Temat: Jak z milczka stać się osobą aktywną, lubianą i pewną siebie

Ja długo byłam typem milczka. Jeszcze w "swoim" towarzystwie, to jakoś dawało radę, ale wystarczyła jedna nowa osoba i potrafiłam przez 2 godziny spotkania nie powiedzieć NIC. Miałam taką mega blokadę, że szok. W ogóle nie było opcji, żebym się pierwsza odezwała do kogoś kogo nie znam lub znam słabo. Miałam problem z czynnościami typu zadzwonić do lekarza się zarejestrować lub jak trzeba było załatwić coś w urzędzie - po prostu się wstydziłam i blokada. W tamtych czasach mało co mnie interesowało a już na pewno nie rzeczy, które interesowały moje koleżanki, wiec też nie miałam specjalnie o czym gadać a jak one gadały to nie wiedziałam o co chodzi. Nie znałam się na kosmetykach, na muzyce jaka była w modzie, na modzie, bo w ogóle nie była to moja bajka. Też tak raczej stałam z boku lub byłam typem statysty w grupie. Ot stałam, słuchałam i bałam sie odezwać. Jak tak kojarzę, to zaczęło się to pomału zmieniać jak poszłam na studia. Co zajęcia miałam kontakt z innymi osobami, do tego sporo ludzi zagadywało na korytarzu i jakoś tak z czasem pomału zaczęłam się otwierać. Pod koniec studiów już normalnie potrafiłam gadać z nowo poznanymi osobami, ale jeszcze daleko mi było do samodzielnego zagadywania. Potem poszłam do pracy - musiałam wiele rzeczy ogarniać sama, jeździć po urzędach, dzwonić po inwestorach, inspektorach, pchać się czasem rękami i nogami żeby pewne rzeczy załatwić. Chyba to sprawiło, że otwarłam się już totalnie i przestałam wstydzić pewnych rzeczy. Dziś jestem gadatliwa, wylewna, zagaduję sama obce osoby i w wielu przypadkach czuję się od razu jakbym ich znała wieki i gadam jak z koleżankami. Jak dzieci były małe to prawie za każdym razem na placu zabaw zagadywałam do jakichś matek/babć i sobie gadałyśmy umilając czas przez 2 godziny. Na imprezach już się nie czaję a jeszcze jak wpadnie alkohol to można wręcz powiedzieć, że jestem duszą towarzystwa ;) U mnie chyba pomogło wrzucenie na głęboką wodę, gdzie MUSIAŁAM gadać, poznawać i załatwiać i chyba jakoś podświadomie zobaczyłam, że nie taki diabeł straszny i nic się złego nie dzieje. Świat się nie zawalił. To chyba sprawiło, że zaczęłam być pewniejsza siebie. Ale to wszystko trwało tak na prawdę stosunkowo długo - nie była to zmiana z dnia na dzień.

Ja do dzisiaj jestem uznawana za osobę spokojną i małomówną, chociaż zrobiłam już spory progres w kierunku gadania:)

Przede wszystkim: nie bać się, nie wstydzić i nie blokować (tak, wiem - łatiwej powiedzieć niż zrobić, jak człowieka paraliżuje strach i głupie myśli:D), nie myślec o tym, że ktoś będzie Cię oceniał przez to co mówisz, jaki masz gust, jakie masz poglądy. To ludzie, którzy oceniają i krytykują mają problem, a Ty masz prawo byc sobą i myśleć to, co chcesz.

Co więcej: znaleźć tematy-zagadajki. U mnie sporo takich tematów pojawiło się wtedy, kiedy pojawiły się dzieci (przynajmniej w środowiskach rodzicowych). Warto tez śledzić aktualne wiadomości, żeby móc np. ponarzekać na aktualną sytuację w kraju czy coś w tym stylu;) To nawet mogą być głupie tematy w stylu pogody czy sytuacji na drodze podczas dojazdu do pracy - czasem nawet od takich głupot można rozpocząć fajną dyskusję. Oprócz tego starać się zapamiętać jakieś małe, miłe szczególiki z życia znajomych (pasje, wydarzenia, hobby, plany wakacyjne) i zadawać pytania na ten temat.

A najlepiej znaleźć grupę osób, z którymi po prostu ma się o czym gadać.

ja wiem po sobie, że jak miałam w soim otoczeniu ludzi zupełnie innych niż ja to usychałam...cóż nie było o czym gadać bo zwyczajnie były tak wielkie różnice w postrzeganiu życia. potem trafiłam na "swoich" i się rozgadałam, tematy się nie kończą. a wcześniej też myślałam, że to ja nie mam nic wartościowego do powiedzenia, że nie jestem ciekawa itp... bzdura z mojego puntku widzenia nie warto nawet chcieć wpisać się w towarzystwo, które jest z gruntu inne niż ja i które zamiat lubienia mnie autentycznego tylko może mnie akceptować

Ja przede wszystkim nie stawiałby znaku równości pomiędzy milczkiem a osoba u obogą wewnętrznie, bo ktoś kto nie mówi dużo mieć bogate życie wewnętrzne. Oczywiście takie zestawienie może istnieć, ale nie jest to norma.

Z tym, że wina była trochę po mojej stronie. Miałam zaburzenia lękowe i jestem uznawana za dziwną osobę. Nie wiem czy dam radę się wbić w te towarzystwo, a chciałabym, bo dzielimy podobne poglądy. Ja nawet nie wiem jak poznawać nowych ludzi.

Czy jest sens zmieniać się na siłę dla ludzi? Ja jestem introwertyczką i mam gdzieś, co myślą o mnie inni. Bądź ZAWSZE sobą.

Tak, bo chciałabym poznać drugą połowę.

Ok, więc zmień swoją osobowość i charakter  dla drugiej połowy, powodzenia.  🙄

Przecież drugą połowę można poznać będąc introwertykiem. Ale faktycznie, skoro nawet nie masz żadnych zainteresowań to raczej ciężko Ci będzie poznać kogoś wartościowego.