Temat: Wiara a seks

paranormalsun napisał(a):

rozmawialam z dwoma księżmi na ten temat kiedys za młodu. Jeden powiedzial, ze przykazanie to jakby mianownik równania, a dany grzech to liczebnik. Tzn. Zarówno seks z ukochanym, jak i seks za pieniadze sa grzechami podlegajacymi pod 6 przykazanie, ale oczywiste jest, ze to pierwsze ma duzo mniejszą wagę. Z drugim księdzem rozmawialam na temat bycia w związku, w ktorym sie wspolzyje i chodzeniem do kościoła. On na to powiedzial, ze jak najbardziej ma to sens, ludzie nie są idealni i popełniają grzechy, ale nie znaczy to, ze Bóg ich przez tow wyklucza. Co więcej pwoiedzial nawet, ze można sie z tego spowiadać nawet jesli podejrzewa sie ze w przyszłości można grzech powtórzyć (bo przeciez równie spowiadamy sie z kłamstwa, a wiemy, ze prawdopodobnie kiedys sklamiemy). Nie wiem czy każdy zgodzi sie z tym drugim, ale tak mi powiedzial. Kiedys jeszcze na wykladze z teologiem uslyszalam, ze ludzie traktują grzechy seksualne jak najgorsze zlo. A przeciez Jezus takie grzechy stosunkowo łatwo wybaczal (np Marii Magdalenie) za to gorszym dla niego bylo krzywdzenie bliźnich w dowolnysposob lub obraza Boga.

deszczpada12 napisał(a):

smoothmoves napisał(a):

Chodzę do kościoła i spowiedzi. Religia jest dla mnie ważna, więc postępuję zgodnie z jej zasadami. Pytanie brzmi: czy jest ważna dla ciebie? Jeżeli wystarczy jedna rzecz, żebyś ją odrzuciła to zakładam, że nie jest ważna tak czy siak.

roogirl napisał(a):

Ale KK ma swoje zasady i jak ktoś chce do niego należeć to ma przestrzegać wszystkich zasad, a nie sobie wybierać co mu pasuje jak robi wielu ludzi. Nikt nie każe nikomu należeć do KK, więc jak coś nam nie odpowiada możemy sobie wierzyć albo nie ale bez chodzenia do kościoła przecież.

100% się zgadzam

Jest dla mnie ważna, nawet bardzo, i jak dotąd nie wyobrażałam sobie zaprzestania całkowitego chodzenia do spowiedzi i sakramentu, ale zakochałam się, chłopak nalega, sama też chciałabym być z nim bliżej, i stad moje wątpliwości, bo wiem że kogoś unieszczęśliwię albo Boga grzechem, albo chłopaka i po części siebie-ja ostatecznie mogłabym poczekać z seksem, ale ciężko mi by było, ale chłopak chyba zwariuje. P S Czekasz do ślubu z chłopakiem? 

Wilena napisał(a):

Jeżeli chodzi o podejście do religii to zależy do jakiej. Katolicka np. jest mi obojętna, byłam ochrzczona, zdecydowałam się na apostazję, ale nie należę do osób które by jakoś szczególnie/stereotypowo nienawidziły kler. Islam dla przeciwwagi odbieram skrajnie negatywnie, krew na rękach i pranie mózgu do kwadratu. Jeżeli chodzi o podejście do wiary to krążę gdzieś pomiędzy deizmem, a ateizmem - zakładam, że jakaś siła wyższa istnieje, ale nie ingeruje w losy ludzi i świata. Natomiast to moje założenie, z takim mi się łatwiej funkcjonuje, ale mam świadomość, że równie prawdopodobne jest to, że nie ma nic. A co do Twoich dylematów moralnych - moim zdaniem jeżeli w ogóle się zastanawiasz nad tym czy warto porzucić zasady wiary to je porzuć, bo widocznie tak naprawdę/do końca nie wierzysz. Jakby mi się ktoś kazał wyrzec moich moralnych/politycznych przekonań to bym tego nie zrobiła, a przecież przekonania religijne idą jeszcze krok dalej, bo w nich nie chodzi tylko o to czy się czujesz ok sama ze sobą tu i teraz, tylko o życie wieczne. Skoro na szali stawiasz zbawienie (osiągane w rozumieniu religii katolickiej) vs seks to widać, że to pierwsze nie jest istotne - inaczej byś nie miała dylematu. 

