Temat: potrzebne wsparcie :(

Witam bardzo serdecznie!

Jestem nowa na forum. Chciałam się zwrócić do was z pewnym problemem. Bardzo liczę na pomoc, bo czuję się bezradna:(

Chodzi o mojego ojca. 55 lat, cukrzyca, słabe serce, duża otyłość brzuszna (jedynie brzuszna - kończyny szczupłe). W czym w zasadzie rzecz? w tym, że bardzo się o niego martwię, a niestety nie mam na niego żadnego wpływu. Jego świadomość nt. żywienia jest niesamowicie niska. W zasadzie bez przerwy widzę go jedzącego. Cukry skaczą jak oszalałe, bo choć choroba jest "leczona" lekami, to jak można się ustabilizować nie robiąc sobie nic z zaleceń lekarzy. ojciec je tak jak dawniej, kiedy był zdrowy. niczego sobie nie odmawia.

walczyłam z tym, wytaczałam ostre działa (może za ostre?). kończyło się zawsze kłótniami... teraz problemy zdrowotne pogłebiają się. ojciec zaczął się przewracać. w związku z tymi upadkami zrobiono mu komplet badań (laryngolog, neurolog, kardiolog) - wyniki nie są tragiczne, więc nadal nieznana jest przyczyna upadków. patrząc na niego pewne wnioski nasuwają się same - jak szczupłe nogi mają utrzymać OGROMNY brzuch?!

tata jest osobą bardzo nerwową. nie da sobie niczego przetłumaczyć. raz rozpacza, że na pewno niebawem umrze (jego ojciec zmarł po udarze w wieku 57 lat!!). raz się wścieka, że ograniczam mu jedzenie i "czepiam się".

może mój problem jest banalny, ale potwornie się martwię. nie potrafię znaleźć sposobu:( nie skutkowało "wspolne" dietowanie, bo ojciec podjadał ukradkiem. teraz postanowiłam umówić go na rozmowę z dietetykiem, ale nie wiem czy się wybierze. staram się wyszukiwać mu materiały dot. zagrożenia jakie niesie za sobą otyłość tego typu.

jego obecne odżywianie jest tragiczne (pod każdym względem - ilościowo - jakościowym). siedząco/leżący tryb życia. teraz zaczęły się drętwienia nóg, a on obawia się kalectwa. dla mnie kalectwem jest już jego otyłość. nie ma mowy o zawiązaniu butów, schyleniu się...

w zasadzie błagam Was o jakieś rady, wskazówki... jakby tego było mało jestem osobą, która od roku walczy z depresją (mam 23 lata). cała sytuacja na pewno nie pomaga mi w drodze do wyzdrowienia. przez tą sprawę prawie nie śpię, nie potrafię normalnie funkcjonować. pomóżcie:(