Temat: Brak chęci do życia. Pomóżcie..

Hej, mam konto na vitalii, jednak wolę zachować anonimowość co do tej kwestii.. przepraszam, że takie to długie, nie potrafię tego streścić bardziej..
Mam 18 lat.Nie wiem od czego zacząć, moja historia jest bardzo długa, ale skupię się na ogółach. Moi rodzice nadużywali alkoholu odkąd miałam 7 lat, bardzo często było ciężko. Bardzo jednak kochałam rodziców i cieszyłam się z każdej wspólnie spędzonej chwili, gdy byli trzeźwi. Niecałe 2 lata temu moja mama umarła, tata wytrzeźwiał tylko na pogrzeb i przez kolejne 8 miesięcy w ogóle nie był trzeźwy. Miałam wtedy tylko chłopaka, bo mój brat przeprowadził się do większego miasta. Chłopak bardzo starał się mi pomóc, ale był też strasznie zazdrosny, awanturniczy, często spotykał się i pisał z innymi dziewczynami. Prosiłam go żeby przestał, ale on robił to dalej. Nie chciałam go stracić, odwróciłam się od wszystkich przyjaciół, skupiłam się tylko na nim. A on ciągle mnie okłamywał. Miałam już wszystkiego dosyć. Cięłam się odkąd miałam 12 lat, później przestałam, jednak pod wpływem tych chwil zaczęłam znowu. Nie mam już siły, nie umiem rozmawiać z dawnymi przyjaciółmi, nie chce wychodzić z domu, nie mam ochoty sie z nikim spotykać, wszystko przychodzi mi z trudem. Często w różnych sytuacjach, np. na lekcjach, albo zwyczajnie gdy siedzę w pokoju mam ochotę zacząć krzyczeć na cąly głos, popadam w histeryczny płacz. Niedawno nawet włożyłam głowę do wanny pełnej wody podczas takiego "ataku" . Chłopak teraz się zmienił. Przeprasza mnie ciągle za przeszłość, zapewnia, że wszystko naprawi. I fakt, stara się, ale ja już nie mam siły. Staram się mu zaufać, ale wystarczy, że pozna jakąś nową dziewczynę i ja wpadam w histeryczny płacz. Przypominają mi sie wszystkie poprzednie kłamstwa. Próbowałam wrócić do poprzednich zainteresowań, do tańca, do fotografii... ale wszystko porzucam. Już nic mnie nie cieszy, nic nie potrafię. Kiedyś byłam najlepszą uczennicą, teraz jestem najgorszą. Opuszczam szkołę, ciągle mnie coś boli, ciągle jestem zdenerwowana, na wszystko reaguje przesadnie. Krzyczę, płaczę..Bardzo przejmuję się zdaniem innych. Często chciałabym po prostu odebrać sobie życie, planuję to.. ale nie mam odwagi, żeby zostawić tatę, brata... Nie umiem sobie poradzić sama ze sobą. Rozmawiałam z wieloma psychologami , ale tylko tymi szkolnymi, bo nie mam pieniędzy na prywatnego...Nie poznaję już osoby jaką jestem. Nienawidzę siebie. Mam nerwicę, depresję ? Echh, nie wiem.