżeństwo (również ślub kościelny z kimś innej wiary) jest możliwe i zdarza się całkiem często (tzn. nie w stylu: nie powiemy księdzu, a Ty wytrzymasz ;PP tylko zgodnie z polityką kościoła w tej kwestii ;P). Skoro on nie obchodzi różnych Twoich świąt - trudno, niech tylko szanuje to, że Ty obchodzisz i może nawet włączy się w to, ale nie jako wierzący. I Ty tak samo, w stosunku do jego świąt.
A dzieci - kościół będzie wymagał, żebyście przysięgli, że wychowacie je w wierze katolickiej (tzn. założyłam, że jesteś katoliczką, ale jeśli nie, to sorki :p). Ja uważam, że to nie fair (zwłaszcza w stosunku do partnera). Myślę, że warto dać im wybór, gdy podrosną (nie zważając na to, że "a bo inne dzieci idą do komunii, a ja niieeee" - trudno, nie trzeba mieć wszystkiego, co mają inni).
Dzieci moich znajomych, którzy są różnych wiar (ona - katoliczka, on - muzułmanin) same podjęły decyzje, czy chcą być ochrzczone, czy nie.

Nie ma się co stresować - uda się porozumieć ;)
Powodzenia

 Święta możecie obchodzić razem, jako coś co jest ważne dla Ciebie (i on dlatego w tym uczestniczy) i dla niego (wtedy ty uczestinczysz w jego cermoni) Nie chodzi o zmianę wiery czy przekonań, jedynie o szacunek do siebie, dzieci to sprawa do obgadania, ale też opierająca się na podobnych zasadach zaufania i poszanowania. Mój chłopak jest ateistą, ale chodzi ze mną do kościoła ( o ile ma czas) i święta Bożego Narodzenia również obchodził ze względu na mnie i swoich rodziców. Ważne to nie być agresywnym w stosunku do obcej wiary.

ale przecież związek to ciagłe poswięcenia. Nie musi zmieniać wiary dla Ciebie, ani Ty nie musisz zmieniać. moze przecież przy stole siedzieć z Tobą, nie musi się modlić, nie musi tego przeżywać tak jak Ty, ale może po prostu byc obok. Przecież i Ty mogłabyś uczestniczyc w jego świętach. To przecież nie jest grzech!

jedyny problem jaki tu widzę to kwestia ustalenia, w jakiej wierze będą wychowywane dzieci. a święta? przecież co mu szkodzi zasiąść do kolacji wigilijnej, złożyć Ci życzenia przy opłatku, dać Ci prezent. nie będzie przeżywał tego duchowo, nie pójdzie do kościoła, ale nie musi siedzieć w innym pokoju, bo Ty masz wigilię.

jeśli nie jest z Twojej wiary ( zakładam że jesteś chrześcijanką, bo więszość osób tu jest xd) to przynajmniej będzie miał więcej prezentów i dobrego jedzenia :D:D ja bym się osobiście cieszyła z takiej możliwości :)

ja tak mam, ja ateistka on katolik, na dodatek ciagle mowi o slubie koscielnym.