Temat: Autoagresja - z trudem z tym walczę. Pomóżcie!

Cześć.
Nie mam z kim o tym porozmawiać, a jest co raz gorzej. Muszę to z siebie wyrzucić i pomyślałam, że to dobre miejsce.
Zacznę od początku. Pierwsze objawy autoagresji, z których zdawałam sobie sprawę, że to jest to, pojawiły się w wieku ok. 14 lat. Wyrywanie sobie włosów z głowy, wbijanie paznokci w skórę, aż do krwi. Później regularne cięcie się. Musiałam zaprzestać tych praktyk po tym, jak wylądowałam w szpitalu i się wszystko wydało. Rodzice bardzo mnie sprawdzali. Chociaż robiłam to jeszcze kilka razy, np. na podbrzuszu, żeby nie było widać.
Jak przestałam się ciąć, pojawiły się regularne dołki psychiczne. Podejrzewam, że nawet depresje. Nie mogłam się w żaden sposób wyładować.
Będąc już na studiach znalazłam inny sposób - alkohol. Spijałam się regularnie. Ciągnęło mnie do tego, żeby się sponiewierać. Później zaczęły się przygody z innymi, lekkimi używkami.
Teraz jestem w związku, trzymam się dzięki Niemu i dla Niego. Ale i tak często o tym myślę... Co bym zrobiła, jak...
Przyznam też szczerze, że lubiłam się zabawiać z facetami. Miałam ochotę, to się "bawiłam". Nie byli to obcy faceci. Potrafiłam zrobić tak, żeby mój kolega poszedł ze mną do łóżka, chociaż może nigdy nawet o tym nie myślał.
Teraz bardzo często miewam doły. Zdarzały się tak duże, że przez tydzień, dwa nie wychodziłam z łóżka. Potrafiłam powiedzieć Mojemu, żeby nie wracał do domu, bo chcę być sama. On to wszystko znosi... Nie wiem jak, nie wiem dlaczego. Nie jestem aż tak "dobrą partią", żeby się tak poświęcać.
Kocham Go jak nigdy nikogo. Chcę spędzić z Nim resztę życia, mieć dzieci, stworzyć dom. Ale ten cholerny głos w mojej głowie!!!
Już raz omal Go nie zdradziłam... Teraz już nie wychodzę sama nigdzie, gdzie mogą być pokusy. Raz się wybrałam i źle się to skończyło.
Nie ufam sobie...
Czuję taką ogromną chęć chwycić za żyletkę. Tak bardzo ciągnie mnie do narkotyków. Jak wcześniej pisałam: "sponiewierać się". Mam PRZEOGROMNĄ chęć przespać się z jakimś facetem, żeby znowu poczuć tę adrenalinę.
Nie zrozumcie mnie źle. Seks z Moim Mężczyzną jest genialny. Nie spodziewałabym się, że faceci są aż tak domyślni, że potrafią tak dogodzić kobiecie. Ale... nie umiem tego wytłumaczyć. Czuję taką chęć się... nie wiem... poniżyć? Zrobić sobie krzywdę? Nie wiem o co chodzi!!! Boję się, że w końcu nie wytrzymam... Zaczęło mnie to nachodzi około pół roku temu i codziennie o tym myślę. Widzę przystojnego faceta i chcę się z nim "bzyknąć" tu i teraz. Widzę nóż i chcę się nim pociąć tu i teraz. Słyszę, że ktoś ma dostęp do dragów, chcę je mieć tu i teraz. Boję się samej siebie... :( Nie da się wyrazić, jakie to jest wspaniałe uczucie dla mnie... Ten moment, kiedy boli. Kiedy leje się krew. Kiedy robię coś, czego nie powinnam.
POMÓŻCIE!!! Bo nie daję sobie rady sama.... :(

P.S. Chyba nie robię tego wszystkiego z obawy, że On mnie zostawi... A to chyba nie jest właściwy powód. Powinnam w ogóle o tym nie myśleć...