Temat: mam 24 lata i mieszkam z rodzicami

Cześć,

tak jak w temacie. Mam 24 lata studiuję i mieszkam nadal z rodzicami. Czasem zastanawiam się czy przypadkiem nie jest mi 'za dobrze' i że im później się wyprowadzę tym będę spaczona emocjonalnie.. Jest to dość bezsensowne stwierdzenie, ale zauważyłam, że będąc czasem na jakiś stażach kilkunasto-tygodniowych, albo na jakiś wyjazdach miesięcznych - z pracy- zachowuję się zupełnie inaczej. Nie mam jakiejś rodziny patologicznej, u mnie wszystko jest w porządku. Ja obecnie pracuję, zarabiam pieniądze, ale jeszcze nie tyle, abym mogła sobie coś sama wynająć - poza tym jestem na semestrze dyplomowych i jeśli już to wolałabym się wyprowadzić po obronie.

Ale zauważyłam coś dziwnego. Kiedy w wakacje pracowałam w innym mieście całe 3 miesiące i byłam zdana sama na siebie - prosiłam tylko znajomych o pomoc, nie miałam towarzystwa w domu - robiłam małe spotkania. Ciągle się życie toczyło. Tu, w domu wszystko jest okej, rodzice są zajęci sobą, a ja nadal czuję może nie klosz, ale nie czuję się swobodnie.  

Zastanawiam się czy przypadkiem mieszkanie z rodzicami w 3 pokojowym mieszkaniu nie wpływa też na to, że nie mam chłopaka? Bo wstydzę się kogoś zaprosić, i tak każdy będzie wiedział co i jak, pewna prywatność będzie zachwiana.  Nie wiem co mam robić. Od 2 miesięcy wyjeżdżam do innego miasta co 2 tygodnie na staże- jestem zdana sama na siebie, mieszkam albo u znajomych, albo pracodawca wynajmuje mi coś na chwilkę. Czuję się inaczej, bardziej odpowiedzialna, wiedząca jak mam się zachować. Wiem, że tego nauczyli mnie rodzice i jestem i m za to wdzięczna, ale coś czuję, że im jestem starsza tym jakoś dziwnie zamykam się emocjonalnie na znajomych, nie wychodzę tu w swoim mieście bo nawet kiedy czuję się zamotna przyjdzie ze mną pogadać ktoś z rodziców albo siostra. Czasem mam nawet tak, że wolę coś im powiedzieć , a nie przyjaciołom - dobrym kolegom, bo uważam , że rodzina jest najważniejsza. Tak zostało mi wpojone- i boję się teraz może zaufać ludziom, być w jakimś większym towarzystwie, grupce, dzielić się z nimi problemami, wszystkim bo dzielę się już tym z rodzicami ( jako najbliższymi osobami).

Nie wiem czy mnie zrozumiałyście. Nie jestem jakaś wyalienowana, samotna, mam znajomych. Ale po prostu czasem się zastanawiam czy ta szala na wadze może powinna teraz iść w inną stronę. Niby mówi się, że rodzina najważniejsza itp, ale ja boję się, że nawet podświadomie poświęcam jej za dużo czasu niż robiąc swoje sprawy, myśląc o sobie...

xx