Temat: Potrzebuję się wygadać. Bilans życia.

Czuję się stara. W sierpniu skończę 24 lata. Zawsze mi się marzył ludzki podziw albo chociaż szacunek, ale do tego trzeba w wyjątkowo młodym wieku mieć za sobą wyjątkowo dużo. A ja mam dopiero licencjat, jestem na 4. roku lingwistyki i psychologii. Powinnam już być na studiach 3. stopnia, wyszło jak wyszło. Zawsze chciałam grać i pisać, nic nie nagrałam profesjonalnie, a jedyna moja publikacja oprócz tych farmazonów w internecie to jedno opowiadanie w zbiorze. I praca licencjacka, ha-ha-ha. Mówię dobrze tylko w 2 obcych językach (to żadne osiągnięcie jak na kogoś, kto studiuje lingwistykę, i jak na lingwistykę to wcale nie tak dobrze). Nawet nie umiem czytać nut.

Czuję, że na wszystko jest za późno i po prostu zbliżam się do śmierci. Może lepiej byłoby to przyspieszyć i nie robić jakiejś farsy. Nie oszukujmy się - w wieku 24 lat już się coś ma. Albo początki jakiejś kariery, albo dziecko, albo jakiś pomysł na życie. A ja nie mam nic. Przegrane życie. Doszło do tego, że mam jakąś obsesję na punkcie tego ile kto ma lat. Wyszukuję te wszystkie panie muzyk, młode pisarki, aha, wszystkie były młodsze ode mnie jak zaczynały. Nie zaczyna się tak późno kariery artystycznej.

Życie ze świadomością, że nigdy mi się nie uda spełnić swoich marzeń, jest naprawdę marne.

To chyba taki najgorszy stan: żyć tylko ze strachu, że samobójstwo będzie bolało albo nie uda się i zrobi z człowieka warzywo... Nie polecam. Zaczynajcie póki jeszcze możecie, bo wylądujecie w takiej samej dupie.