deszczpada12 napisał(a):

Chciałabym się odnieść do waszych wypowiedzi powyżej, czy nie można trochę tego połączyć? Nie rezygnować ze spowiedzi i sakramentu, a zrobić to z chłopakiem? Ok, załóżmy że pierwszy raz byłby planowany, potem spowiedź, ale następny raz/razy, starałabym być na nie, ale nie wykluczałabym że moze kiedyś coś spontanicznego... tak jak pisała o kłamstwie paranaormalsun, że spowiadamy się z kłamstwa nie zamierzamy kłamać, ale i tak wiemy, że istnieją spore szanse, że powtórzymy ten grzech,-ale go nie planujemy. Podobnie z chłopakiem, nie chcę-raczej, nie planuję, ale spontanicznie może do czegoś dojść-nie raz, przy spowiedzi żałuję (pokusa była silniejsza, albo bardzo kusząca) nie chcę więcej tego robić, ale nie wyklucza się że gdy jest się sam na sam z chłopakiem że zawsze będzie się grzecznym, Czy tak można funkcjonować-spowiadać się etc, korzystać z sakramentów, czy raczej odpada i jest to naciągane? 

smoothmoves napisał(a):

deszczpada12 napisał(a):

Chciałabym się odnieść do waszych wypowiedzi powyżej, czy nie można trochę tego połączyć? Nie rezygnować ze spowiedzi i sakramentu, a zrobić to z chłopakiem? Ok, załóżmy że pierwszy raz byłby planowany, potem spowiedź, ale następny raz/razy, starałabym być na nie, ale nie wykluczałabym że moze kiedyś coś spontanicznego... tak jak pisała o kłamstwie paranaormalsun, że spowiadamy się z kłamstwa nie zamierzamy kłamać, ale i tak wiemy, że istnieją spore szanse, że powtórzymy ten grzech,-ale go nie planujemy. Podobnie z chłopakiem, nie chcę-raczej, nie planuję, ale spontanicznie może do czegoś dojść-nie raz, przy spowiedzi żałuję (pokusa była silniejsza, albo bardzo kusząca) nie chcę więcej tego robić, ale nie wyklucza się że gdy jest się sam na sam z chłopakiem że zawsze będzie się grzecznym, Czy tak można funkcjonować-spowiadać się etc, korzystać z sakramentów, czy raczej odpada i jest to naciągane? 

Chcesz umówić się z chłopakiem na pierwszy raz, a potem świadomie zrezygnować z seksu tylko czasami dać się ponieść popędowi? To co piszesz jest dla mnie co najmniej absurdalne.

deszczpada12 napisał(a):

Wilena napisał(a):

Jeżeli chodzi o podejście do religii to zależy do jakiej. Katolicka np. jest mi obojętna, byłam ochrzczona, zdecydowałam się na apostazję, ale nie należę do osób które by jakoś szczególnie/stereotypowo nienawidziły kler. Islam dla przeciwwagi odbieram skrajnie negatywnie, krew na rękach i pranie mózgu do kwadratu. Jeżeli chodzi o podejście do wiary to krążę gdzieś pomiędzy deizmem, a ateizmem - zakładam, że jakaś siła wyższa istnieje, ale nie ingeruje w losy ludzi i świata. Natomiast to moje założenie, z takim mi się łatwiej funkcjonuje, ale mam świadomość, że równie prawdopodobne jest to, że nie ma nic. A co do Twoich dylematów moralnych - moim zdaniem jeżeli w ogóle się zastanawiasz nad tym czy warto porzucić zasady wiary to je porzuć, bo widocznie tak naprawdę/do końca nie wierzysz. Jakby mi się ktoś kazał wyrzec moich moralnych/politycznych przekonań to bym tego nie zrobiła, a przecież przekonania religijne idą jeszcze krok dalej, bo w nich nie chodzi tylko o to czy się czujesz ok sama ze sobą tu i teraz, tylko o życie wieczne. Skoro na szali stawiasz zbawienie (osiągane w rozumieniu religii katolickiej) vs seks to widać, że to pierwsze nie jest istotne - inaczej byś nie miała dylematu. 

A mogłabyś napisać dlaczego dokonałaś apostazję? Brak wiary, nie życiowe zasady KK, czy spotkało Cię coś złego ze strony  klery, etc?